3 Juno
Z Wikipedii
 Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA |
|
|---|---|
| Odkrycie | |
| Odkrywca | Karl Ludwig Harding |
| Data odkrycia | 1 września 1804 |
| Nr kolejny planetoidy | 3 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Występowanie planetoidy | pas główny |
| Średnia odległość od Słońca | 2,6673 AU |
| Wielka półoś orbity | 2,6673 AU |
| Mimośród | 0,2586 |
| Peryhelium | 1,97752 AU |
| Aphelium | 3,3571 AU |
| Okres obiegu wokół Słońca | 4,3564 roku |
| Średnia prędkość orbitalna | 17,93 km/s |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki | 12,9717 ° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 290×240×190 km |
| Masa | 3 x 10 19 kg |
| Średnia gęstość | 3,14 g/cm3 |
| Okres obrotu wokół własnej osi | 7,21 h |
| Albedo | 0,238 |
| Jasność absolutna | 5,31 m |
| Typ spektralny | Typ S |
| Temperatura | śred. ~163 K max. 301 K (+28º C |
| Satelity naturalne | prawdopodobnie posiada (?) |
Juno lub Junona, trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa asteroid pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Spis treści |
[edytuj] Odkrycie i nazwa
3 Juno została odkryta przez przez niemieckiego astronoma K. Hardinga w dniu 1 września 1804 roku.
Nazwa asteroidy pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony.
[edytuj] Orbita
Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97˚ do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,258. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 AU wokół Słońca, na co potrzebuje 4,36 roku ziemskiego.
[edytuj] Właściwości fizyczne
Jest to ciało, którego wielkość wynosi 290×240×190 km, jest więc to obiekt o nieregularnym kształcie. Albedo Junony wynosi 0,238; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5.3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto za pomocą badań w podczerwieni duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę – właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej asteroidy.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Link zewnętrzny
Baza danych o małych ciałach Układu Słonecznego: [1]
