Jürgen Klinsmann

Z Wikipedii

Jürgen Klinsmann (ur. 30 lipca 1964 w Göppingen) – niemiecki piłkarz i trener piłkarski. Był jednym z najskuteczniejszych napastników Starego Kontynentu w latach 90., dwukrotnie zdobył Puchar UEFA oraz – z drużyną narodową – mistrzostwo świata i Europy. Od 26 lipca 2004 do 12 lipca 2006 roku był selekcjonerem reprezentacji Niemiec, którą doprowadził do trzeciego miejsca na Mundialu 2006.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Sukcesy piłkarskie 3 Kariera szkoleniowa 4 Sukcesy szkoleniowe 5 Ciekawostki 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kariera piłkarska

Wychował się w rodzinie piekarzy w Göppingen w Szwabii.

Zaczynał karierę w małym klubie w Giengen, gdzie oprócz futbolu uprawiał także gimnastykę i siatkówkę. Wkrótce rodzina Klinsmannów przeprowadził się do Stuttgartu. W wieku 17 lat Jürgen podpisał pierwszy zawodowy kontrakt, z Stuttgarter Kickers, a trzy lata później otrzymał powołanie do młodzieżowej drużyny narodowej RFN.

12 grudnia 1987 zadebiutował w dorosłej drużynie narodowej w meczu z Brazylią. Kilka miesięcy później miał już na swoim koncie brązowe medale mistrzostw Europy i Igrzysk Olimpijskich. Pod koniec 1988 r. został wybrany na najlepszego piłkarza w RFN. Po przegranym z SSC Napoli finale Pucharu UEFA w maju 1989 r. za 2 miliony dolarów przeszedł do Interu Mediolan.

W Mediolanie grał trzy lata (w żadnym innym klubie nie występował tak długo) i właśnie w tym czasie odniósł największe sukcesy w swojej karierze. W 1990 r. reprezentacja prowadzona przez Franza Beckenbauera zdobyła mistrzostwo świata, a Klinsmann tworzył wraz z Rudim Völlerem podstawowy duet napastników. W czasie włoskiego Mundialu zdobył trzy gole, w tym jednego w spotkaniu z Holandią, który zadecydował o awansie do ćwierćfinału. W 1991 r. w barwach Interu świętował zwycięstwo w Pucharze UEFA, a rok później został wicemistrzem Europy z drużyną narodową, która w finale Euro 1992 uległa Danii.

Po tym turnieju występował w AS Monaco, gdzie zarabiał 1,7 miliona dolarów rocznie. W 1994 r. przeniósł się do Tottenhamu Hotspur. W Londynie odzyskał formę (w ciągu jednego sezonu zdobył 29 goli) i pod koniec rozgrywek 1994-1995 uznany został za najlepszego zawodnika ligi. Angielscy dziennikarze nadali mu wówczas pseudonim "Nurek", od efektownego padania w polu karnym rywali.

Latem 1995 podjął decyzję o powrocie do Niemiec, do Bayernu Monachium. W swoim pierwszym sezonie w barwach monachijskiego klubu strzelił w Pucharze UEFA 15 bramek. Zespół zdobył to trofeum, a w kolejnym sezonie wywalczył mistrzostwo kraju.

Z drużyną narodową brał udział w Mistrzostwach Świata 1994 i 1998, jednak z obu turniejów reprezentacja odpadała w ćwierćfinale. W 1996 r. Niemcy triumfowali w mistrzostwach Europy, a Klinsmann, mimo iż nie grał w dwóch pierwszych meczach (w pierwszym pauzował za kartki z eliminacji, w drugim z powodu kontuzji), strzelił podczas Euro trzy gole i przyczynił się do zdobycia złotego medalu.

W maju 1997 zdecydował się opuścić Bayern. Wybrał Sampdorię Genua, ale szybko odszedł po konflikcie z trenerem Vujadinem Boškovem. Przez krótki czas grał ponownie w Tottenhamie, a po Mundialu 1998 zakończył piłkarską karierę i wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych.

• 1970-1974 – TB Giengen
• 1974-1978 – SC Geislingen
• 1978-1984 – Stuttgarter Kickers
• 1984-1989 – VfB Stuttgart
• 1989-1992 – Inter Mediolan
• 1992-1994 – AS Monaco
• 1994-1995 – Tottenham Hotspur
• 1995-1997 – Bayern Monachium
• 1997-1997 – Sampdoria Genua
• 1998-1998 – Tottenham Hotspur
• 2002-2003 – Orange County Blue Star (pod nazwiskiem Jay Goppingen)

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

• finał Pucharu UEFA 1989 z VfB Stuttgart
• Puchar UEFA 1991 z Interem Mediolan
• mistrzostwo Niemiec 1997, Puchar Ligi 1997 oraz Puchar UEFA 1996 z Bayernem Monachium
• brązowy medal Igrzysk Olimpijskich 1988 z olimpijską reprezentacją RFN

• W 1988 roku został królem strzelców Bundesligi.
• Piłkarz roku 1988 i 1994 w Niemczech
• Piłkarz roku 1995 w Anglii

W reprezentacji Niemiec od 1987 do 1998 roku rozegrał 108 meczów i strzelił 47 goli – mistrzostwo świata 1990, mistrzostwo Europy 1996, wicemistrzostwo Europy 1992, brązowy medal mistrzostw Europy 1988 oraz starty na Mundialach 1994 (ćwierćfinał) i 1998 (ćwierćfinał).

