1 Ceres

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

**1 Ceres**

Odkrycie
Odkrywca	Giuseppe Piazzi
Data odkrycia	1 stycznia 1801
Nr kolejny planetoidy	1
Charakterystyka orbity (J2000)
Występowanie planetoidy	pas główny
Średnia odległość od Słońca	413 937 309 km 2,767 AU
Wielka półoś orbity	414 909 695 km 2,7735 AU
Mimośród	0,0767
Peryhelium	381 100 576 km 2,5475 AU
Aphelium	446 594 524 km 2,9853 AU
Okres obiegu wokół Słońca	4 lata 219 dni 15 godzin
Średnia prędkość orbitalna	17,91 km/s
Nachylenie orbity względem ekliptyki	10,5835 °
Charakterystyka fizyczna
Średnica	975 x 909 km
Masa	9,5 × 10²⁰ kg
Średnia gęstość	2,08 g/cm³
Okres obrotu wokół własnej osi	9 h 4 m 30 s
Albedo	0,113
Jasność absolutna	3,32 ^m
Typ spektralny	Typ C
Średnia Temperatura	~167 K, max. -34° C
Satelity naturalne	brak

Ceres – planeta karłowata, do 24 sierpnia 2006 największa z wszystkich planetoid z pasa głównego między orbitami Marsa i Jowisza. Została odkryta jako pierwsza przez włoskiego astronoma Giuseppe Piazzi'ego 1 stycznia 1801 w obserwatorium astronomicznym w Palermo. Piazzi poszukiwał planety przewidzianej przez regułę Titiusa-Bodego. W sierpniu 2006 roku Ceres została uznana za planetę karłowatą.

[edytuj] Odkrycie

Już Johannes Kepler przypuszczał, że w obszarze pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza musi krążyć jakaś planeta. Te przypuszczenia wzmocniły się po odkryciu reguły Titiusa-Bodego w roku 1770. Spodziewając się odkrycia nowej „planety”, podzielono pas wzdłuż ekliptyki na 24 odcinki i obserwacje każdego z tych odcinków zostały powierzone różnym obserwatoriom astronomicznym. Giuseppe Piazzi odnalazł Ceres jako pierwszy – miało to miejsce w noc noworoczną roku 1801, kiedy testowania nowego katalogu gwiazd. Ze względu na chorobę Piazziego obiekt ten stracono z oczu. Dopiero nieco później Carl Friedrich Gauss opracował metodę obliczenia parametrów orbity tego ciała niebieskiego i pod koniec 1801 roku Ceres ponownie została odnaleziona. Rzeczywiście cechy jej orbity jak ulał pasowały do „brakującej planety”, tak że zaraz została ona oficjalnie uznana za ósmą (Neptuna i Plutona jeszcze wtedy nie znano) planetę Układu Słonecznego. Gdy jednak w pasie między Marsem a Jowiszem zaczęto odkrywać coraz więcej podobnych obiektów, coraz częściej używano nazw „mała planeta”, „planetka”, „planetoida” czy „asteroida”. Tak więc Ceres straciła z czasem status planety.

[edytuj] Nadanie nazwy

Piazzi nazwał najpierw to ciało niebieskie ‘’Ceres Ferdinandae’’, na cześć Ceres, bogini upraw polowych i patronki Sycylii oraz ku czci króla Ferdynanda IV z Neapolu, który uciekł 1798 na Sycylię.

[edytuj] Orbita

Ceres porusza się wokół Słońca w środku głównego pasa asteroid w średniej odległości 2,77 AU od naszej Dziennej Gwiazdy. Najmniejsza odległość Ceres od Słońca (peryhelium) wynosi 2,54 AU, największa zaś (aphelium) to 2,99 AU. Okres orbitalny wynosi 1682 dni. Orbita Ceres nachylona jest względem ekliptyki pod kątem 10,6°, mimośród zaś ma wartość 0,08.

[edytuj] Cechy fizyczne

Wewnętrzna budowa Ceres

Z Ziemi Ceres najlepiej obserwować podczas jej opozycji, może ona wtedy osiągnąć względną jasność 6,7^m. Można ją zatem dostrzec przez lornetkę.

Rozmiary Ceres to 975 x 909 km; wśród planetoid pasa głównego jest obiektem największym i najbardziej masywnym. Jej masa wynosi 9,35×10²⁰ kg i stanowi – jak się przypuszcza – 1/3 masy wszystkich pozostałych planetoid. Wokół swej własnej osi obraca się w czasie 9h 4m. Średnia gęstość materii, z której jest zbudowana szacowana jest na 2,077±0,036 g/cm³.

Powierzchnia Ceres ma ciemny odcień, pokryta jest materiałem bogatym w węgiel, stąd jej albedo jest także bardzo małe – 0,09. Badania radarowe wykazały, że powierzchnię Ceres zalega drobnoziarnisty pył zwany regolitem. Dokładniejsze obserwacje szczegółów na powierzchni tej planety karłowatej stały się możliwe dopiero po wyniesieniu na orbitę okołoziemską teleskopu Hubble’a, przez który dostrzeżono ciemną plamę (nazwaną „Piazzi” od nazwiska odkrywcy) o średnicy 250 km. Dalsze obserwacje pozwoliły zidentyfikować jeszcze pewną jasną formację o średnicy ok. 400 km i inne szczegóły, których pochodzenie nie jest na razie znane.

Wnętrze Ceres składa się z dużego skalnego jądra, ponad którym rozciąga się warstwa lodu wodnego i cienka skorupa zewnętrzna z lekkich minerałów. Podczas tworzenia się Układu Słonecznego Ceres przechodziła bogatą ewolucję, podczas której ciepło wydzielające się z jej wnętrza roztapiało lód i utworzyło wewnętrzny płaszcz z ciekłej wody, wypychając ją ku górze. Cięższe pierwiastki i minerały (np. krzem) wędrowały ku jądru. Jak się ocenia masa Ceres to od 17 do 27 % woda – jej ilość pięciokrotnie przewyższa ilość tej cieczy na Ziemi. Mimo swej „planetarnej budowy” – zdecydowanie innej niż w przypadku pozostałych planetoid – Ceres nie rozwinęła się do postaci pełnoprawnej planety. Prawdopodobnie przeszkadzały jej w tym ogromne siły grawitacyjne ze strony Jowisza i Marsa.

[edytuj] Nowa definicja - planeta karłowata

24 sierpnia 2006 jeden z komitetów Międzynarodowej Unii Astronomicznej zaproponował, aby zmienić definicję "planety" - za "planetę uważa się ciało niebieskie o masie wystarczającej na to, aby pod wpływem własnej grawitacji przyjęło mniej więcej kulisty kształt oraz obiegające gwiazdę centralną, samo natomiast nie będące gwiazdą lub księżycem". Stworzono również nowe określenie na małe obiekty - planety karłowate. Do tej kategorii ciał niebieskich (które nie są pełnoprawnymi planetami) została zaliczona Ceres oraz Pluton i 2003 UB313.