Włodzimierz Sokorski
Z Wikipedii
Włodzimierz Sokorski (ur. 2 lipca 1908 w Aleksandrowsku zm. 2 maja 1999 w Warszawie)- polski działacz komunistyczny, pisarz, dziennikarz, wojskowy - generał brygady.
Od roku 1926 był członkiem PPS-Lewicy (w latach 1929 - 1931 Sekretarz Generalny tej partii), od 1931 roku działał w Komunistycznej Partii Polski.
Podczas II wojny światowej przebywał w ZSRR, w latach 1943 - 1944 był współorganizatorem Związku Patriotów Polskich. Po sformowaniu polskich jednostek w ZSRR, był zastępcą dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, następnie 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Brał udział w bitwie pod Lenino.
Od 1945 do 1947 był posłem do Krajowej Rady Narodowej, a w latach 1947 - 1956 i 1956 - 1976 posłem na Sejm. Od roku 1948 do 1975 był zastępcą członka KC PZPR. W latach 1945 - 1948 był sekretarzem Komisji Centralnej Związków Zawodowych. Od 21 listopada 1952 do 19 kwietnia 1956 był ministrem kultury i sztuki, jednym z głównych promotorów tzw. realizmu socjalistycznego (socrealizmu). W latach 1956 - 1972 był przewodniczącym Komitetu do spraw Radia, od 1960 Radia i Telewizji (radiokomitetu).
Od 1966 aż do 1990 był redaktorem naczelnym "Miesięcznika Literackiego". W latach 1980-1983 był ponadto prezesem Zarządu Głównego ZBoWiD. Był też członkiem Narodowej Rady Kultury. Został mianowany generałem brygady (w okresie władzy gen. Jaruzelskiego).
Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi, m. in.: Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Krzyżami: Wielkim, Komandorskim z Gwiazdą, Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (I, II, III i V klasy), Złotym i Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari (IV i V klasy), Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Orderem Lenina (ZSRR) oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.
Szeroko znany z wesołego cynizmu, umiłowania uciech życia i skłonności do silnego ubarwiania swoich opowieści. Był niejednoznaczną i kontrowersyjną postacią wśród kręgów władzy partyjnej. Pomimo promowania socrealizmu i linii partii komunistycznej, podkreśla się, że jako minister kultury i sztuki zarazem ratował przed represjami część pisarzy i ludzi kultury.
