Paus Urbanus II
| Odo van Châtillon ca. 1042 – 29 juli 1099 |
||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Paus | ||||||
|
Urbanus II (ca. 1042 - 29 juli 1099), geboren Odo van Châtillon, bisschop van Ostia, was paus van 1088 tot 1099.
[bewerk] Biografie
Hij werd omstreeks 1042 geboren in de plaats Châtillon-sur-Marne in de Champagne. Odo was monnik geworden en had gestudeerd aan de kathedraalschool te Reims. Hier kreeg hij onder andere les van de latere heilige Bruno van Keulen. In 1070 kwam hij onder de hoede van abt Hugo in Cluny. Paus Gregorius VII zat op dat moment verlegen om hervormingsgezinde monniken en dus werd Odo naar Rome gestuurd. In 1078 werd hij tot bisschop van Ostia aangesteld.
Nadat paus Gregorius VII overleed, werd in 1086 Victor III tot paus verkozen. Toen deze reeds in 1087 stierf, werd Odo in 1088 tot paus verkozen en nam de naam Urbanus II aan. Hij kon zich echter niet meteen te Rome installeren, omdat daar Tegenpaus Clemens III nog regeerde. Deze was aangesteld door toedoen van de Duitse keizer Hendrik IV en was niet gemakkelijk te verwijderen. Het kostte Urbanus II enige moeite hem te verdrijven. Hij zocht daarvoor onder meer hulp bij Normandische legers. Drie jaar na zijn benoeming kon hij toch zijn intrek nemen te Rome.
Urbanus II ambieerde vooral het Cluniacenzer gedachtegoed van Gregorius VII verder door te zetten. Urbanus stelde in 1091 zijn oude leermeester Bruno aan als adviseur.
In maart 1095 hield Urbanus II te Piacenza een bespreking met bisschoppen uit Frankrijk, Duitsland en Italië. Hierbij was er ook een delegatie van de Byzantijnse keizer Alexius I Comnenus aanwezig. Deze had hulp gevraagd bij het verdedigen van Constantinopel tegen de Turken in Anatolië. Gregorius VII had rond 1070 een gelijkaardig verzoek gekregen, maar kon vanwege de Investituurstrijd geen hulp bieden. Omdat de keizer om troepen voor de strijd in Anatolië verlegen zat, stuurde Urbanus zijn eigen leger naar Jeruzalem. Als leider van het pauselijk leger zou hij graaf Raymond van Toulouse aanstellen, dezelfde die ook voor Gregorius VII had gediend.
Zeven maanden na de besprekingen te Piacenze, opende Urbanus II op 18 november 1095 het Concilie van Clermont-Ferrand. Hier predikte hij de eerste kruistocht. Hij zou zijn rede hebben besloten met de woorden: "Deus li Vult! (God wil het!)". Deze uitspraak werd daarmee de strijdkreet van de kruisvaarders.
De volgende acht maanden reisde Urbanus II door Frankrijk om de kruistocht te prediken. De aanhang die was vooral groot in Frankrijk. In Duitsland was er wegens de Investituurstrijd met de Duitse keizer weinig of geen aanhang.
Urbanus II stierf op 29 juli 1099. Het wrange was dat hij nog leefde toen Jeruzalem eindelijk werd ingenomen, maar toen het bericht Rome bereikte was hij net gestorven. Hij werd later zalig verklaard.
