Anarchia bez przymiotników
Z Wikipedii
Anarchizm bezprzymiotnikowy w swoim najszerszym znaczeniu "dotyczył niezaszufladkowanej formy anarchizmu, czyli doktryny bez jakichkolwiek klasyfikujących etykietek, takich jak komunistyczny, kolektywistyczny, czy indywidualistyczny. Według innych (...) był po prostu rozumiany jako postawa, która tolerowała współistnienie różnych szkół anarchistycznych"
Autorem tego określenia był urodzony na Kubie Fernando Tarrida del Marmol, który użył go w listopadzie 1889 roku w Barcelonie. Skierował on swoje zastrzeżenia do komunistycznych i kolektywistycznych anarchistów w Hiszpanii, którzy w tym czasie prowadzili intensywny spór o zalety każdej z obydwu teorii. "Bezprzymiotnikowy anarchizm" stanowił próbę ukazania większej tolerancji pomiędzy anarchistycznymi kierunkami i wyjaśnienia, że anarchiści nie powinni nikomu narzucać wcześniej obmyślonego planu funkcjonowania gospodarki - nawet w teorii. A więc ekonomiczne zapatrywania anarchistów powinny mieć "drugorzędne znaczenie", by obalić kapitalizm i państwo, a swobodne eksperymentowanie winno stać się jedyną regułą wolnego społeczeństwa.
Podczas gdy w Hiszpanii trwała kłótnia pomiędzy anarchokolektywistami a anarchokomunistami, w USA podobny spór dzielił anarchokolektywistów a anarchoindywidualistów. Podobne dążenia do pogodzenia tych ruchów przyjęli anarchiści pokroju de Cleyre'a dążąc do anarchizmu bezprzymiotnikowego.
Tak więc stanowisko teoretyczne znane jako "anarquismo sin adjetives" ("bezprzymiotnikowy anarchizm") powstało jako jeden z produktów ubocznych szerokich dyskusji w obrębie samego ruchu. Korzenie tego sporu można znaleźć w rozwoju anarchokomunizmu po śmierci Bakunina w 1876 roku. Chociaż nie brakowało mu podobieństw do anarchokolektywizmu (jak można wyczytać w sławnej pracy Jamesa Guillaume O budowaniu nowego porządku społecznego, będącej częścią książki Bakunina o anarchizmie, kolektywiści rzeczywiście uważali, że ich system ekonomiczny będzie ewoluował w kierunku wolnego komunizmu), to komunistyczni anarchiści rozwinęli, pogłębili i wzbogacili dzieło Bakunina, tak samo jak Michał Bakunin rozwinął, pogłębił i wzbogacił dzieło Proudhona.
