Phil Taylor

Phil Taylor (Stoke-on-Trent, 13 augustus 1960), bijgenaamd The Power, is een Engelse darter en inmiddels dertienvoudig wereldkampioen (2006).

Op zestienjarige leeftijd verliet Taylor de middelbare school en ging hij werken als metaalarbeider bij een lokale fabriek. In zijn vrije tijd hield hij zich bezig met zijn favoriete hobby: darten. Op een gegeven moment trok de in pubs spelende Taylor de aandacht van dartlegende Eric Bristow, die hem besloot te sponsoren voor £10,000 onder de voorwaarde dat Taylor het bedrag zou terugbetalen. Taylor had dat geld nodig om van de 'dartersziekte' af te komen, een psychologisch iets waarbij de darter de pijlen op het verkeerde moment loslaat bij het gooien. Taylor accepteerde het voorstel van Bristow en vanaf dat moment ging het vliegensvlug met de carrière van de man uit Stoke-on-Trent.

Na de eindoverwinning op het Canadese Open in 1990 wist de toen nog relatief onbekende Taylor de finale te behalen van de prestigieuze Embassy. In de finale wist hij zijn mentor Bristow met 6-1 te verslaan. Dat terwijl Taylor bij aanvang van het toernooi bij de bookmakers 125-1 stond genoteerd. Datzelfde jaar nog stond Taylor nummer 1 van de wereld. Een jaar later, in 1991, werd Taylor in de kwartfinales van de Embassy uitgeschakeld door de latere winnaar Dennis Priestley. In 1992 won Taylor nogmaals de Embassy. Ditmaal versloeg hij Mike Gregory in een memorabele finale met 6-5 in sets door de allesbeslissende 11e leg van de 11e set naar zich toe te trekken. Naar eigen zeggen was dit Taylors belangrijkste wedstrijd uit zijn loopbaan.

In 1992 richtte Taylor samen met 15 toonaangevende darters van dat moment uit onvrede over het beleid bij BDO een eigen bond op: de PDC.

Hij won van de dertien wereldkampioenschappen die door de PDC zijn gehouden elf keer, terwijl Taylor alle Ladbrokes World Darts Championship-finales in het Engelse Purfleet speelde. In het eerste jaar, 1994, verloor hij de finale van Dennis Priestley (6-1) en in 2003 verloor hij de finale van de Canadees John Part (7-6). Taylor revancheerde zich op Priestley door hem te verslaan in de finales van 1996, 1997, 1998 en 2000. Part had hij al eerder verslagen in de finale van 2001. De andere verliezend finalisten waren Rod Harrington (1995), Peter Manley (1999, 2002 en 2006), Kevin Painter (2004) en Mark Dudbridge (2005).

In 1999 speelde Taylor tegen de nummer 1 van de andere dartbond, de WDF: Raymond van Barneveld. Taylor won deze titanenstrijd. In februari 2005 ontmoetten de twee wereldkampioenen elkaar opnieuw in twee partijen tijdens de Masters of Darts. Ook tijdens deze 2 partijen (1 groepswedstrijd en 1 halve finale) won Taylor (4-0 en 5-2). In de finale versloeg The Power Andy Fordham met 7-1 in sets.

Zowel in 2005 als in 2006 won Phil Taylor de prestigieuze Holsten Premier League Darts door respectievelijk Colin Lloyd en Roland Scholten in de competitiefinale te verslaan. The Power lijkt onfeilbaar in de Premier League Darts: van alle 24 poulewedstrijden wist hij er maar liefst 22 winnend af te sluiten, en in de overige twee behaalde hij telkens een gelijkspel (in 2005 7-7 tegen Lloyd en in 2006, andermaal 7-7, tegen Van Barneveld). Twee halve finales en twee finales waren ook een prooi voor Taylor.

Behoudens dertien wereldtitels (2x BDO| 11x PDC), de Master of Darts en twee Premier League Darts-titels heeft Phil Taylor nog een scala aan andere grote titels gewonnen: 8x Stan James World Matchplay (1995, 1997, 2000-2004 en 2006), 7x Sky Bet World Grand Prix (1998-2000, 2002-2003 en 2005-2006) 3x Las Vegas Desert Classic (2002, 2003 en 2005), 2x Budweiser UK Open (2003 en 2005) en de World Series of Darts (2006).

[bewerk] Gespeelde WK-finales

• 1990: Phil Taylor - Eric Bristow 6 - 1 ('best of 11 sets')
• 1992: Phil Taylor - Mike Gregory 6 - 5 ('best of 11 sets')
• 1994: Dennis Priestley - Phil Taylor 6 - 1 ('best of 11 sets')
• 1995: Phil Taylor - Rod Harrington 6 - 2 ('best of 11 sets')
• 1996: Phil Taylor - Dennis Priestley 6 - 4 ('best of 11 sets')
• 1997: Phil Taylor - Dennis Priestley 6 - 3 ('best of 11 sets')
• 1998: Phil Taylor - Dennis Priestley 6 - 0 ('best of 11 sets')
• 1999: Phil Taylor - Peter Manley 6 - 2 ('best of 11 sets')
• 2000: Phil Taylor - Dennis Priestley 7 - 3 ('best of 13 sets')
• 2001: Phil Taylor - John Part 7 - 0 ('best of 13 sets')
• 2002: Phil Taylor - Peter Manley 7 - 0 ('best of 13 sets')
• 2003: John Part - Phil Taylor 7 - 6 ('best of 13 sets')
• 2004: Phil Taylor - Kevin Painter 7 - 6 ('best of 13 sets')
• 2005: Phil Taylor - Mark Dudbridge 7 - 4 ('best of 13 sets')
• 2006: Phil Taylor - Peter Manley 7 - 0 ('best of 13 sets')