Nello Celio
Nello Celio (Quinto, 12 februari 1914 - Bern, 29 december 1995) was een Zwitsers politicus.
Nello Celio volgde onderwijs aan het Salesianer College van Balerna en aan de kantonale handelsschool Bellinzona. Celio studeerde ook rechten aan de universiteiten van Bazel en Bern. In 1937 studeerde hij af en was daarna als notaris werkzaam.
In 1941 werd hij secretaris van het departement van Binnenlandse Zaken van het kanton Ticino. In 1944 werd hij procureur-generaal van Ticino, hij bleef dit tot 1946.
In 1946 werd Celio voor de Vrijzinnige-Democratische Partij (FDP) als opvolger van Emilio Forni in de Staatsraad van Ticino gekozen. Hij beheerde het kantonaal departement van Publieke Werken. Samen met Brenno Galli zet hij zich in voor de sedert 1947 bestaande coalitie van liberalen (FDP) en sociaaldemocraten (SPS) (intesa di sinistra).
Van 1948 tot 1949, van 1953 tot 1954 en van 1957 tot 1958 was Celio voorzitter van de Staatsraad van Ticino.
Van 1946 tot 1947 was Celio voorzitter van de FDP in Ticino, en na zijn aftreden uit de Staatsraad van Ticino (1959) van hij van 1960 tot 1964 voorzitter van de Zwitserse FDP.
[bewerk] Lid van de Bondsraad
Op 15 december 1966 werd Nello Celio als opvolger van Paul Chaudet (Vaud) in de Bondsraad gekozen. Hij beheerde het Departement van Militaire Zaken (1967-1968) en het Departement van Financiën (1968-1973).
Als minister van Financiën kreeg Celio te maken met een oververhitte economie.
In 1971 was Nello Celio vicepresident en in 1972 bondspresident.
Na zijn aftreden op 31 december 1973 trok Celio zich uit de politiek terug.
[bewerk] Zie ook
[bewerk] Externe link
| Voorganger: Paul Chaudet |
Lid van de Zwitserse Bondsraad 1966-1973 |
Opvolger: Georges-André Chevallaz |
