Łomnica (szczyt w Tatrach)
Z Wikipedii
| Łomnica | |
 Łamnica widziana ze Sławkowskiego Szczytu |
|
| Państwo | Słowacja, Europa |
| Pasmo | Tatry Wysokie, Karpaty |
| Wysokość | 2632 m n.p.m. |
| Data zdobycia | 1793 |
| Zdobyta przez | Robert Townson z przewodnikiem |
| Galeria zdjęć w Wikimedia Commons | |
Łomnica (słow. Lomnický štít) – do ok. 1860 r. uchodzący za najwyższy, po przeprowadzeniu dokładniejszych pomiarów – drugi, co do wysokości (2632 m n.p.m.) szczyt w Tatrach. Położony jest w bocznej grani odchodzącej na południowy wschód od grani głównej, w Wyżnim Baranim Zworniku Vyšná Barania Strážnica (masyw Baranich Rogów Baranie Rohy). Od Łomnicy odchodzą liczne grzędy i trzy granie w kierunkach:
- północno-wschodnim z Kieżmarskim Szczytem
- południowo-wschodnim z szczytem Łomnickiej Kopy (Lomnická kopa) 2430 m n.p.m., Łomnicką Przełęczą (Lomnické sedlo) i Łomnickim Grzebieniem (Lomnický hrebeň) opadającym w kierunku schroniska – Zamkowskiego Chata (Zamkovského chata)
- północno-zachodnim z Durnym Szczytem i Baranimi Rogami.
Łomnica góruje nad dolinami:
- Małej Zimnej Wody – część Doliny Zimnej Wody (Malá Studená dolina)
- Łomnicką, zwana także Doliną Kamiennego Stawu (Skalnatá dolina)
- Dziką (Veľká Zmrzlá dolina) i Miedzianą Kotliną (Medená kotlina) – odgałęzienia Doliny Zielonego Stawu (dolina Zeleného plesa), należącą do systemu Doliny Kieżmarskiej (Dolina Bielej vody Kežmarskej).
Łomnica należy do najczęściej odwiedzanych szczytów tatrzańskich. Związane jest to z zbudowaniem w latach 1936-1940 napowietrznej kolejki linowej z Tatrzańskiej Łomnicy. W górnej stacji kolejki umieszczono Instytut Hydrometeorologiczny, w latach 1956-1961 dobudowano obserwatorium astronomiczne (placówki należące do Słowackiej Akademii Nauk). W 1957 umieszczono telewizyjną stację przekaźnikową.
Trasy piesze prowadzą z:
- schroniska "Brnčalova chata", nad Zielonym Stawem Kieżmarskim
- schroniska – Chata Téryego (Téryho chata) w Dolinie Zimnej Wody przy Pięciu Stawach Spiskich
- z Łomnickiej Doliny, od Łomnickiego Stawu (Skalnaté pleso)
Wejścia piesze dozwolone są tylko w towarzystwie przewodnika.
Pierwsze odnotowane wejścia: Robert Townson z przewodnikiem 1793, Stanisław Staszic 1805; zimą: Theodor Wundt, Jakob Horvay 1891.
