De Stervende Galliër
De Stervende Galliër was een Grieks bronzen beeld. Het oorspronkelijke beeld werd gemaakt tussen 230 v. C. en 220 v. C. in opdracht van Attalus I van Pergamon (een stad in het noordwesten van Klein-Azië). De stervende Galliër werd gemaakt ter ere van de overwinning op de Kelten in 230 v. Chr, die de Griekse steden in Galatia (het gebied rond het huidige Ankara) voordurend belegerde.
Het beeld van de stervende Galliër dat we vandaag kunnen bezichtigen in de Musei Capitolini in Rome is een marmeren kopie. De identiteit van de beeldhouwer van de kopie is onbekend, maar er wordt gesuggereerd dat Epigonus, hofbeeldhouwer van de dynastie der Attaliden van Pergamon, de maker is. Dit staat vermeld in Plinius' Naturalis Historia.
Inhoud |
[bewerk] Beeldhouwstijl
Het beeld werd gemaakt tijdens de hellenistische periode (323 v. Chr.–30 v. Chr.). Tijdens deze periode evolueerde de Griekse beeldhouwkunst, door zijn contact met het Oosten, in de richting van het realisme, individualisme en naturalisme. De kunstenaars wilden het typische, het menselijke van allerlei figuren weergeven, dus 'echte' mensen. De beeldhouwers streefden er ook naar om een bepaald gevoel(pathos) weer te geven. Vrouwelijke beelden toonden in deze periode zonder schroom hun naaktheid.
Het beeld geeft zeer goed bepaalde kenmerken van de Kelten weer, zoals het gezicht, het haar, de snor en de torque. De naaktheid van deze Kelt is echter een Grieks schoonheidsideaal en geen aanwijzing voor het werkelijke uiterlijk van een Kelt. Het beeld geeft een overwonnen Galaat (een Kelt uit Anatolië) weer met zware verwondingen. Het beeld is een aangrijpend werk door zijn bewogen voorstelling van de dood. Het is ook een voorbeeld van de verhouding tussen de Griek en de Barbaar. De kunstenaar hield zich minder bezig met de godenwereld in tegenstelling tot de klassieke periode.
[bewerk] Geschiedenis van het beeld
De Stervende Galliër is een van de bekendste beelden van de klassieke oudheid en van de hellenistische periode. Men heeft over het beeld geen gegevens tijdens de middeleeuwen. De eerste gegevens die men vindt over het beeld dateren van 1623. Het marmeren beeld was toen een onderdeel van de collectie van de Ludovisi familie in Rome. Tijdens deze periode (17e eeuw) ontstonden er echter een aantal verkeerde interpretaties over het beeld. Men dacht dat het beeld een verslagen gladiator was. Dit leidde tot verschillende namen voor het beeld, zoals de stervende of gewonde gladiator, de Romeinse gladiator en de stervende murmillo.
In 1797, tijdens de invasie van Italië, werd het beeld door Napoleon Bonaparte meegenomen naar Parijs. In 1815 werd het beeld terug naar Rome gebracht en werd het geplaatst in de Musei Capitolini. Er zijn verschillende kopieën van het beeld te bewonderen o.a. in het Museum of Classical Archaeology aan de universiteit van Cambridge, de Courtauld Institute of Art aan de universiteit van Londen, maar ook in Berlijn, Praag en Stockholm.
[bewerk] Gerelateerde onderwerpen
| Bron(nen): |
|
