Douglas SBD Dauntless

Z Wikipedii

Douglas SBD-5 Dauntless
Dane podstawowe
Państwo	USA
Wytwórnia	Douglas Aircraft Company
Typ	Bombowiec nurkujący, samolot zwiadowczy
Konstrukcja	metalowa
Załoga	2
Historia
Dane techniczne
Napęd	1 × 1x Wright R-1820-60
Moc	895 kW
Wymiary
Rozpiętość	12,65 m (skrzydła)
Długość	10,08 m
Wysokość	4,14 m
Masa
Własna	2904 kg
Startowa	4853 kg
Osiągi
Prędkość max.	411 km/h
Prędkość wznoszenia	518 m/m
Pułap	7780 m
Zasięg	1240 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2*km 12,7mm w skrzydłach 2*km 7,62 w tylnim stanowisku strzecleckim 725kg bomb w wewnętrznej komorze bombowej 300kg bomb pod skrzydłami

Douglas SBD Dauntless (ang. "nieustraszony", "mężny") – "bombowiec zwiadowczy" i pokładowy bombowiec nurkujący z okresu II wojny światowej. Opracowana specjalnie dla tych samolotów technika bombardowania nurkującego została nazwana "helldiving" (dosłownie "piekielne nurkowanie"), a same bombowce nosiły nieoficjalne przezwisko "Helldivers" (ich następca SB2C został tak już nazwany oficjalnie).

[edytuj] Modele produkcyjne

Nowy samolot zaprojektowany na podstawie już istniejącego samolotu Northrop BT-1 i jego produkcję rozpoczęto w 1940. Rok wcześniej US Navy i US Marines złożyły zamówienia na nowe bombowce nurkujące, które otrzymały oznaczenia SBD-1 i SBD-2 (ten model miał większe zbiorniki z paliwem i inne uzbrojenie). Wersja "-2" weszła na uzbrojenie Marines w 1940, a model "-1" został przyjęty przez marynarkę wojenną w 1941.

Następny model SBD-3 wszedł do produkcji na początku 1941, w porównaniu z poprzednikami był lepiej opancerzony, otrzymał samouszczelniające się zbiorniki paliwa oraz cztery karabiny maszynowe. Model SBD-4 miał ulepszoną instalację elektryczną na 12 V (poprzednio używano 6 V) i część samolotów została zmodyfikowana jako samoloty zwiadowcze.

Najliczniej produkowana była wersja SBD-5, z silnikiem o większej mocy (1200 KM zamiast 1000 KM). Łącznie wyprodukowano ponad 2400 egzemplarzy tego modelu. Kilkanaście samolotów sprzedano angielskiej Royal Navy, ale nie zostały one użyte bojowo.

Armia amerykańska miała na wyposażeniu nieco zmodyfikowaną wersję SBD, znaną jako A-24, główne zmiany polegały na usunięciu niepotrzebnego haka hamulcowego i zmianie opon. Produkowano dwie wersje "A" i "B".

[edytuj] Zastosowanie bojowe

Chrztem bojowym samolotów SBD była bitwa na Morzu Koralowym, kiedy wraz z samolotami TBD zatopiły japoński lotniskowiec Shoho.

W bitwie pod Midway samoloty SBD zatopiły 4 japońskie lotniskowce i ciężko uszkodziły dwa krążowniki. Ten sukces został jednak przyćmiony wysokimi stratami jednego z dywizjonów Marines, operującego z Midway. Jego piloci nie znali techniki "helldiving" i w czasie ataków używali metody zwanej "glide bombing", podczas której atakujący samolot poruszał się ze znacznie mniejszą szybkością, co przy silnej obronie przeciwlotniczej Japończyków pociągnęło za sobą niemal całkowite zniszczenie dywizjonu.

SBD wzięły także udział w czasie kampanii na Guadalcanal, gdzie zatopiły wiele japońskich statków i okrętów.

W 1944 marynarka wojenna zastąpiła je SB2C Helldiver, ale Marines używali ich do końca wojny. Ostatnią poważna akcją tych samolotów był udział w bitwie na Morzu Filipińskim.