Elizabeth II

From Wikipedia

Kraljica Elizabeta II

Elizabeth Mary Alexandra Windsor, poznatija kao Elizabeth II (21.4. 1926. - ) je kraljica Velike Britanije i Sjeverne Irske, te nominalni državni poglavar velikog broja država koje sačinjavaju Commonwealth.

Rođena kao prvo dijete u braku Princa Alberta od Yorka i Lady Elizabeth Bowes-Lyon, postala je prijestonasljednicom kada je godine 1936. njen ujak, kralj Edward VIII abdicirao a otac postao kralj George VI. U drugom svjetskom ratu je sudjelovala kao vozač u pomoćnim teritorijalnim snagama.

Godine 1947. se udala za Philipa, vojvodu od Edinburgha kojemu je rodila četvoro djece - princa Charlesa (1948), princezu Annu (1950), princa Andrewa (1960) i princa Edwarda (1964).

Godine 1952. je nakon smrti oca postala britanskom kraljicom. Njena je vladavina u prvim desetljećima bila obilježena postupnim nestankom Britanskog Imperija, kao i stagnacijom i siromašenjem Velike Britanije - trendovi koji su na određeni način preokrenuti pod vlašću Margaret Thatcher i Tonyja Blaira.

Elizabeth, koja je jedna od najdugovječnijih monarha u suvremenom svijetu, uživa veliku popularnost među svojim podanicima.

[edit] Kraljevstva

Elizabeta II je kraljica šesnaest nezavisnih drzava poznatih pod zajedničkim imenom kao Komonveltska kraljevstva ("Commonwealth Realms"). To su: Ujedinjeno Kraljevstvo Velike Britanije i Severne Irske (sa svojim prekomorskim teritorijama kao što su Foklandska Ostrva, Gibraltar i sl.), Kanada, Australija, Novi Zeland, Džamajka, Barbados, Bahami, Grenada, Papua Nova Gvineja, Solomonska Ostrva, Tuvalu, Sveta Lucija, Sveti Vincent i Grenadini, Antigva i Barbuda, Belize, te Sveti Kits i Nevis. Prema Westminsterskom statutu iz 1931. godine, Kraljica zauzima položaj šefa države svake od ovih zemalja ponaosob; nijedna od ovih država nema primat nad bilo kojom drugom navedenom državom.

[edit] Ustavno-pravni položaj

[edit] Zakonodavna vlast

Prema ustavnoj tradiciji, Kraljica je važan deo zakonodavnog procesa u svim svojim kraljevstvima. "Kraljica-u-parlamentu" (Queen-in-Parliament), ustavni je koncept po kome Kraljica formalno deluje uz savet i saglasnost parlamenta, te predstavlja sastavni deo parlamenta u svakoj od ovih zemalja, zajedno s gornjim i donjim domom, što u u Ujedinjenom Kraljevstvu odgovara Domu građana (House of Commons) i Domu Lordova (House of Lords). U svim njenim kraljevstvima osim Ujedinjenog Kraljevstva, njeno direktno učešće ograničeno je na imenovanje predstavnika u svakoj pojedinoj zemlji, obično Generalnog guvernera, koji sprovodi izvršnu vlast na način koji je veoma sličan načinu na koji ona sama vrši tu vlast u Ujedinjenom Kraljevstvu. (U Kanadi je njeno učešće u zakonodavnoj vlasti prošireno pravom da postavlja dodatne senatore kako bi se prevazišla eventualna blokada zakonodavnog procesa u kanadskom Senatu.)

U praksi, međutim, veći deo Kraljičine uloge u zakonodavnom procesu samo je formalan, s obzirom da se njena "rezervna ovlašćenja" retko primenjuju. Na primer, Kraljica po zakonu moze dati ili uskratiti Kraljevski pristanak ("Royal Assent") na predloge zakona, ali nijedan britanski vladar nije uskratio svoj pristanak na neki predlog zakona još od doba od Kraljice Ane, koja je to učinila 1708. godine. U svojim zemljama van Ujedinjenog Kraljevstva Kraljica ce dati pristanak na predlog zakona samo kada je lično prisutna u toj zemlji, a inače će to pravo delegirati svom predstavniku u toj zemlji. Kraljica, ili njen Generalni guverner u zemljama van Ujedinjenog Kraljevstva, takođe jednom godiđnje drži govor tokom ceremonije državnog otvaranja parlamenta ("State Opening of Parliament"), kojom prilikom predstavlja glavne tačke vladinog programa za tu godinu, ali taj govor pišu ministri u vladi, te on odslikava stavove izabrane vlade, a ne same Kraljice.

