Louis Vierne
Louis Victor Jules Vierne (8 oktober 1870 - 2 juni 1937) is een in Poitiers geboren organist en componist.
Hij werd zogoed als blind geboren. Op zevenjarige leeftijd onderging hij een operatie waardoor hij zijn zicht gedeeltelijk terugkreeg.
Hij kreeg op jonge leeftijd muziekles van zijn oom, Charles Colin, hoboist en tevens organist en winnaar van de Prix de Rome, en liep van 1881 tot 1890 school aan het Institut National des Jeunes Aveugles. Hij ging daarna studeren aan het Conservatoire national supérieur de musique, waar eerst César Franck en, na diens overlijden, Charles-Marie Widor zijn leermeesters waren. In 1900 werd Louis Vierne na concours benoemd tot titularis organist van de Notre-Dame van Parijs. Ondanks zijn fysieke handicap ontpopte hij zich als een belangrijke componist in diverse domeinen en op diverse instrumenten (in het Institut won hij ook eerste prijs viool en piano). Alleen zijn orgelwerken bleven algemeen bekend en beroemd. Hij gaf de orgelmuziek een nieuwe dimensie en werd gezien als een van de grootste organisten uit zijn tijd.
Hij stierf in het harnas; bij een concert op zijn geliefd Aristide Cavaillé-Coll orgel op 2 juni 1937.
Een greep uit zijn oeuvre:
- 6 Orgelsymfonieën
- 24 pieces en style libre
- 4 bundels Pieces de fantaisie
- Carillon de Westminster (gebaseerd op de 4 tonen van de "Big Ben" te Londen)
