Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej

Skrót FIFA

BRA

Związek piłkarski

Confederação Brasileira de Futebol

Rok założenia

1914

Prezes

Ricardo Teixeira

Trener

Dunga od 2006

Najwięcej meczów

Cafú (142)

Najwięcej bramek

Pelé (77)

Pierwszy mecz

Argentyna -

Brazylia 5-0
(Buenos Aires, Argentyna; 20.08.1914)

Najwyższe zwycięstwo

Brazylia -

Boliwia 10-1
(São Paulo, Brazylia; 10.04.1949)

Najwyższa porażka

Urugwaj -

Brazylia 6:0
(Viña del Mar, Chile; 18.09.1920)

Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej jest najbardziej utytułowaną drużyną na świecie. Jako jedyna w historii pięć razy zdobyła Puchar Świata (w 1958, 1962, 1970, 1994 i 2002 roku), ponadto siedmiokrotnie była najlepsza w rozgrywkach o Copa America. Brazylijczycy jako jedyni na świecie brali udział we wszystkich finałach mistrzostw świata.

Spis treści

1 Złote jedenastki
2 Złoci trenerzy
3 Udział w mistrzostwach świata
4 Udział w Copa América
5 Znani piłkarze
6 Rekordziści
7 Trenerzy reprezentacji Brazylii od lat 80.
8 Mecze z Polską
9 Zobacz też
10 Linki zewnętrzne

[edytuj] Złote jedenastki

[edytuj] 1958 rok

Patrz tutaj.

[edytuj] 1962 rok

[edytuj] 1970 rok

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Brazylia z mundialu w Meksyku jest uważana przez wielu za najlepsza drużynę w historii mistrzostw świata. Zespół Mario Jorge Lubo, zwany Zagalo grał efektowny i efektywny futbol. Jednak ta drużyna miała wielu ojców jednym z nich był Joao Saldanha, który przestawił drużynę na system 1-4-3-3. Czterem obrońcom, którym zabronił gry w lini, dodał jeszcze defensywnrgo pomocnika, który jeśli drużyna się broniła, stawał się piątym defensorem. Miejsce na środku pola zajmował wtedy cofający się środkowy napastnik. Podstawowy skład Brazylii wyglądał następująco: Feliks – Carlos Alberto, Brito, Piazza, Everaldo – Gerson, Clodoaldo, Rivelino – Jairzinho, Pele, Tostao.

Brazylia rozpoczęła swój zwycięski marsz od 4-1 z Czechosłowacją ( bramki: Rivelino 24, Pele 60,Jairzinho 64,83 – Petras 12 ), następnie 1-0 z Anglią ( Jairzinho 69 ) i 3-2 z Rumunią ( Pele 20,66 Jaizinho 22-Dumitrache 33, Demborschi 83 ) w ćwierćfinale 4-2 z Peru ( Rivelino 11, Tostao 18,52, Jairzinho 76-Gallardo 28, Cubillas 69 ), w połfinale 3-1 z Urugwajem ( Clodoaldo 45, Jairzinho 76, Rivelino 90-Cubilla 19 ), finał 4-1 z Włochami ( Pele 18, Gerson 66, Jairzinho 71, Carlos Alberto 87-Boninsegna 37 ).