[edit] Izvršna vlast

Kraljica ima i važnu ulogu u izvršnoj vlasti. U Ujedinjenom Kraljevstvu ona postavlja premijera u skladu s ustavnim tradicijama. U Komonveltskim kraljevstvima van Ujedinjenog Kraljevstva ovo pravo vrše njeni predstavnici. U stvarnosti Kraljica pri izboru premijera zapravo imalo malo izbora: osim u izuzetnim okolnostima, ko će biti pozvan da sastavi vladu jasno je iz toga ko ima većinu u Donjem domu. Kraljica odlučuje i o tome po kojoj osnovi će nekoga pozvati da sastavi vladu, odnosno da li treba da se sastavi vlada koja je sposobna da opstane u Donjem domu (što je uobičajeni zahtev) ili koja raspolaže većinom u Donjem domu (tj. zahtev da se formira koalcija ukoliko nijedna pojedinačna stranka nema većinu). Ovaj zahtev poslednji je put bio postavljen 1940. godine, kada je Kralj George VI zatražio od Winstona Churchilla da sastavi vladu koja će raspolagati većinom u parlamentu. To je zahtevalo da se formira koalicija stranaka u parlamentu. Taj zahtev se obično postavlja samo u vanrednim situacijama ili tokom rata, i postavljen je samo tri puta tokom 20. veka: sa Andrewom Bonarom Lawom i Davidom Lloydom Georgeom 1916. godine (Bonar Law je zahtev odbio i savetovao Kralju Georgeu V da formiranje vlade poveri Lloydu Georgeu) i sa Churchillom 1940. godine. Do danas Kraljica Elizabeta nije postavila takav zahtev svojim premijerima. Sve što su njeni premijeri morali da ispune bio je niži zahtev da vlada opstane u Donjem domu. Kraljica takože formalno postavlja sve ostale ministre u vladi. Svi poslovi vlade zvanično se vrše "u ime Njenog Veličanstva" ili "u službi Njenog Veličanstva".

U teoriji Kraljica poseduje znatna ovlašćenja u oblastima spoljnih poslova i međunarodnih odnosa. Kao šef države, Kraljica ima ovlašćenja da objavljuje rat i sklapa mir, da donosi odluke o priznanju stranih drzava, da sklapa međunarodne sporazume, da okupira inostrane teritorije ili da drugim državama ustupa teritorije Ujednjenog Kraljevstva i svojih drugih kraljevstava i teritorija. U Ujedinjenom Kraljevstvu ona ova svoja ovlašćenja koristi na molbu vlade, a u svojim drugim zemljama delegira ih svojim predstavnicima, koji ih takođe primenjuju samo na molbu izabranih vlada.

U Ujedinjenom Kraljevstvu vlada izdaje uredbe (podzakonske akte) samo nakon što ih je Kraljica odobrila na sastancima Privatnog saveta ("Privy Council"); slično tome, kanadska vlada izdaje uredbe samo kada ih odobri Generalni guverner na sastancima kanadskog Privatnog saveta, a ista je situacija i u drugim Komonveltskim kraljevstvima. U svim svojim kraljevstvima Kraljica ima pristup svim vladinim, parlamentarnim i vojnim dokumentima, zapisnicima, stenogramima, odlukama, uključujući sva akta klasifikovana kao tajna. Rečeno je da je Kraljica najbolje informisana osoba u celom Komonveltu. U Ujedinjenom Kraljevstvu jednom nedeljno Kraljica prima u audijenciju britanskog premijera, a redovno i druge članove vlade.

U Ujedinjenom Kraljevstvu ona takođe potpisuje izvršne odluke vlade, finansijska dokumenta i odluke Državnog trezora (Her Majesty's Treasury), s obzirom da je njen potpis neophodan na svim dokumentima koji se tiču većih finansijskih transakcija države (ove dokumente premapotpisuje nadležni ministar).

