Moody Blues
De Moody Blues is een Britse band die in de jaren 60 enkele grote hits had met nummers als Nights in White Satin, Tuesday Afternoon en Ride my see-saw, in de jaren 70 de nummer-1-hit Question en I'm just a singer (in a rock and roll band) en twee jaren '80-hits: I know you're out there somewhere en Wildest dreams. De band wordt gezien als een van de wegbereiders naar het genre progressieve rock.
De band bestond in zijn hoogtijdagen, tussen 1966-1972, uit:
- Mike Pinder - Mellotron, piano, zang -
- John Lodge - Gitaar, basgitaar, sitar, zang -
- Justin Hayward - Zang, gitaar -
- Ray Thomas - Fluit, zang -
- Graeme Edge - Drums, zang -
In de beginjaren, rond 1964, maakten Clint Warwick en Denny Laine deel uit van de band en was de Moody Blues voornamelijk actief in de R&B-scene. In die jaren hadden ze een hit met het nummer Go now, maar nadat verder succes uitbleef, vertrokken eerstgenoemden. In hun plaats kwamen de jonge onervaren muzikanten Justin Hayward en John Lodge. Deze twee talentvolle schrijvers, gitaristen en zangers verschoven de aandacht van de band van R&B naar symfonische rock.
Het album Days of Future Passed uit 1967 leverde 2 gigantische hits op, te weten Nights in white satin en Tuesday afternoon. De muziek op dit album had weinig overeenkomsten meer met de R&B van de oorspronkelijke band maar was doorspekt met klassieke invloeden, mede door het gebruik van een orkest. Op het volgende album, In Search of the Lost Chord (1968), werd een meer psychedelische richting ingeslagen en werd het orkest vervangen door Pinders mellotron. Deze richting werd voortgezet op de volgende vijf albums: On the threshold of a dream (1969), To our Childrens Childrens Children (1969), A question of balance (1970), Every good boy deserves favour (1971) en Seventh sojourn (1972). Na de aansluitende tour besloot de band een rustperiode voor onbepaalde tijd in te lassen. Hayward en Lodge brachten in 1975 de single Blue Guitar en het formidabele album Blue Jays uit. Solo brachten beide heren in 1977 ook nog albums uit. Van John Lodge verscheen "Natural Avenue" en van Justin Hayward "Songwriter". Graeme Edge en Ray Thomas brachten twee solo albums uit. Terwijl "The Promise", uit 1976, Mike Pinders enige soloalbum was uit die periode.
Het reünie album dat in 1978 verscheen, Octave, was het laatste album waarop Mike Pinder te horen was. Hoewel het album niet zo sterk was als zijn voorgangers leverde het zowaar weer een prima hit op: Had to fall in love. Na "Octave" verhuisde Mike Pinder naar de U.S.A. om meer tijd met zijn gezin door te brengen. De uit Yes afkomstige Patrick Moraz verving hem. In 1981 volgde nog "Long Distance Voyager". Hoewel het album met name in de U.S. zeer succesvol was, bleek Mike Pinders invloed op de typische Moody Blues-geluid veel groter dan verwacht. Op verdere albums bleek het gemis van Pinder steeds meer, en het vernieuwende en de unieke stijl van de begin tijd leek te zijn verdwenen. De groep maakte desondanks, in de U.S.A. nog een soort revival mee met de hitsingle "Your Wildest Dreams" afkomstig van het album "The Other Side Of Life" (1986). Patrick Moraz zou uiteindelijk de band in 1990 verlaten, hoewel hij nog wel te horen was op "Keys Of The Kingdom" dat in 1991 verscheen.
Strange Times (1999) was het laatste album waaraan Ray Thomas zijn medewerking verleende. Na nog enkele jaren met de band concerten te hebben gegeven, stapte ook hij op. Tegenwoordig treden de laatste drie overgebleven leden Justin Hayward, Graeme Edge en John Lodge als trio op. Als trio brachten zij in 2003 nog het kerstalbum "December" uit.
In april 2006 zijn de eerste vijf albums op Super Audio CD uitgebracht.
[bewerk] Externe link
- (en) Officiële website
