Steve Morse
Steve J. Morse (28 juli 1954 Hamilton, Ohio, USA) is een Amerikaanse componist en gitarist. Hij beheerst veel muziekstijlen; van Jazz, Rock, Country tot Klassieke muziek en heeft vijf Grammy Award nominaties voor zijn spel en muziek gekregen. Hij speelt in bands als Dixie Dregs, Steve Morse Band en, sinds 1994, Deep Purple en maakte daarnaast ook ruim twee jaar deel uit van Kansas. Tevens is hij gedurende zijn muzikale carrière actief op het gebied van muziekonderricht. In 1987 heeft hij genoeg van de muziekindustrie en werkt hij een jaar als fulltime piloot bij een regionale luchtvaartmaatschappij. Een korte sessie met Lynyrd Skynyrd brengt hem weer terug in de muziekwereld.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Steve Morse is de zoon van een geestelijke, zijn vader, en een klassiek geschoolde pianiste, zijn moeder. Steve groeit op in Ohio en verhuist naar Georgia via Tennessee en Michigan. Daar speelt hij in zijn eerste band, The Plague, met zijn broer Dave. De verhuizing naar Georgia is een bepalende factor in de muzikale ontwikkeling van Steve Morse.
[bewerk] Schooltijd
Als hij op de Richmond Academy in Augusta zit, ontmoet hij de toekomstige bassist van zijn latere band de Dixie Dregs, Andy West. Aan het eind van de 60-er jaren wordt de Dixie Grit opgericht, bestaande uit Morse en West op gitaar en bas, Johnny Carr op toetsen, Frank Brittingham zang/gitaar en Steve's oudere broer op drums. Het repertoire van de band bevat ondere andere covers van Led Zeppelin en de Cream.
Morse's commentaar op zijn muzikale vorming in Augusta en deze specifieke periode van zijn muzikale loopbaan: "Met de Dixie Grit bestond in die stad een liefde/haat verhouding. Mensen, die ons hoorden in het koffiehuis The Glass Onion, hielden van de band. Zij die er kwamen om te dansen vonden ons verschrikkelijk. In die tijd kon men onze zelfgeschreven songs en de covers van Led Zeppelin op dansfeesten niet apprecieren. Toch werden we voor diverse optredens gevraagd, zelfs als opening bij locale muziekfestivals. De jongens in de band waren behoorlijk getalenteerd en we hadden best een goeie band, maar uiteindelijk werd de band ontbonden. Andy en ik gingen door met het maken van instrumentale muziek voor diegene die de Dixie Grit band goed vonden. Dus, vanaf het moment dat we de enig overgeblevenen van de band waren, noemden we ons de Dixie Dregs (dreg betekent "residu"). Ons eerste optreden als de Dregs was in 1971 of 1972, niet dat ik dat opgetekend heb, maar zie het als repliek op mijn eigen vorming".
De geschiedenis van de Dixie Grit was van tamelijk korte duur, omdat Morse, van school gestuurd omdat hij zijn haar niet wilde laten knippen, besluit te gaan studeren aan de University of Miami's School of Music, welk een goeie reputatie had bij bevriende muzikanten in Amerika.
Andy West dook later ook op op de University of Miami en een deel van hun muziekstudies was gewijd aan een onderzoeksproject genaamd "The Rock Ensemble II", waarin individuele deelnemers leerden om zich aan een samenwerkingsverband aan te passen. De band oefende en trad regelmatig in de school op en dat gebeurde niet onopgemerkt. Er was geen tekort aan fans op de campus. Een van hen is Rod Morgenstein, een drummer uit Long Island, New York, die zegt: "... er was een gozer die enorm opviel. Hij had lang blond haar en hij speelde op een Fender Telecaster met een Stratocaster hals en zijn geluid had de "twang". Hij veranderde continue van element, als ie soleerde, en zijn partijen klonken niet als de standaard bebop lijnen. De leraar bleef vragen of hij niet net zo als de voorbeelden kon klinken, maar hij deed wat hij zelf wilde en ik wist dat 'ie formidabel was." Morse vervolgt: "Gedurende die tijd zat ik in een traditioneel Jazz-lespogramma. Mijn primaire instrument was een klassieke gitaar en ik was eigenlijk rock and roller, southern style". . Op een dag had de drummer van de Rock Ensemble II zijn arm gebroken tijdens een ongeluk met surfen en Rod Morgenstein werd gevraagd om in te vallen, wat hij met plezier deed. In die tijd bestond de groep uit Morse op gitaar, West op basgitaar, Frank Josephs op toetsen en Bart Yarnald op drums (af en toe vervangen door Morgenstein). Ze slaagden in 1975 en Morse en West wachtten op Morgenstein, totdat hij zijn studie ook afgemaakt heeft. Eenmaal van school af was er geen reden meer om de naam Rock Ensemble II aan te houden en de Dixie Dregs werd de officiele naam van de groep.
