Marianne der Nederlanden
Wilhelmina Frederica Louisa Charlotte Marianne (Berlijn 9 mei 1810 - Schloss Reinhartshausen, Erbach im Rheingau 29 mei 1883), Prinses van Pruisen, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, was een dochter van koning Willem I der Nederlanden en Wilhelmina van Pruisen.
In 1828 verloofde zij zich met Gustaaf van Holstein-Gottorp, de zoon van de Zweedse ex-koning Gustaaf IV Adolf, maar onder politieke druk moest zij deze verloving verbreken. Een nieuwe verbintenis met Pruisen werd nuttiger geacht en dus trouwde ze in 1830 met haar neef Albert van Pruisen, hij was de jongere broer van de latere keizer Wilhelm I. Zij zouden vijf kinderen krijgen, van wie er twee niet de volwassen leeftijd zouden bereiken:
- Frederika Louise Wilhelmina Marianne Charlotte (1831-1855), gehuwd met George II van Saksen-Meiningen
- onbekende zoon (1832)
- Frederik Willem Nicolaas Albert (1837-1906), gehuwd met Marie van Saksen-Altenburg
- Frederika Louise Wilhelmina Elisabeth (27 augustus - 9 oktober 1840)
- Frederika Wilhelmina Louise Elisabeth Alexandrine (1844-1906), gehuwd met Willem van Mecklenburg
Het huwelijk tussen Marianne en Albert was slecht. In 1845 verliet Marianne haar man en Berlijn om zich in Voorburg te vestigen. Hier leefde ze openlijk samen met haar koetsier, Johannes van Rossum, van wie ze in 1849, even na haar officiële scheiding van Albert, een zoon kreeg: Johannes Willem van Reinhartshausen (1849-1861), van wie ook destijds al bekend was wie de vader was.
Daarop verbrak het Oranjehuis alle contacten met haar, en werd haar de toegang tot Pruisen en dus feitelijk tot haar kinderen, ontzegd. Marianne werd na haar dood bijgezet in het graf van Van Rossum, in het Duitse Reinhartshausen in de Rheingau
Prinses Marianne heeft in de tijd dat zij in Duitsland woonde, in de buurt van Wrocław (Breslau), veel voor de streek betekend. Zij heeft veel geïnvesteerd in de aanleg van wegen en de (glas)industrie. In Stronie Śląskie (Seitenberg) staat nu nog de Violetta glasfabriek, waarvan zij de oprichting mogelijk heeft gemaakt. In Lądek-Zdrój (Bad Landeck) staat nog een monumentje ter herinnering aan haar inbreng in de aanleg van een belangrijke ontsluitingsweg in het gebied. Helaas is de tekst op dit monumentje ten tijde van de Russische overheersing weggeslepen. Momenteel (augustus 2006) worden pogingen ondernomen om tot een herstel van de plaquette te komen.