Mistrzostwa w Meksyku były trudne z kilku powodów: ogromne wysokości na jakich odbywały się mecze, wysoka temperatura przy jakich grano. Przygotowania Brazylii trwały od 12 lutego 1970 przez 19 tygodni i pochłonęły 1,5 mln dolarów. Jednak zawodnicy znali się na pamięć, na każdym treningu Gerson wykonywał około 50 podań, po których piłka leciąła 40-50 metrów i spadała koledze do stóp. Potem były przygotowania kondycyjne za które odpowiadał Carlos Alberto Parreira ( póżniejszy trener mistrzowskiej drużyny Brazylii z 1994 roku ), który odpowiadał za przygotowanie kondycyjne. Dzięki temu Brazylia dawała sobie rade przeciwnikami grającymi różnymi stylami. Z Anglią wygrali po bramce Jairzinho z akcji a której uczestniczyło pół drużyny, a Tostao tańczył na polu karnym między zdezorientowanymi angielskimi obroncami. Wspaniały strzał Pelego obronił Gordon Banks. Ta parada została uznana za najlepszą akcję bramkarza w XX wieku. W ćwierćfinale łatwo poradzli sobie z Peru ( trenowane przez Didiego ). W półfinale Pele mógł wreszcie spełnic swoją dziecięcą przysięgę pomszczenia rodaków którzy przegrali w 1950 finałowy mecz z Urugwajem na Maracanie. I choć canarinhos przegrywali długo w końcówce rozstrzygneli losy spotkania. Bramki Urugwaju bronił Ladislo Mazurkiewicz, Polak z pochodzenia uznany najlepszym bramkarzem mistrzostw. Finał był taki jak i reszta meczów z udzałem Brazylijczyków i choć Włochom nie można było w tym meczu odmówić ambicji byli skazani na porażkę. W 18 minucie Pele oszukał swoich włoskich stróżów i strzelił bramkę. W 37 minucie Włosi odpowiedzieli golem Roberto Boninsegni ale to była jedyna udana z nielicznych akcji Włochów na połowie Brazylii. Po tym golu Italia skupiła sie na trym co potrafi najlepiej, czyli na obronie i utrudnianiu gry przeciwnikowi. Jednak Brazylia była pewna swego, canarinhos wymieniali dziesiątki podań i wreszcie w 66 minucie malutki rozgrywający Gerson strzałem z 20 metrów pokonał włoskiego bramkarza. 5 minut póżniej zagrał do Pele ten głową do Jairzinho a ten strzelił trzecią bramkę. Ostatni gol padł po akcji całego zespołu a strzelcem był obrońca i kapitan Carlos Alberto. Brazylia sięgnęła po tytuł mistrza świata po raz trzeci i zdobyła złotą Nike na własność.

[edytuj] 1994 rok

Brazylia, która w 1994 roku, po dwudziestoczteroletniej przerwie, okazała się najlepsza w finałach mistrzostw świata, nazywana jest najbardziej defensywnie grającym zespołem canarinhos, jaki kiedykolwiek wystąpił na Mundialu. Po wyjściu z pierwszego miejsca z grupy w kolejnych spotkaniach aż do finału Brazylijczycy wygrywali tylko jedną bramką (1:0 ze Stanami Zjednoczonymi, 3:2 z Holandią i 1:0 ze Szwecją), a w bezpośredniej batalii o Puchar Świata, podobnie jak i Włosi, nie strzelili żadnego gola i o zwycięstwie musiały, po raz pierwszy w historii, zadecydować rzuty karne. Lepszymi egzekutorami jedenastek okazali się podopieczni Carlosa Alberto Parreiry, którzy wygrali 3:2. Przy czwartym tytule znów obecny był Mário Zagallo, tym razem jako asystent selekcjonera.

Trener Parreira przywiązany był do ustawienia 4-2-2-2, z czwórką obrońców, dwójką defensywnych pomocników, dwójką bocznych i dwójką napastników. Podobnej myśli taktycznej hołdował w czasie trzeciej kadencji na stanowisku selekcjonera reprezentacji w latach 2003-2006, ale na Mundialu 2006 Brazylijczycy nie powtórzyli wyczynu ze Stanów Zjednoczonych i odpadli już w ćwierćfinale. W 1994 roku centralnymi postaciami zespołu byli defensywni pomocnicy Mauro Silva (26 lat) i Dunga (31), który od meczu drugiej rundy z gospodarzami turnieju pełnił, zamiast Raía (29), zmienionego przez Mazinho (28), obowiązki kapitana. Obaj nie tylko asekurowali swoich obrońców, ale i byli odpowiedzialni za rozgrywanie piłki, najczęściej środkiem pola, bez udziału będących w słabszej formie skrzydłowych, ale bezpośrednio do duetu napastników. Mauro Silva często decydował się także na uderzenia na bramkę zza pola karnego.

