Amorieten
De Amorieten waren een Semitische, oorspronkelijk half-nomadische stam, genoemd in Babylonische en Egyptische bronnen (als Amurru-lieden van het Westen) en in het Oude Testament van de bijbel.
Waarschijnlijk was het de eerste in de geschiedenis bekende noordwestelijk-Semitische groep. Uit hun stamland, de Syrische steppe bij de Midden-Eufraat, drongen zij kort voor 2000 v. Chr. in Mesopotamië door, waar zij zich eerst vestigden als huursoldaten en kooplieden, en daarna de zgn. derde dynastie van Ur ten val brachten. Zij stichtten toen de eerste Babylonische ofwel Amoritische dynastie (ca. 1800-1507 v. Chr.); de bekendste vorst hiervan was Hammurabi onder wie hun rijk zich uitstrekte tot de Middellandse Zee. Hieraan maakten invallende Hettieten en Kassieten een eind. In Kadesh aan de Orontes bleven vorsten der Amorieten nog zelfstandig (bufferstaat tussen Egypte en het Hettietenrijk), tot de invallen van de Hettieten en de Zeevolken in de 13e eeuw v. Chr. hen vernietigden.
In het Oude Testament worden de Amorieten genoemd als een deel van de bevolking van Kanaän.