[bewerk] MusicMan
Tussen twee haakjes, die hybrid guitar waar Rod over sprak, was door Steve zelf in elkaar gezet en bevatte, naast de eerder genoemde Telecaster body en Stratocaster hals, een Gibson tune-o-matic bridge, een staartstuk van een 12-snarige gitaar, Gibson fretten in de hals, vijf elementen en drie keuze schakelaars. Geen wonder dat Steve het eens zijn Frankenstein Telecaster noemde. Na verloop van tijd evolueerde de gitaar in de custom made Ernie Ball Musicman Steve Morse model, waar Steve tegenwoordig op speelt [zie afbeelding links].
[bewerk] On The Road
De band repeteert eigen werk als Odyssey (een ambitieus fusion-stuk dat uiteindelijk op het What IF album uit 1975 verschijnt), lastige covers van Mahavishnu Orchestra werk en southern rock juweeltjes als Jessica van de Allman Brothers Band. De unieke vaardigheid, om laid-back jazz, energieke bluegrass, stuwende funk en originele rock and roll samen te smelten, was vanaf het begin een van de band's kenmerkende eigenchappen.
De Dixie Dregs brengen op regelmatige tijdstippen langspelers uit, maar zijn in eerste instantie een pure live band, die voor het grootste deel van haar tijd op weg is naar optredens. In 1976 begon de band met maken van demo's voor platenmaatschappijen tussen hun ontelbare optredens door. Omdat ze geen commerciele band zijn, is het voor de Dixie Dregs niet gemakkelijk om aandacht te trekken in de onbestendige muziekindustrie. Hun talent bleek zonneklaar vanaf het begin, maar het was moeilijk om een label te vinden dat bereid was om hun muziek te promoten en om voor hen als een artistieke uitvalsbasis te fungeren.
[bewerk] Platencontract
Ofschoon het doorploeteren was, loont het constante toeren van de band. Tijdens een optreden in The Exit Inn in Nashville bevinden zich een paar leden van de Allman Brother crew (Chuck Leavell, toetsenist en Twiggs Lyndon, een roady) zich onder het publiek en zij zijn onder de indruk van wat zij horen. De Allman Brothers staan op het punt om een kontrakt met Capricorn Records te tekenen en, het een leidt tot het ander, twee vertegenwoordigers worden naar een optreden in Macon Georgia gestuurd om te kijken of de Dixie Dregs het waard zijn om in te investeren. De band slaagt met vlag en wimpel en wordt rond Kerstmis 1976 uitgenodigd om een een kontrakt bij Capricorn Records te tekenen.
[bewerk] De eerste albums
Hun debuutalbum Free Fall komt uit in de lente van 1977 en bevat diverse stukken als het funky "The Refried Funky Chicken", het akoestische "Northern Lights" en het pakkende werkje "Cruise Control". Alhoewel de band in dit stadium niet op de toppen van haar kunnen speelt, is Free Fall toch typerend voor hun werk, boordevol optimisme en energie.
Anderen brengen hier tegen in dat What If, het tweede album van de groep, het topalbum is, naast het uit 1980 stammende Dregs of the Earth. Het is lastig om het daar niet mee eens te zijn, luisterend 25 jaar na dato. Het bevat fusion klassiekers, zoals het energieke openingsstuk Take it off the Top, Odyssey, en het juweeltje Night Meets Light. Het album is een ideale introductie voor iedere nieuwe liefhebber van, of The Dixie Dregs, of Steve Morse, omdat het Morse’s talent als componist goed weergeeft.
[bewerk] Discografie
[bewerk] Albums
[bewerk] Met de Dixie Dregs
| Titel | Jaar release | Label |
|---|---|---|
| The Great Spectacular | 1975 | - |
| Free Fall | 1977 | Polydor |
| What If | 1978 | Polydor |
| Night of the Living | 1979 | Polydor |
| Dregs of the Earth | 1980 | Arista |
| Unsung Heroes | 1981 | Arista |
| Industry Standard | 1982 | Arista |
[bewerk] Met Deep Purple
| Titel | Jaar release | Label |
|---|---|---|
| Purpendicular | 1996 | CMC International |
| Live at the Olympia '96 | 1996 | |
| Abandon | 1998 | CMC International |
| Total Abandon - Live in Australia '99 | 1999 | |
| Live at the Royal Albert Hall | 1999 | |
| Live At The Rotterdam Ahoy | 2000 | |
| The Soundboard Series | 2001 | |
| Bananas | 2003 | EMI |
| Rapture Of The Deep | 2005 | Eagle Rock (USA) |
[bewerk] Solo
| Titel | Jaar release | Label |
|---|---|---|
| The Introduction | 1984 | Elektra |
| Stand Up | 1985 | Elektra |
| High Tension Wires | 1989 | MCA |
| Southern Steel | 1991 | MCA |
| Coast to Coast | 1992 | MCA |
| Structural Damage | 1995 | High Street |
| Major Impacts | 2000 | Magna Carta |
| Split Decision | 2002 | Magna Carta |
| Major Impacts Vol. 2 | 2004 | Magna Carta |