Podstawowe ustawienie reprezentacji Brazylii w czasie Mundialu 1994

Taffarel

Jorginho

Aldair

Raí

(Mazinho)

Mauro Silva

Márcio Santos

(Cafu)

Romário

Leonardo

(Branco)

Zinho

Bebeto

Dunga

Równie ofensywnie usposobieni byli boczni obrońcy, szczególnie występujący po lewej stronie Leonardo (25), który w swoim klubie Sao Paulo FC grał w drugiej linii. W spotkaniu ze Stanami Zjednoczonymi otrzymał czerwoną kartkę i w pozostałych trzech meczach, w tym w finale, zastępował go Branco (30). Obrońca Fluminense Football Club także inicjował ataki oraz potrafił zagrozić rywalom strzałami ze stałych fragmentów gry, jak w ćwierćfinałowej batalii z Holendrami, kiedy z rzutu wolnego z blisko 35 metrów strzelił gola decydującego o zwycięstwie Brazylijczyków. Często do akcji ofensywnych włączał się także prawy defensor Jorginho (30), który zapisał na swoim koncie dwie asysty. W ostatnim meczu w 22 minucie doznał kontuzji i został zastąpiony przez 24-letniego Cafu, dla którego był to pierwszy z trzech finałów mistrzostw świata. Defensywna taktyka Parreiry sprawiła, że często mogli się wykazać solidni stoperzy Aldair (29) i Márcio Santos (25) oraz bramkarz Cláudio Taffarel (28).

Za największą indywidualność drużyny powszechnie uznano napastnika Romário (28). Strzelił pięć goli, w tym decydujące o awansie do ćwierćfinału i finału, i był o krok od zgarnięcia korony króla strzelców. Bułgar Christo Stoiczkow i Rosjanin Oleg Salenko zaliczyli tylko o jedno trafienie więcej. Partner Romario z ataku – Bebeto (30) – zdobył trzy bramki. Mimo iż wiele mówiło się o tym, że obaj piłkarze nie darzą się sympatią, to na boisku porozumiewali się bez zarzutu i byli najskuteczniejszym duetem mistrzostw. Łącznie ośmiokrotnie pokonywali bramkarzy rywali, to znaczy, że byli strzelcami 73% wszystkich goli zdobytych przez canarinhos w czasie turnieju. Bebeto po bramce w meczu z Holandią po raz pierwszy zaprezentował światu słynną kołyskę na cześć nowonarodzonego dziecka. Całe mistrzostwa z ławki rezerwowych obserwował 18-letni Ronaldo.

Po turnieju Parreira przekazał stery reprezentacji Mário Zagallo, który zmuszony był zrezygnować z usług większości mistrzów świata. Kilku z nich po transferach do europejskich klubów szybko zatraciła formę, po za tym średnia wieku ekipy, która zdobyła Puchar Świata, wynosiła 28 lat i wielu z zawodników zakończyło reprezentacyjne kariery przed kolejnym Mundialem. Do Francji Zagallo zabrał tylko siedmiu z nich (zabrakło m.in. Romario), a w zespole, który w 2002 roku powtórzył wynik podopiecznych Parreiry, z mistrzów świata 1994 zagrali tylko rezerwowi w USA Cafu i Ronaldo.

