Stała Plancka

Z Wikipedii

Stała Plancka (oznaczana przez h) jest jedną z podstawowych stałych fizycznych. Ma wymiar działania, pojawia się w większości równań mechaniki kwantowej.

Historycznie stała Plancka pojawiła się w pracy Maxa Plancka na temat naprawy tzw. katastrofy w nadfiolecie w prawie promieniowania ciała doskonale czarnego. Planck zapostulował, że energia nie może być wypromieniowywana w dowolnych ciągłych ilościach, a jedynie w postaci "paczek" (kwantów) o wartości hν.

Stała Plancka w układzie SI jest równa:

h = 6,626 0755(40) × 10^-34 J·s 4,14×10^-15 eV·s

O wiele częściej niż stałej Plancka używa się wielkości nazywanej "h kreślone" (albo stała Diraca):

gdzie π jest liczbą pi. Wielkość ta jest równa:

= 1,054 572 66(63) × 10^-34 J·s 6,59×10^-16 eV·s

jest kwantem momentu pędu, a więc tym samym i spinu. Z tego też powodu przez wielu uważana za stałą bardziej podstawową niż sama stała Plancka. Oznaczenie to wprowadził brytyjski fizyk Paul A. M. Dirac.

[edytuj] Zobacz też

• długość Plancka
• równanie Schrödingera
• fluktuacje kwantowe
• efekt kwantowy