Czasownik posiłkowy

Z Wikipedii

Czasownik posiłkowy to część mowy, która ma właściwości składniowe i morfologiczne czasowników danego języka, jednak w przeciwieństwie do nich nie ma żadnego znaczenia własnego, a spełnia jedynie funkcje gramatyczne (w szczególności służy do tworzenia form złożonych).

Wśród czasowników posiłkowych można znaleźć czasowniki spełniające jedynie taką rolę, jak również czasowniki, które w innych zastosowaniach są normalnymi czasownikami ze znaczeniem własnym.

[edytuj] Język polski

Czasownikiem posiłkowym jest czasownik "być" używany w czasie przyszłym niedokonanym - np. "będę jechał", "będziesz pić".

W dawnym języku polskim czas przeszły oraz zaprzeszły również tworzyło się za pomocą czasownika posiłkowego "być": "*widział jeśm", "*widzieli jeście" itd. Pozostałością po tym są ruchome końcówki: "żeśmy widzieli", "żebyśmy poszli", "wyście to zabrali?".

Czasownikami posiłkowymi są również czasowniki "być" i "zostać" używane do tworzenia form strony biernej - np. "jestem podglądany", "zostałem zrozumiany".

[edytuj] Język angielski

Za rozbudowany system czasów języka angielskiego odpowiadają trzy czasowniki posiłkowe - "be", "have" i "do".

Czasownik "do", jest używany do tworzenia negacji - "I saw him", "I didn't see him", "Alice has a cat", "Alice doesn't have a cat".

[edytuj] Język japoński

Klasa czasowników w języku japońskim jest właściwie zamknięta - zapożyczenia bardzo rzadko stają się normalnymi czasownikami. Za to dowolny rzeczownik może spełniać funkcje czasownikowe dzięki czasownikowi posiłkowemu する (suru).

Np.

• sciągać (plik) - ダウンロードする (daunoroodo suru)
• ćwiczyć - 練習する (れんしゅうする renshuu suru)