[edytuj] 2002 rok

Brazylijczycy już po drugim meczu grupowym zapewnili sobie awans do kolejnej rundy. Selekcjoner Luiz Felipe Scolari dał więc w ostatnim spotkaniu szansę występu rezerwowym. Zagrali wówczas m.in. strzelec bramki Junior i 20-letni Kaká, późniejsza gwiazda Milanu. W 1/8 finału canarinhos ograli Belgię, ale spotkanie to wywołało wiele kontrowersji, gdyż zdaniem komentatorów sędzia nie uznał prawodłowo zdobytej bramki podopiecznym Roberta Waseige'a. Mecz ćwierćfinałowy z Anglią zapisał się w historii jako przede wszystkim popis Ronaldinho, który strzelił gola z rzutu wolnego z ponad 30 metrów. W półfinale po raz drugi w turnieju Brazylijczycy pokonali Turków, a w batalii finałowej, dzięki dwu bramkom Ronaldo, okazali się lepsi od Niemców; tamten mecz określany był mianem pojedynku najlepszego napastnika turnieju (Ronaldo) z najlepszym bramkarzem (Oliver Kahn).

Podstawowe ustawienie reprezentacji Brazylii w czasie Mundialu 2002

Marcos

Lucio

Edmilson

Rivaldo

Gilberto Silva

Roque Junior

Cafu

Ronaldo

Roberto Carlos

(Kleberson)

Ronaldinho

J. Paulista

Scolari preferował ustawienie 1-5-2-3, zmieniające się w czasie meczu na ofensywne 1-3-4-3, w którym przesuwał nominalnych bocznych obrońców Cafu (32 lata), dla którego występ w finale mistrzostw był trzecim z kolei, i Roberto Carlosa (29) do linii pomocy i powierzał im obowiązki klasycznych skrzydłowych.

W szarżach na bramkę rywali wyspecjalizował się "atak R". Ronaldo (26) zdobył osiem goli, z czego dwa w finale, i został królem strzelców azjatyckiej imprezy oraz, w opinii wielu obserwatorów, jej największą indywidualnością. Z dobrej strony zaprezentował się 22-letni Ronaldinho, szybki drybler, którego bramka z rzutu wolnego strzelona Davidowi Seamanowi uznana została za jedną z najładniejszych w całym turnieju. Najbardziej doświadczony z całej trójki – Rivaldo (30) – trafiał do siatki rywali w pięciu kolejnych spotkaniach i, chociaż dziennikarze narzekali, że gra zbyt indywidualnie, stanowił mocny punkt zespołu.

Podopieczni Scolariego wygrali wszystkie mecze, strzelili osiemnaście goli, a stracili cztery. Bramkarz Marcos (28), który przed turniejem typowany był na zmiennika Didy, zdaniem wielu komentatorów, nie zawiódł. W czasie mistrzostw kilkakrotnie ratował canarinhos przed utratą bramek, został wybrany na najlepszego piłkarza meczu 1/8 finału z Belgią. Dziennikarze uznali go za godnego następcę najwybitniejszych golkiperów Brazylii – Gilmara i Cláudio Taffarela.

W linii obrony grało trzech zawodników – Lucio (24), Roque Junior (26) i Edmilson (26) – w razie potrzeby wspomaganych przez Cafu i Roberto Carlosa. Defensorzy skupiali się niemal wyłącznie na zadaniach obronnych i rzadko włączali się do akcji ofensywnych, najbardziej aktywny był Edmilson, w klubie Olympique Lyon występujący jako pomocnik. W czasie turnieju strzelił jednego gola, w spotkaniu z Kostaryką.

Łącznikiem między obroną, a linią ataku był defensywny pomocnik Gilberto Silva (26), jedyny, oprócz Marcosa, Cafu i Lucio, który rozegrał wszystkie mecze od pierwszej do ostatniej minuty. Zawodnik Atletico Mineiro Belo Horizonte, który po Mundialu przeszedł do Arsenal F.C., w ofensywnym ustawieniu Brazylii odpowiedzialny był za destrukcję; już na połowie przeciwnika zatrzymywał jego ataki i szybkim podaniem uruchamiał bocznych pomocników lub bezpośrednio napastników. Jego partner z drugiej linii Juninho Paulista (29), zmieniony od meczu ćwierćfinałowego przez Klebersona (23), miał był rozgrywającym. Jednak kontuzja Emersona, który pierwotnie miał grać na tej pozycji, dobra forma Gilberto Silvy i modyfikacja stylu gry reprezentacji, polegająca na przewadze zagrań bezpośrednich do atakujących, sprawiły, że jego rola ograniczała się do przeszkadzania przeciwnikowi i wspomagania w zadaniach obronnych Gilberto Silvy.

