Chlodwig I
Z Wikipedii
Chlodwig I (ok. 466 - 27 listopada 511) był władcą Franków, synem Childeryka I i Basiny. Ten chyba najsłynniejszy z merowińskich władców król objął władzę w 481 roku, po śmierci ojca. Pokonał pretendentów do tronu Ragnachara i Chararicha. Po śmierci króla Wizygotów Euricha w 486 roku, wyprawił się do północnej Galii, gdzie rezydował Syagriusz. Podbił jego państwo, a zbiegłego Syagriusza kazał wydać, a następnie stracić.
U króla Franków zaczęła się przejawiać sympatia do religii chrześcijańskiej. Zachęcała go do tego jego małżonka, księżniczka burgundzka Chrotilda.
Podczas jego panowania doszło do konfliktu z Alemanami. Zagrażali oni sojusznikowi Chlodwiga, Siegbertowi. Chlodwig według legendy zapowiedział, że jeśli odniesie zwycięstwo, to zerwie z dawnymi wierzeniami. 2 lutego 496 rozegrała się bitwa pod Zulpich. Król Alemanów poległ, a Frankowie odnieśli zwycięstwo.
Po tym wydarzeniu Chlodwig dotrzymał słowa i w Boże Narodzenie 496 roku został ochrzczony w Reims przez tamtejszego biskupa, św. Remigiusza. Nadane mu zostało imię ostatniego wielkiego cesarza Rzymu - Konstantyna. Co ważne dla późniejszych sukcesów Franków, Chlodwig przyjął chrzest w formule katolickiej, a nie arianskiej. Arianizm preferowały inne ludy germańskie. Zapewniło mu to wdzięczność i poparcie Kościoła oraz sympatię większości mieszkańców byłego cesarstwa zachodniorzymskiego.
Później nakłoniony przez Chrotildę wyprawił się na Burgundów. Księżniczka pragnęła się zemścić na stryju za śmierć rodziców. Jednak Chlodwig nie spełnił tej prośby a nawet pozyskał jej stryja Gundobada do sojuszu przeciwko Wizygotom Alaryka II. W 507 roku doszło w pobliżu Poitiers pod Vougle do bitwy z Wizygotami. Król Alaryk II poniósł śmierć.
Największym wyróżnieniem dla króla Franków było nadanie mu godności konsula jako ostatniemu spadkobiercy po zachodnim cesarstwie rzymskim. Pod koniec życia przeniósł Chlodwig dwór do Paryża gdzie umarł w 511 roku. Chrotilda po śmierci została kanonizowana.
