ونیز
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
وِنیز شهری است در کشور ایتالیا. ونیز به شهر کانال‌ها مشهور است و با جمعیتی بالغ بر ۲۷۱،۶۶۳ نفر مرکز ناحیه وِنِتو است.
شهر ونیز در شمال ایتالیا و در میان دریای آدریاتیک قرار گرفته است. ونیز بصورت جزیره‌های کوچکی است و خشکی‌ها به وسیله کانال‌ها از هم جدا شده‌اند و تردد در شهر به وسیله قایق صورت می‌گیرد
تاريخچه 117 جزيره و ناحيه Lido به قرن پنجم بر ميگردد. در آن زمان برخي از ساكنين مناطق Vento و Aquileya از سوي قوم هون (476) و لومباردها (568) مورد حمله قرار گرفته و در مناطق مردابي مذكور مخفي شده ساكنان اين تالاب با ماهيگيري و استخراج نمك روزگار مي گذارندند. آنها با فرمان راوي بيعت كرده و وابسته به امپراطور بيزانس بودند آنها در سال 697 از ضعف فرمانروا استفاده كرده و Anafesto را به جاي او برگزيدند. آنها به واسط فعاليت هاي بازرگاني من جمله تجارت برده با آنكه پاپ اين كار را ممنوع كرده بود اما به دليل سود زياد، تجارت برده متداول بود – قدرت بيشتري كسب كردند. در سال 810 شارلماني فرزند خود را براي تصاحب ونيز به اين منطقه فرستاد اما كشتي هاي جنگي او پس از برخورد با موانع موجود در منطقه مراجعت كردند. روح بازرگاني يكي از اجزاي ضروري ونيز بوده و بازرگانان همراه تاثير به سزايي بر حكومت داشته اند. به همين دليل خانواده هاي اشرافي و ثروتمند نوعي حكومت جمعوي برپا كرده بودند كه در قرون وسطي در هيچ يك از ساير مناطق ايتاليا وجود نداشت. آنها مصمم كه تحت سلطه هيچ كس قرار نگرفته خصوصاً زماني كه منافع مالي آنها درگير باشد. به همين دليل شورش هاي مكرري اتفاق مي افتد در يكي از شورش ها در سال 976 عليه قاضي كل Pietro Candiano چهارم آتش سوزي مركز شهر شامل قصر و كليساي اول San Marcos را تخريب كرده در ادامه نقش قاضي ها به تدريج ضعيف شده و به حفظ و برقراري صلح داخلي محدود شد. در كنار محدود شدن قدرت قضات شوراي حكگومتي تشكيل شد. اعضاي اين شورا از خانواده هاي سرشناس بوده و همگي به دنبال منافع شخصي خود بودند. از سال 1172 مهمترين نهاد منطقه ، شوراي شهر بودند قاضي كل ديگر انتخاب مي كرد. اعضاي شورا از 35 به نزديك 2000 نفر افزايش يافته و در سال 1297 عضويت شوراي موروسي شد. اسامي خانواده هاي برجسته و صاحب منصب در كتاب طلايي ثبت شد. Signoria شوراي حكومتي – مشكل از قاضي كل، شش مشاور و consiglieri 3 سخنگوي quaranta و چهل عضو دادگاه عالي بود. هدف اصلي انين اوليگارشي اشراف زادگان كاهش تعداد پست هاي حكومتي و برقراري امكان كنترل كاملتر بود. در سال 1310 پس از شورش Bajamote Tiepolo عليه شورا، شوراي ده تشكيل شد كه در واقع نوعي پليس دولتي مخفي بود. تلاش ديگري براي كودتا – به رهبري شخص قاضيب كل – توسط Diecia (1355) كشف شد. Marin Faliero تلاش كرده بود قدرت را از خانواده هاي اشراف زاده شورا بگيرد. تجارت ادويه اهالي ونيز زمين كافي براي كشاورزي گسترده در اختيار نداشتند. كاربرد ادويه ها كه توسط سربازان و مسافران از مشرق زمين آورده شده بود پط از مدتي به آشپزخانه توده مردم وارد شد ونيزي ها اين تجارت را تا قرن 14 كنترل مي كنند. در اتدباي قرن 15 تجارت ادويه سالانه 540000 سكه طلا گردش مالي داشت. در ابتدا بازرگانان سوار بر كشتي هاي روحي به ونيز وارد مي شدند. اما ونيزي ها به زودي كشتي هاي خود را ساختتند در ابتداي قرن 15، 3000 كشتي بازرگراني تحت پرچم ونيز فعاليت مي كردند كه اغلب آنها به تجارت در سواحل وماهيگيري مي پرداختند.300 كشتي نيز به تنهايي يا همراه كاروان هاي مصلح به تجارت به مناطق دور دست مشغول بودند تجارت به همراه اين كاروان ها امنيت بيشتري داشت اما هزينه زيادي براي محافظت پرداخع مي شد. مالكان حخخصوصي كه بدون محافظت سفر مي كردند. با پذيرش خطر سود بيشتري به دست مي