Czasownik
Z Wikipedii
Czasownik to nazwa części mowy przedstawiającej dziejące się czynności oraz niektóre stany i tworzącej w zdaniu orzeczenie.
W języku polskim (oraz innych językach słowiańskich) zasadniczo wyróżnia się dwa sposoby (aspekty) oddawania czynności i stanów, wyrażane przez czasowniki:
- niedokonane, np. uczyć się, pracować, myć
- dokonane, np. nauczyć się, napracować, umyć
W gramatykach niektórych języków (w tym m.in. języka polskiego) wyróżnia się ponadto czasowniki jednokrotne np. chodzić, czytać, spać, oraz wielokrotne (tzw. iterativa), np. chadzać, czytywać, sypiać.
Według tradycyjnego ujęcia czasowniki odmieniają się (koniugują) przez czasy, tryby, aspekty, strony, liczby, osoby i rodzaje.
Nie w każdym języku da się wyróżnić jasną klasę czasowników - na przykład w języku japońskim przymiotniki mają wiele właściwości charakterystycznych dla czasowników.
W wielu językach indoeuropejskich niektóre formy czasowników (imiesłów, gerund) przybierając pewne cechy, uznawane za typowe dla innych części mowy. Dla przykładu polskie formy imiesłowu przymiotnikowego czynnego, typu mieszkający, czytający, itp., uważane za formy czasownikowe, odmieniają się przez przypadki (mieszkającego, czytającemu, itp.). Podobnie formy imiesłowu przymiotnikowego biernego, takie jak np. zbudowany, robiony - mają cechy przymiotników i także odmieniają się przez przypadki. Analogiczna sytuacja występuje także w innych językach, np. angielskie "building"/"downloaded", niemieckie "das Essen" itd.
Zobacz też: czasownik posiłkowy, bezokolicznik.