Keith Moon
 
 |
|
|---|---|
|
|
|
| Officiële namen: | Keith John Moon |
| Geboortedatum: | 23 augustus 1946 |
| Geboorteplaats: | Londen, Engeland |
|
|
|
| Band: | The Who |
| Genre: | Rock Hardrock Rhythm and Blues |
| Jaren actief: | 1962 – heden (vanaf 1964 in The Who) |
| Instrument: | Drums |
| Functie: | Drummer, incidentele songwriter |
|
|
|
| Website: | petetownshend.co.uk |
|
|
|
|
Roger Daltrey | Pete Townshend
overleden John Entwistle (tot 2002) | overleden Keith Moon (tot 1978) |
|
|
|
|
|
Kenney Jones (1978 - 1982)
|
|
|
|
|
|
Roger Daltrey | Pete Townshend
John 'Rabbit' Bundrick (vanaf 1979) | Zak Starkey (vanaf 1996) Pino Palladino (vanaf 2002) | Simon Townshend (vanaf 2002) |
|
Keith John Moon (Londen 23 augustus 1946 - 7 september 1978) was drummer van de rockgroep The Who. Hij werd geboren in Londen in 1946, hoewel hij zelf later aan zou geven dat hij een jaar later was geboren.
Moon wordt beschouwd als een van de meest controversiële en toch originele drummers uit de geschiedenis van Rock and roll.
Vroeg in de carrière van The Who verwierf de band een reputatie voor het vernielen van hun instrumenten en apparatuur, aan het einde van elke show. Moon toonde een exceptioneel genoegen in het kapotslaan van zijn drumstel, en bij één gelegenheid blies hij een trommel op met vuurwerk na het spelen van het nummer My Generation. Zijn gedrag leverde hem de bijnaam Moon the loon (Moon de idioot) op.
Moon bouwde een reputatie op als iemand die vernielzuchtig was. Hij vernielde hotelkamers, huizen van vrienden en zijn eigen huis. Vaak gooide hij meubilair door de ramen, en vernielde leidingen met vuurwerk. Tevens ging het verhaal dat hij een auto een zwembad inreed, overigens berust dit niet op waarheid.
Moons volledig eigen stijl heeft een aantal herkenbare drum-tracks opgeleverd, en bekende drummers als Mitch Mitchell, Ginger Baker en John Bonham zeggen door hem te zijn beïnvloed. Moons anarchistische stijl is heden ten dage nog van invloed op moderne muziek.
Hoewel zijn werk met The Who zijn carrière bepaalde, deed hij ook enkele andere projecten. In 1966 speelde hij met Jeff Beck (The Yardbirds), Jimmy Page en John Paul Jones (beiden later in Led Zeppelin) een instrumentaal nummer, Beck's Bolero, dat later dat jaar als single zou worden uitgegeven.
In 1974 werd zijn enige solo-plaat uitgegeven, Two sides of the Moon. In 1976 gebruikte hij het Beatles-nummer When I'm Sixty-Four voor de soundtrack van de documentaire All this and World War II.
Op 32-jarige leeftijd overleed Moon in zijn slaap, als gevolg van een overdosis Chloormethaziol, die hij had voorgeschreven gekregen voor het bestrijden van zijn alcoholverslaving. Toen de politie zijn dood onderzocht kwamen zij erachter dat er 32 pillen in zijn lichaam zaten. Sommige pillen waren zelfs onopgelost. De dood van Moon is geen zelfmoord, maar waarschijnlijk een stomme fout. De meest gangbare verklaring is dat hij zijn pillen genomen had, flauwviel, weer wakker werd en vervolgens weer een dosis pillen genomen had, terwijl hij vergat dat hij er al had gehad. In The Who werd hij vervangen door Kenney Jones (ex Faces), die met The Who nog twee platen maakte. Later speelde nog Simon Phillips mee en in recentere tours Zak Starkey, de zoon van Beatles-drummer Ringo Starr. Starkey heeft overigens les gehad van Keith Moon, waardoor men vaak zegt dat hij en Moon dezelfde stijl hebben.
 |
|---|
| Klassieke lineup |
| Roger Daltrey - Pete Townshend - John Entwistle - Keith Moon |
|
Kenney Jones - John 'Rabbit' Bundrick - Pino Palladino - Zak Starkey |
| Peter Meaden | Kit Lambert | Chris Stamp |
| Studioalbums |
| "My Generation" (1965) - "A Quick One" (1966) - "The Who Sell Out" (1967) - "Tommy" (1969) - "Who's Next" (1971) - "Quadrophenia" (1973) - "The Who by Numbers" (1975) - "Who Are You" (1978) - "Face Dances" (1981) - "It's Hard" (1982) - "Endless Wire" (2006) |
| Rock - Muziek - Britse Band |
 |
Wikiquote heeft een collectie citaten gerelateerd aan Keith Moon. |