[edytuj] Złoci trenerzy

1958 – Vicente Feola (w eliminacjach – Osvaldo Brandão)
1962 – Aimoré Moreira
1970 – Mário Zagallo (w eliminacjach – João Saldanha)
1994 – Carlos Alberto Parreira
2002 – Luiz Felipe Scolari (w eliminacjach też – Vanderlei Luxemburgo i Emerson Leão)

[edytuj] Udział w mistrzostwach świata

1930 – Pierwsza runda
1934 – Pierwsza runda
1938 – III miejsce
1950 – II miejsce
1954 – Ćwierćfinał
1958 – Mistrzostwo
1962 – Mistrzostwo
1966 – Runda grupowa
1970 – Mistrzostwo
1974 – IV miejsce
1978 – III miejsce
1982 – Druga runda
1986 – Ćwierćfinał
1990 – 1/8 finału
1994 – Mistrzostwo
1998 – II miejsce
2002 – Mistrzostwo
2006 – Ćwierćfinał

[edytuj] Udział w Copa América

1916 – III miejsce
1917 – III miejsce
1919 – Mistrzostwo
1920 – III miejsce
1921 – II miejsce
1922 – Mistrzostwo
1923 – IV miejsce
1924 – Wycofała się z turnieju
1925 – II miejsce
1926– 1935 – Wycofała się z turnieju
1937 – II miejsce
1939 – Wycofała się z turnieju
1941 – Wycofała się z turnieju
1942 – III miejsce
1945 – II miejsce
1946 – II miejsce
1947 – Wycofała się z turnieju
1949 – Mistrzostwo
1953 – II miejsce
1955 – Wycofała się z turnieju

1956 – IV miejsce
1957 – II miejsce
1959 – II miejsce
1959 – III miejsce
1963 – IV miejsce
1967 – Wycofała się z turnieju
1975 – III-IV miejsce
1979 – III-IV miejsce
1983 – II miejsce
1987 – Runda grupowa
1989 – Mistrzostwo
1991 – II miejsce
1993 – Ćwierćfinał
1995 – II miejsce
1997 – Mistrzostwo
1999 – Mistrzostwo
2001 – Ćwierćfinał
2004 – Mistrzostwo

[edytuj] Znani piłkarze

[edytuj] Rekordziści

Stan na 2 lipca 2006.

Najwięcej występów w kadrze

#	Nazwisko	Lata gry w kadrze	Mecze
1	Cafu*	od 1990	142
2	Roberto Carlos*	od 1992	125
3	Cláudio Taffarel	1987-98	101
4	Djalma Santos	1952-68	98
5	Ronaldo*	od 1994	97
6	Gilmar	1953-69	94
7	Pelé	1957-71	92
=	Rivelino	1965-78	92
9	Dida*	od 1995	91
=	Dunga	1982-98	91

Najwięcej goli w kadrze

#	Nazwisko	Lata gry w kadrze	Mecze (Gole)
1	Pelé	1957-71	92 (77)
2	Ronaldo*	od 1994	97 (62)
3	Romário	1987-05	70 (55)
4	Zico	1979-89	72 (52)
5	Bebeto	1985-98	75 (39)
6	Rivaldo	1993-03	74 (34)
7	Jairzinho	1963-82	81 (33)
8	Ademir	1945-53	39 (32)
=	Tostão	1966-72	54 (32)
10	Zizinho	1942-57	53 (30)

Gwiazdką oznaczono piłkarzy branych pod uwagę przy ustalaniu obecnej kadry.

[edytuj] Trenerzy reprezentacji Brazylii od lat 80.

