Buenaventura Durruti
Z Wikipedii
Buenaventura Durruti (14 lipca 1896 - 20 listopada 1938), hiszpański anarchista, działacz polityczny i związkowy, przywódca CNT-FAI.
Buenaventura Durruti urodził się w León w rodzinie robotników kolejowych. Zaczął pracować w wieku 14 lat, od 1916 również na kolei. Od wczesnych lat młodzieńczych przejawiał zainteresowanie walką o prawa socjalne i związkowe. W 1917 Durruti był aktywnym uczestnikiem strajku organizowanego przez związek zawodowy UGT (Unión General de Trabajadores, Generalna Unia Pracowników). Strajk został stłumiony przez rząd hiszpański przy pomocy wojska, które zabiło 70 i zraniło ponad 500 ludzi, natomiast 2000 zostało uwięzionych bez procesu. Durruti wówczas zbiegł do Francji.
Po powrocie do Barcelony w 1920, Durruti związał się z anarcho-syndykalistycznym związkiem zawodowym Confederación Nacional del Trabajo (CNT, Krajowa Konfederacja Pracy). W odpowiedzi na siłowe metody władz, w 1922 razem z innymi anarchistami (w tym Juan Garcia Oliver i Francisco Ascaso) założył grupę Los Solidarios (Solidarni). W 1923 grupa powiązana została z zabójstwem arcybiskupa Juana Soldevila. Po wprowadzeniu dyktatury wojskowej Primo de Rivery, Durruti i Ascaso zbiegli za granicę, początkowo do Argentyny. W czasie emigracji kilkakrotnie byli wypędzani z krajów pobytu lub aresztowani. W 1924 w Paryżu usiłowali bez powodzenia dokonać zamachu bombowego na króla Hiszpanii Alfonsa XIII.
Durruti powrócił do Hiszpanii w 1931 po upadku dyktatury i monarchii, stając się jednym z głównych hiszpańskich działaczy robotniczych. Zajął stanowisko na dominującym anarchizującym skrzydle CNT, zbliżonym do Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej (FAI, Federación Anarquista Ibérica), sam nie należał jednak do FAI. Po początkowym okresie entuzjazmu po powołaniu II Republiki hiszpańskiej, organizacje anarchistyczne i robotnicze stały się wrogie republice, nie realizującej ich postulatów i tłumiącej wystąpienia siłą. Sytuacja w kraju była w dalszym ciągu niespokojna. Durruti w tym okresie był organizatorem związkowym, agitatorem i wiecowym mówcą, konspiratorem i bojownikiem, wielokrotnie zatrzymywanym lub aresztowanym przez policję. Po nieudanym powstaniu górników w Katalonii w styczniu 1932, Durruti wśród 110 działaczy robotniczych, został prewencyjne deportowany do kolonii hiszpańskich, skąd powrócił w kwietniu. Organizował następnie Rewolucję Libertarną w Saragossie w dniach 8 do 13 grudnia 1933, po której upadku CNT została zdelegalizowana.
Po puczu generała Franco i wybuchu wojny domowej w Hiszpanii, CNT i FAI, występujące razem, organizowały oddziały milicji robotniczej. 19 i 20 lipca 1936 oddziały milicji pod dowództwem Durrutiego, pokonały wystąpienie garnizonu wojskowego w Barcelonie, między innymi atakując koszary Ataranzaras (gdzie zginął Ascaso) i oblegając przez 33 godziny Hotel Colon. Następnie Durruti przystąpił do dalszej organizacji milicji i 23 lipca przygotował wymarsz na Saragossę na froncie aragońskim, dowodząc ochotniczą kolumną anarchistycznych milicji (znaną jako Kolumna Durruti). Gdy rząd opuszczał zagrożony Madryt, do obrony stolicy skierowana została właśnie kolumna Durrutiego. W czasie walk 20 listopada 1938 został on śmiertelnie ranny - postrzelony przez snajpera w niejasnych okolicznościach, które nie pozwalają wykluczyć zamachu ze strony frankistów bądź stalinistów.
Jego pogrzeb, poprzedzony transportem ciała do Barcelony, stał się ostatnią wielką manifestacją anarchistów w Hiszpanii.
