Królestwo Prus

Królestwo powstało po koronowaniu się elektora brandenburskiego Fryderyka III w 1701 r. z dotychczasowego państwa Brandenburgia-Prusy. Koronacja miała miejsce w Królewcu, ale stolicą państwa był Berlin. Co ciekawe, jedną z pierwszych osób, które złożyły Fryderykowi gratulacje, był ówczesny król polski August II Mocny (Polska i Brandenburgia należały wtedy do jednego obozu podczas wielkiej wojny północnej).

Książę-elektor Fryderyk III ogłosił się 18 stycznia 1701 w Królewcu królem w Prusach (niem. König in Preussen), gdyż tytuł króla Prus wciąż zachowali władcy Polski oraz przyjął imię Fryderyk I. Fryderyk II Wielki w 1772, czyli po pierwszym rozbiorze Polski w wyniku którego uzyskał Prusy Królewskie przyjął już tytuł króla Prus (niem. König von Preussen), choć uzywał go już wcześniej,podobnie jak tytułu Rex Borussorum czyli Król Prusaków. Osłabiona Rzeczpospolita uznała ten tytuł (pierwszy tytuł królewski) w 1764, zaś Stolica Apostolska w 1787.

Po wojnach śląskich Prusy rozrosły się o zdobyty na Habsburgach Śląsk, a wyniku rozbiorów Rzeczypospolitej zagarnęły najpierw Prusy Królewskie, a potem także Wielkopolskę, Kujawy i północne Mazowsze wraz z Warszawą.

W XVIII w. Prusy stawały się najsilniejszym państwem Rzeszy rywalizując otwarcie z Habsburgami. Po krótkotrwałym kryzysie w czasie wojen napoleońskich w połowie XIX w. po pokonaniu kolejno Danii w wojnie o Szlezwik-Holsztyn (1864), Austrii (1866) i Francji w 1871 doprowadziły do zjednoczenia tzw. małych Niemiec jako Cesarstwa Niemieckiego. Proklamowano go w sali lustrzanej pałacu w Wersalu 18 stycznia 1871.

Klęska militarna cesarstwa w I wojnie światowej na jesieni 1918 doprowadziła do upadku monarchii – Wilhelm II abdykował i uciekł do Holandii, a Zgromadzenie Narodowe zebrane 6 lutego 1919 ogłosiło powstanie republiki weimarskiej, a Prusy stały się krajem związkowym.