آيد. با تشكيل شركتي به نام La Colleganzo خطر تجارت فردي كاهش يافت. بر اساس يك قانون ملي خطر مذكور ميان دو بازرگان تقسيم مي شد يكي از آنها سه چهارم سرمايه را تامين كرده و در ونيز مي ماند. نفر ديگر يك چهارم سرمايه را تامين و همراه كشتي سفر مي كرد. متداولترين مسير تجاري به سوي انگلستان و از آن جا به Tana و Trebisonda در درياي سياه بود . ونيز عمدتاً با مصر تجارت مي كرد. ساير بنادر مهم ديگر نيز بيرون و بيزانس (استامبول) بودند. ونيزي ها در تمام شهرهاي بزرگ و موسسات تجاري داشتند و از اين طريق قدرت سياسي قابل توجهي را در اكثر كشورها به دست آوردند. با وجود اينكه تجارت برده رسماً از قرن نهم ممنوع شده بود اما منبع درآمد خوبي محسوب مي شد برده ها عمدتاً از tana ( ايپوي) آورده مي شدند. تجارت برده هاي غير مسيحي ممنوع نبود و بنابراين مخالفتي از سوي مردم به دنبال نداشت. در اواسط قرن 15 ساليانه 4 كاروان تجاري به همراه كشتي هاي محافظ از ونيز به راه مي افتادند. 1- مسير درياي سياه كه پس از رسيدن به قسطنطنيه دو بخش مي شد:يكي به جنوب اكراين،درياي آزوف و از آن جا به محل تجمع كاروان هاي مغول و روسيته مي رفت. قسمت دوم كاروان نيز به سمت چين و بندر ترابوزان رهسپار مي شد. 2- مسير فلسطين و سوريه از طريق Morea جزيره كرت و قبرس 3- مسير مصر كه ادويه ها از طريق درياي سرخ به آن جا مي رسيد. 4- طولاني ترين مسير اروپاي شمالي با توقف هاي در سيسيل،مالت، تري پلي ، تونس، الجزاير، اوران، تنجه، ليسبون، بوردو بوروژ آنتورب، لندن و در مسير بازگشت توقف هاي در اسپانيا، جنوب فرانسه و بنادر ايتاليا. Goguiana يك كشتي غرق شده بود كه در سال 1967 در سواحل يوگسلاوي پيدا شد. بر اساس اسناد بيمه اين كشتي در 1853 با بيش از 2000 شيء بلوري Murano زيور آلات متسي، زردآلو، پارچه هاي پشم انگليسي، سفال هاي هنري، طلا و نقره و سنگ هاي قيمتي سفر خود را آغاز كرده بود. وقتي ترك ها استانبول را گرفتنتد و مسيرهاي پرتغال توسط هنري و همچنين اكتشافات كلمب صورت گرفت تجارت ونيز نيز رو به افول نهاد. رابطه با ترك ها عثماني ها پس از افول نوادگان مغول توانستند در 1400 قدرت خود را گسترش دهند. از آنجا كه ترك ها براي دستيابي به بازارهاي اروپا فقط مسير ونيز را داشتند روابط پيچيده اي پر از منافع متعارض به وجود آمد. ونيز براي اطمينان از استمرار تجارت دريايي نوعي سياست كجچ دار مريض با استانبول آغاز كرد. سفير ونيز جايگاه ارجمندي داشت. ونيزي ها دژهاي مستحكمي در كورفو، كرت، قبرس،يونان و دالما شيار در كرواسي برپا كردند. از سال 1545 بود كه كشتي هاي ونيزي با برده ها تقويت شدند. كشتي هاي مسلح در هر دو سمت بالاي خط پارو زنان مجهز به توپ بودند. طاعون در سال 1630 يك سوم جمعيت را از بين برد و خاندان سلطنتي هاپسبورگ و بندر تريست را عليه منافع ونيزي ها تحريك كردند. در اواسط سال 1845 كشتي هاي ترك در كرت تخليه مي شدند كه در 1669 متوقف شد. صلح Passowitz ونيز (1718) براي تحويل Morea شبه جزيره اي كه بخش جنوب يونان را تشكيل مي دهد و آخرين ممالك ان منطقه اژه صورت گرفت.
سال هاي شكوه و قدرت
ونيز با كنترل گستردة درياها به يك كلان شهر تجاري تبديل شده بود. اين شهر در سال 827 زماني كه بازماندگان نستين مبلغان مسيحي از اسكندريه به آن جا اورده شدند رسما به Sant mar منصوب شد. Enrico Donaldo در 1204 قسطنطنيه را گرفت. ونيز در قرن پانزده مركز تجارت دنيا و همچنين بزگترين بندر با 200000 نفر سكنه بود. كاخ ها كه بر اساس آداب و رسوم شرقي ساخته مي شدند هر روز مجلل تر از گذشته مي شد. هنرمنداني مثل Tintoretto,Giorgione,Titan,Veronese اقدام به ساخت و تزئين قصرهاي جديد مي كردند. شهر 150 كانال و 400 پل به اوج خود رسيده بود. وقتي ترك ها قسطنطنيه ها از آنها پس گرفتند اين شكوه رو به افول نهاد