W Bundeslidze rozegrał 221 meczów i strzelił 120 goli. W Serie A rozegrał 103 mecze i strzelił 36 goli. W Ligue 1 rozegrał 65 meczów i strzelił 29 goli. W Premiership rozegrał 56 meczów i strzelił 29 goli.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

26 lipca 2004, bez żadnego wcześniejszego doświadczenia w pracy szkoleniowej, został powołany na stanowisko selekcjonera reprezentacji Niemiec.

Do kadry wprowadził większą dyscyplinę i znacznie ją odmłodził. W obronie grali najczęściej zawodnicy, którzy niedawno przekroczyli dwudziesty rok życia, jak Philipp Lahm czy Per Martesacker. Liderem drugiej linii ciągle był doświadczony kapitan Michael Ballack, ale tuż obok niego występował 22-letni Bastian Schweinsteiger. W ataku pewne miejsce miał ktoś z kwartetu Kevin Kuranyi (24 lata, zabrakło go w kadrze na Mundial), Lukas Podolski (21), Miroslav Klose (28) i Mike Hanke (23).

Wielokrotnie decyzje Klinsmanna i styl prowadzenia kadry były przedmiotem krytyki niemieckich dziennikarzy. Prasa zarzucała mu, że nie mieszka na stałe w Niemczech, tylko w Kalifornii, że szefem banku reprezentacji jest Szwajcar, a za przygotowanie fizyczne odpowiada Amerykanin. Kontrowersje wywołał jego pomysł, aby funkcję dyrektora sportowego powierzyć Bernhardowi Petersowi, byłemu selekcjonerowi reprezentacji w hokeju na trawie (ostatecznie ta funkcja przypadła Matthiasowi Sammerowi) oraz kilka decyzji kadrowych, jak dyscyplinarne wyrzucenie z kadry Christiana Wörnsa, czy ogłoszenie, że pierwszym bramkarzem na Mundialu 2006 będzie nie Oliver Kahn, ale Jens Lehmann. Z inicjatywy Klinsmanna doszło także do zmiany koloru koszulek reprezentacji.

W czasie mistrzostw świata większość niemieckich kibiców i dziennikarzy chwaliła selekcjonera, szczególnie za wprowadzenie ofensywnego, efektownego stylu gry. Niemcy, którzy byli głównymi faworytami do zwycięstwa w turnieju, w półfinale ulegli po dogrywce przyszłym triumfatorom Włochom. 12 lipca 2006 roku, kilka dni po zdobyciu brązowego medalu, Klinsmann wbrew opinii publicznej podał się do dymisji.

• 2004-06 – reprezentacja Niemiec

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• trzecie miejsce w rozgrywkach o Puchar Konfederacji 2005 oraz trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata 2006 z reprezentacją Niemiec

[edytuj] Ciekawostki

• Z żoną Debbie Chin, która jest Amerykanką azjatyckiego pochodzenia, ma dwójkę dzieci – syna Jonathana (ur. 1998) i córkę Leilę (ur. 2002).
• Jako piłkarz zawsze sam dbał o swoje interesy i nigdy nie zatrudnił agenta.
• W wieku 26 lat ogłosił zakończenie kariery. Zamierzał poświęcić się działalności w ruchu ekologicznym, chciał przemierzyć z plecakiem Stany Zjednoczone. Szybko jednak doszedł do wniosku, że na rozstanie z futbolem jeszcze za wcześnie i podpisał kontrakt z AS Monaco.
• Pewnego majowego wieczoru 1997 r., po tym jak postanowił odejść z Bayernu Monachium, pojawił się w Bavarian Radio i zadał słuchaczom pytanie: W lidze jakiego państwa będę występował w następnym sezonie?. Na zwycięzcę zagadki czekała nagroda w postaci wakacji w poprawnie wytypowanym kraju.
• Przez wiele lat był skłócony z Lotharem Matthäusem. Przedmiotem sporu była opaska kapitana reprezentacji. Konflikt przeciął selekcjoner Berti Vogts, który nie powołał Matthäusa na Euro 1996.
• Biegle mówi po angielsku, francusku i włosku.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Jürgena Klinsmanna
• Nieoficjalna strona Jürgena Klinsmanna

Selekcjonerzy reprezentacji Niemiec
Otto Nerz | Sepp Herberger | Helmut Schön | Jupp Derwall | Franz Beckenbauer | Berti Vogts | Erich Ribbeck | Rudi Völler | Jürgen Klinsmann | Joachim Löw