Trener¹	Data zatrudnienia	Data rezygnacji	Liczba meczów	Z	R	P
Telê Santana	2 kwietnia 1980	5 lipca 1982	38	29	6	3
Carlos Alberto Parreira	28 kwietnia 1983	4 listopada 1983	14	5	7	2
Edu Antunes	10 czerwca 1984	21 czerwca 1984	3	1	1	1
Evaristo de Macedo	25 kwietnia 1985	21 maja 1985	6	3	0	3
Telê Santana	2 czerwca 1985	21 czerwca 1986	17	11	4	2
Carlos Silva	19 maja 1987	12 października 1988	20	13	5	2
Sebastião Lazaroni	15 marca 1989	24 czerwca 1990	35	21	8	6
Falcão	12 września 1990	21 lipca 1991	17	6	7	4
Carlos Alberto Parreira	30 października 1991	21 czerwca 1994	47	28	14	5
Mário Zagallo	23 grudnia 1994	12 lipca 1998	72	54	12	6
Vanderlei Luxemburgo	23 września 1998	3 września 2000	34	21	8	5
Emerson Leão	15 listopada 2000	9 czerwca 2001	11	4	4	3
Luiz Felipe Scolari	1 lipca 2001	21 sierpnia 2002	25	19	1	5
Carlos Alberto Parreira	12 lutego 2003	19 lipca 2006	55	30	18	7
Dunga	24 lipca 2006	urzęduje	0	0	0	0

¹ W tabeli uwzględniono tych trenerów, którzy prowadzili reprezentację w minimum 3 meczach.

[edytuj] Mecze z Polską

Piłkarze Brazylii do tej pory grali z Polską czternaście razy – dziewięć razy wygrali, dwa razy w meczu padł wynik remisowy, a trzy razy schodzili z boiska pokonani, bramki 37:24

05.06.1938, Strasbourg (Francja): BRAZYLIA-POLSKA 6:5 (Leonidas 3, Romeu, Peracio 2 – Scherfke k., Wilimowski 4) - fin.MŚ
05.06.1966, Belo Horizonte: BRAZYLIA-POLSKA 4:1 (Tostão 2, Alcindo, Denilson – J.Liberda)
08.06.1966, Rio de Janeiro: BRAZYLIA-POLSKA 2:1 (Silva, Garrincha – J.Liberda)
20.06.1968, Warszawa: POLSKA-BRAZYLIA 3:6 (B.Blaut, Sadek k., J.Żmijewski – Natal, Rivelino, Tostão 2, Jairzinho, Rivelino)
06.07.1974, Monachium (RFN): BRAZYLIA-POLSKA 0:1 (Lato) – fin.MŚ
30.06.1976, Chorzów: POLSKA-BRAZYLIA 3:0 (Szarmach 2, Deyna)
27.07.1976, Toronto (Kanada): BRAZYLIA-POLSKA 0:2 (Szarmach 2) - fin.IO
19.06.1977, São Paulo: BRAZYLIA-POLSKA 3:1 (Paulo Isidoro, Reinaldo, Rivelino k. – Boniek)
21.06.1978, Mendoza (Argentyna): BRAZYLIA-POLSKA 3:1 (Nelinho, Roberto 2 – Lato) – fin.MŚ
29.06.1980, São Paulo: BRAZYLIA-POLSKA 1:1 (Zico – Lato)
16.06.1986, Guadalajara (Meksyk): BRAZYLIA-POLSKA 4:0 (Sócrates k., Josimar, Edinho, Careca k.) – fin.MŚ
17.03.1993, Ribeirão Preto: BRAZYLIA-POLSKA 2:2 (P.Świerczewski sam., Müller – Brzęczek, R.Warzycha)
29.06.1995, Recife: BRAZYLIA-POLSKA 2:1 (Tulio 2 – Juskowiak)
26.02.1997, Goiania: BRAZYLIA-POLSKA 4:2 (Giovanni 2, Ronaldo 2 – Kucharski, Citko)