Whale Rider

Whale Rider
{{{afbeelding}}}
Tagline	{{{tagline}}}
Regie	Niki Caro
Productie
Script	Witi Ihimaera
Hoofdrollen	Keisha Castle-Hughes Rawiri Paratene Vicky Haughton Cliff Curtis
Muziek	{{{muziek}}}
Montage	{{{montage}}}
Cinematografie	{{{cinematografie}}}
Distributie	RCV Film Distribution
Uitgebracht	{{{première}}}
Genre	Drama
Lengte	{{{lengte}}}
Taal	{{{taal}}}
Land	{{{land}}}
Budget	{{{budget}}}
Nominaties	{{{nominaties}}}
Prijzen	{{{prijzen}}}
Voorloper	{{{voorloper}}}
Vervolg	{{{vervolg}}}
IMDb-profiel

Whale Rider is een film uit 2002 van Niki Caro, gebaseerd op het gelijknamige boek van Witi Ihimaera.

De film vertelt hoe een jong Maori-meisje opgroeit tot held van haar stam, als blijkt dat zij de gave van de "ouden" bezit om te kunnen praten met walvissen. De film biedt een onopgesmukt beeld van de Maori-samenleving van deze tijd, maar toont tegelijkertijd hoe belangrijk de traditionele culturele waarden zijn voor het voortbestaan van deze gemeenschap.

Inhoud 1 Belangrijkste acteurs 2 Onderscheidingen 3 Paikea, de Walvisruiter 4 Whangara 5 Inhoud van het boek en de film 6 Boek / DVD 7 Externe links

[bewerk] Belangrijkste acteurs

• Keisha Castle-Hughes als Paikea
• Rawiri Paratene als Koro
• Vicky Haughton als Nanny Flowers
• Cliff Curtis als Porourangi

[bewerk] Onderscheidingen

Whale Rider is inmiddels vele malen onderscheiden, o.a. met de publieksprijs van het Rotterdams Filmfestival 2003 (Canal + Award).

In de Top 250 van IMDb stond Whale Rider in september 2004 op de 217e plaats.

In Nieuw-Zeeland en ver daarbuiten heeft de film de belangstelling voor de traditionele Maori-waarden sterk doen opleven. Het dorpje waar de film speelt, Whangara bij Gisborne, heeft plotseling grote bekendheid gekregen.

[bewerk] Paikea, de Walvisruiter

In de mythologie van de Maori is één van de "ouden" (ancients), Kahutia Te Rangi, in Whangara aan land gekomen op de rug van een walvis. Hij is Paikea, de Whale Rider (walvisruiter), die kan communiceren met de walvissen.

[bewerk] Whangara

Whangara ligt aan het eind van een klein, doodlopend zijweggetje van de SH35, zo'n 20 km ten noordoosten van Gisborne. State Highway 35 loopt van Gisborne naar Opotiki langs de Oostkaap (East Cape) en is 340 km lang. Samen met State Highway 2, die rechtstreeks van Gisborne naar Opotiki loopt (deels door het dal van de Waioeka), en die "slechts" 150 km lang is, biedt deze weg de enige toegang tot een gigantisch gebied, waar bijna uitsluitend Maori wonen. Het is een ruig en zeer ontoegankelijk gebied. Het is arm, er is weinig werk, maar er is veel overweldigende natuur.

Op een idyllisch plekje van deze Oostkaap, in een kleine beschutte baai, ligt Whangara. Dit dorpje bestaat uit een tiental huisjes en een marae (een Maori-gemeenschapshuis).

De herinnering aan de landing van Paikea wordt levend gehouden door een houtsculptuur op het dak van de marae en door het rotsachtige eilandje voor de kust dat de vorm van een walvis heeft.

De meeste bewoners van Whangara en soortgelijke kleine Maori-dorpjes aan de Oostkaap zijn bejaard. Jongeren zijn weggetrokken. Naar Gisborne, of nog verder. De bezoeker zal in Whangara geen warm onthaal vinden. Er is geen winkel, zelfs geen plaats waar iets te eten of drinken te krijgen is. Wel bordjes met “private road”. De Ngati Konohi (een sub-stam van Ngati Porou) zijn niet “business-minded”. Het is begrijpelijk dat men hier geen grote horden toeristen wil. Van dit plaatsje een toeristenoord maken zou betekenen het vernietigen. Maar tegelijkertijd zou het toerisme één van de (weinige) bronnen van inkomsten kunnen vormen voor dit gebied, en daarmee een uitweg kunnen bieden uit de spiraal van armoede. In iets grotere plaatsjes als Tolaga Bay en Te Araroa, verderop langs de East Cape, probeert men daarmee op bescheiden schaal een begin te maken.

Eleanor Black beschrijft de realiteit van de Whale Rider - idylle in haar artikel "Whale Rider country revisited" in de weekendbijlage van de NZ Herald van 10 januari 2004. Ze besluit met te vertellen hoe zij, wegrijdend uit Whangara, stopt op de rand van de heuvel waar men omlaag kan kijken naar het dorpje. Ze ziet de “bescheiden houten huisjes, het prachtige houtsnijwerk van de marae, het walvisvormige eiland en het schone uitgestrekte strand. Het is zo mooi, en tegelijk zo triest: een herinnering aan een snel verdwijnende manier van leven." Die ervaring van verdriet om het verloren gaan van zoiets moois is de inspiratiebron geweest voor deze verbazingwekkende film.

[bewerk] Inhoud van het boek en de film

De inhoud van het boek en de film verschillen in veel details van elkaar.

---

[bewerk] Boek / DVD

• Het boek van Witi Ihimaera verscheen voor het eerst in 1987. Het werd één van zijn meest geliefde boeken. Er verscheen een nieuwe uitgave in 1992, die vier keer werd herdrukt. In 2002 verscheen een editie met foto’s van de film, die al snel vele malen herdrukt werd.
• Het boek van Witi Ihimaera is in 2003 in het Nederlands vertaald door Ed Spanjaard:

Whiti Ihimaera - Whale Rider; het walvismeisje. Een Maori-vertelling.
uitg. Elmar, 2004.

• Er is ook een Nederlandstalige versie van de film op DVD: uitgebreide bespreking

[bewerk] Externe links

• (en)  Whale Rider in de Internet Movie Database
• WhaleRider The Movie DotCom – een prachtige (Engelstalige) site, waar o.a. een trailer van de film te zien is, met Maori-muziek /-zang en veel informatie.
• idem in het Duits