Henri Carton de Wiart
Henri Carton de Wiart (Brussel, 31 januari 1869 – Ukkel, 6 mei 1951) was een Belgische politicus, en Eerste Minister van 1920 tot 1921.
Hij werd geboren in Brussel en studeerde af als doctor in de rechten. In 1896 werd hij in het Belgische parlement verkozen tot volksvertegenwoordiger van Brussel voor de Katholieke Partij, en bleef ononderbroken lid van het parlement tot aan zijn dood. Hij bleef zijn beroep van advocaat uitoefenen naast zijn politieke activiteit.
Samen met figuren als Michel Levie, Jules Renkin en de broers Daens behoorde hij op het einde van de 19de eeuw tot de grondleggers van de christendemocratie.
Van 1911 tot 1918 was hij minister van Justitie en onder meer verantwoordelijk voor de wet op de kinderbescherming (1912). Van 20 november 1920 tot 16 december 1921 leidde hij als Eerste Minister een Nationale Unie-regering van katholieken, socialisten en liberalen. Tijdens zijn bewind werd de tweede grondwetsherziening afgewerkt die begonnen was onder de vorige premier Léon Delacroix. Voor het eerst werd België een tweetalig land.
Van 1932 tot 1934 was Carton minister van Arbeid, Sociale Voorzorg en Hygiëne. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1940 week hij, als Minister van Staat, met de Belgische ministers uit naar Frankrijk en nam er deel aan de belangrijkste beraadslagingen van het kabinet. In 1950 werd hij opnieuw minister van Justitie.
Henri Carton de Wiart schreef ook enkele historische romans en reisverslagen.
| Belgische premiers | ||
| Voorganger: |
regering-Carton de Wiart (1920 - 1921) | Opvolger: |
| Voorganger: Léon de Lantsheere |
Minister van Justitie 1911-1918 |
Opvolger: Emile Vandervelde |
| Voorganger: Henri Jaspar |
Minister van Binnenlandse Zaken 1920-1921 |
Opvolger: Paul Berryer |
| Voorganger: Albert Lilar |
Minister van Justitie 1950 |
Opvolger: Ludovic Moyersoen |
