Hendrik Merkus de Kock
Mr. Hendrik Merkus baron de Kock, (Heusden, 25 mei 1779 – Den Haag, 12 april 1845) was een officier, minister en senator, die zowel ten tijde van de Republiek als na 1813 in Nederlands-Indië actief was als militair. De Kock werd in 1817 tot gouverneur van de Molukken benoemd.In 1821 werd hij commandeur in de Militaire Willems-Orde Hij leidde als legeraanvoerder in 1826-1830 op Java de strijd tegen Diponegoro.
Generaal de Kock werd na de Nederlandse overwinning bevorderd tot Grootkruis in de Militaire Willems-Orde. De wens van zijn officieren om hem, vanwege zijn "vaderlijke behandeling" een met diamanten ingezet grootkruis te schenken werd door Koning Willem I niet goedgekeurd. De Koning stond de Luitenant-generaal het dragen van een dergelijk kruis niet toe. In plaats daarvan mocht hij een "edelstenen versierde degen" aannemen en dragen. Na 1826 was hij waarnemend Gouverneur-Generaal en bij terugkeer in Nederland werd de Kock door Willem I in de adelstand verheven.
De Kock was ruim vier jaar minister van Binnenlandse Zaken. Daarna werd hij lid van de Eerste Kamer, zonder daarin actief te zijn. In Nederlands-Indië werd Fort de Kock, waarvan resten nog te zien zijn in de buurt van het stadje Bukittinggi, naar hem genoemd.
| Voorganger: G.A.G.Ph. van der Capellen |
Gouverneur-generaal van Nederlands-Indië 1826-1830 |
Opvolger: J. graaf van den Bosch |
| Voorganger: H.J. van Doorn van Westcapelle |
Minister van Binnenlandse Zaken 1836-1841 |
Opvolger: W.A. Schimmelpenninck van der Oye |
| Bron(nen): |
|
De informatie op deze pagina, of een eerdere versie daarvan, is geheel of gedeeltelijk afkomstig van www.parlement.com. Overname is toegestaan met bronvermelding. |
