Europaraket
De Europaraket was in de jaren 70 van de 20ste eeuw de eerste poging van de Europese landen om een eigen lanceervoertuig te bouwen. Hiertoe riep een aantal Europese landen, verenigd in ELDO (European Launcher Development Organisation) het Europa-lanceerderprogramma in het leven. Er waren drie versies van de Europaraket, de Europa-1, -2 en -3. De Europa-1 was grotendeels samengesteld uit al dan niet gemodificeerde bestaande militaire raketten, zoals de Britse Blue Streak raket die als eerste trap fungeerde. De ontwikkelingsversies van de Europa-1 en -2 werden gelanceerd vanaf de Australische lanceerbasis Woomera. Van de ruim 10 proeflanceringen was geen enkele een volledig succes. Vanwege dit gebrek aan voortgang werd het programma gestopt, inclusief de inmiddels gestarte ontwikkeling van de Europa-3.
Frankrijk begon vervolgens met een eigen lanceervoertuigprogramma, de L3S. Dit programma werd in een latere fase, toen de ELDO was opgegaan in ESA (in 1975) door ESA overgenomen. Dit resulteerde in de succesvolle Ariane-raket, waarvan het prototype van de eerste versie (Ariane 1) op 24 december 1979 met succes werd gelanceerd vanaf de lanceerbasis in Kourou in Frans-Guyana.