[edit] Izvršna vojna vlast

Kraljica je vrhovni zapovednik svih oružanih snaga Ujedinjenog Kraljevstva, njegovih prekokomorskih teritorija, te Komonveltskih kraljevstava, u kojima je ta uloga delegirana njenim predstavnicima. Pripadnici kopnene vojske i ratnog vadzuhoplovstva polažu zakletvu Kraljici pri stupanju na dužnost, jer je ta dva roda vojske formalno ustanovio parlament, dok su pripadnici ratne mornarice oslobođeni te dužnosti jer je mornaricu osnovala britanska kruna. Svaki ratni brod poznat je kao "Brod Njenog Veličanstva" (Her Majesty's Ship, u Kanadi: Kanadski brod Njenog Veličanstva ili Her Majesty's Canadian Ship, u Australiji: Australijski brod Njenog Veličanstva ili Her Majesty's Australian Ship, itd.), dok je ratno vazduhoplovstvo poznato kao "Kraljevsko ratno vazduhoplovstvo" (Royal Air Force, u Kanadi: Kraljevsko kanadsko ratno vazduhoplovstvo ili Royal Canadian Air Force, itd.).

[edit] Rezervna ovlašćenja

U svim zemljama u kojima je šef države, Kraljica ili njen predstavnik (obično Generalni guverner), prema ustavnoj tradiciji poseduje neka "rezervna ovlašćenja". To su obično ovlašćenja da:

postavi i smeni premijera,
raspusti parlament,
odbije zahtev vlade za raspuštanjem parlamenta,
odbije ili odloži davanje pristanka na predloge zakona ("Royal Assent"),
upotrebi kraljevske prerogative.

Obično postoje stroge ustavne konvencije o tome kada se ova ovlašćenja mogu upotrebiti. Tim konvencijama vlada pritisak javnosti: upotreba ovih ovlašćenja u suprotnosti sa tradicijom najčešće bi izazvala ustavnu krizu.

Kraljica u samom Ujedinjenom Kraljevstvu teoretski ima brojne "lične prerogative". Međutim, u savremenoj praksi britanskog državnog uređenja gotovo da ne postoje okolnosti u kojima bi se oni mogli opravdano primeniti, a tek nekoliko ih je bilo primenjeno tokom poslednjih sto godina. Kraljičini lični prerogativi jesu:

Postavljanje premijera. To je poslednji put učinjeno 1974. godine, kada u parlamentu nije postojala jasna većina te je Kraljica za premijera postavila Harolda Wilsona. Prema ustavnoj tradiciji, Kraljica će za premijera uvek postaviti vođu najveće partije (ili one koja je druga po veličini) koja može obezbediti većinu u Donjem domu.
Odbijanje premijerovog zahteva da se raspusti parlament. Ovo je poslednji put učinjeno 1910. godine (ali je George V posle promenio mišljenje i raspustio parlament).
Smena premijera. Ovo je u Velikoj Britaniji poslednji poslednji put učinio Kralj William IV 1834. godine.
Uskracivanje pristanka na predlog zakona, što je poslednji put učinila Kraljica Ana 1708. godine.

[edit] Sudska vlast

[edit] Crkvena vlast

[edit] Zaključak

U teoriji, dakle, Kraljica je jedna od najmoćnijih osoba na svetu, ali u praksi ona gotovo uvek deluje u skladu sa savetom vlade. Ključna reč je, međutim, smatraju neki, "gotovo uvek" (a ne "uvek"): u krajnjim, danas neverovatnim i gotovo nezamislivim uslovima (imajući u vidu demokratsku tradiciju u Britaniji i većini Komonveltskih kraljevstava), Kraljica je jedina osoba koja ima i legitimitet i legalitet da interveniše (u malo verovatnom) slučaju da parlament, sa podrškom vlade ili bez nje, donese neki zakon koji je dubinski suprotan tradicijama, verovanjima i ubeđenjima stanovništva (zakon kojim se npr. uvodi apartheid ili nešto još manje verovatno): tada bi, smatraju neki, Kraljica imala ne samo pravo nego i obavezu da stavi veto na takav zakon ili raspusti parlament ili otpusti celu vladu.

Iz toga se razvilo mišljenje da, premda Kraljica u teoriji ima neograničena ovlašćenja, a u praksi deluje samo na zahtev vlade, njena jedina stvarna moć sastoji se u tome da samim svojim postojanjem onemogućava bilo koga drugoga da se domogne apsolutne vlasti.