Argon (elemento)

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Cloro - Neon
Ne Ar Kr
	Táboa completa

Xeral

Nome, símbolo, número

Argon, Ar, 18

Serie química

Gases nobres

Grupo, período, bloque

18, 3 , p

Densidade, dureza Mohs

1,784 kg/m³, sen datos

Aparencia

Incoloro

Propiedades atómicas

Peso atómico

39,948 uma

Radio medio^†

Sen datos

Radio atómico calculado

71 pm

Radio covalente

97 pm

Radio de Van der Waals

188 pm

Configuración electrónica

[Ne]3s²3p⁶

Estados de oxidación (óxido)

0 (desconocido)

Estrutura cristalina

Cúbica centrada
nas caras

Propiedades físicas

Estado da materia

Gas

Punto de fusión

83,8 K

Punto de ebulición

87,3 K

Entalpía de vaporización

6,447 kJ/mol

Entalpía de fusión

1,188 kJ/mol

Presión de vapor

No aplicable

Velocidade do sonido

319 m/s a 293,15 K

Información diversa

Electronegatividade

Sin datos (Pauling)

Calor específica

520 J/(kg·K)

Conductividade eléctrica

Sen datos

Conductividade térmica

0,01772 W/(m·K)

Potenciais de ionización (kJ/mol)

1º = 1520,6

5º = 7238

2º = 2665,8

6º = 8781

3º = 3931

7º = 11995

4º = 5771

8º = 13842

Isótopos máis estables

iso.	AN (%)	Vida media	MD	ED (MeV)	PD
³⁶Ar	0,336	Ar es estable con 18 neutróns
³⁸Ar	0,063	Ar es estable con 20 neutrones
³⁹Ar	Sintético	269 a	β^-	0,565	³⁹K
⁴⁰Ne	99,6	Ar é estable con 22 neutróns
⁴²Ar	Sintético	32,9 a	β^-	0,600	⁴²K

Valores no SI e en condicións normais
(0 ºC e 1 atm), salvo que se indique o contrario.
^†Calculado a partir de distintas lonxitudes
de enlace covalente, metálico ou iónico.

O argon é un elemento químico de número atómico 18 e símbolo Ar. É o terceiro dos gases nobres, incoloro e inerte coma eles, constitúe en torno ao 1% do aire.

[editar] Características principais

Ten unha solubilidade en auga 2,5 veces a do nitróxeno e a do osíxeno. É un gas monoatómico inerte, e incoloro e inodoro tanto en estado líquido como gasoso. Non se coñecen compostos verdadeiros do argon, si un composto con fluor moi inestable cuxa existencia aínda non se probou. O argon pode formar clatratos coa auga cando os seus átomos quedan atrapados nunha rede de moléculas de auga.

[editar] Aplicacións

Emprégase como gas de recheo en lámpadas incandescentes xa que non reacciona co material do filamento ata a altas temperatura e presión, prolongando deste xeito a vida útil da lámpada, e en substitución do neon en lámpadas fluorescentes cando se desexa unha cor verde-azul en vez do vermello do neon. Tamén como substituto do nitróxeno molecular (N2) cando este non se comporta como gas inerte polas condicións de operación.

No ámbito industrial e científico emprégase universalmente na recreación de atmosferas inertes (non reaccionantes) para evitar reaccións químicas indesexadas en multitude de operacións:

Soldadura por arco e soldadura a gas.
Fabricación de titanio e outros elementos reactivos.
Fabricación de monocristais (pezas cilíndricas formadas por unha estrutura cristalina continua) de silicio e xermanio para compoñentes semicondutores.

O argon-39 úsase, entre outras aplicacións, para a datación de núcleos de xeo, e augas subterráneas (véxase o apartado Isótopos).

No mergullo técnico, emprégase o argon para o inflado de traxes secos (os que impiden o contacto da pel coa auga a diferenza dos húmidos típicos de neopreno) tanto por ser inerte como pola súa pequena condutividade térmica o que proporciona o illamento térmico necesario para realizar longas inmersións a certa profundidade.

O láser de argon ten usos médicos en odontoloxía e oftalmoloxía; a primeira intervención con láser de argon, realizada por Francis L'Esperance, para tratar unha retinopatía realizouse en febreiro de 1968.

[editar] Historia

Henry Cavendish, en 1785, expuxo unha mostra de nitróxeno a descargas eléctricas repetidas en presenza de osíxeno para formar óxido de nitróxeno que posteriormente eliminaba e atopou que ao redor do 1% do gas orixinal non se podía disolver, afirmando entón que non todo o «aire floxisticado» era nitróxeno. En 1892 Lord Rayleigh descubriu que o nitróxeno atmosférico tiña unha densidade maior có nitróxeno puro obtido a partir do nitro. Rayleght e Sir William Ramsay demostraron que a diferenza se debía á presenza dun segundo gas pouco reactivo máis pesado que o nitróxeno, anunciando o descubrimento do argon (do grego αργoν, inactivo, nugallán ou preguiceiro) en 1894, anuncio que foi acollido con bastante escepticismo pola comunidade científica.

En 1904 Rayleight recibiu o premio Nobel de Física polas súas investigacións achega da densidade dos gases máis importantes e o descubrimento da existencia do argon.

[editar] Abundancia e obtención

O gas obtense por medio da destilación fraccionada do aire licuado, no cal se atopa nunha proporción de aproximadamente o 0,94%, e posterior eliminación do osíxeno residual con hidróxeno. A atmosfera marciana contén un 1,6% de Ar-40 e 5 ppm de Ar-36.; a de Mercurio un 7,0% e a de Venus trazas.

[editar] Isótopos

Os principais isótopos de argon presentes na Terra son Ar-40 (99,6%), Ar-36 e Ar-38. O isótopo K-40, cunha vida media de 1,205×109 anos, decae, o 11,2% a Ar-40 estable mediante captura electrónica e desintegración β (emisión dun positrón), e o 88,8% restante a Ca-40 mediante desintegración β- (emisión dun electrón). Estes cocientes de desintegración permiten determinar a idade de rochas.

Na atmosfera terrestre, o Ar-39 xérase por bombardeo de raios cósmicos principalmente a partir do Ar-40. En contornas subterráneas non expostas prodúcese por captura neutrónica do K-39 e desintegración α do calcio.

O Ar-37, cunha vida media de 35 días, é produto do decaemento do Ca-40, resultado de explosións nucleares subterráneas.