Wódz Nazgûli

Z Wikipedii

Wódz Nazgûli – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Pojawia się on we wszystkich częściach Władcy pierścieni. Jest jednym z ważniejszych negatywnych bohaterów. Wiele informacji na jego temat znajduje się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści oraz w Niedokończonych opowieściach.

• W angielskim oryginale – Lord of the Nazgûl / Witch-king / Black Captain
• Przekład Marii Skibniewskiej – Wódz Nazgûlów (Nazgulów)^[1] / Czarnoksiężnik / Czarny Wódz
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Wódz Nazgûl / Król-Czarnoksiężnik / Czarny Herszt
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Wódz Nazgûli / Czarnoksiężnik / Czarny Wódz

Spis treści 1 Wódz Nazgûli – postać literacka 2 Wódz Nazgûli – postać filmowa 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wódz Nazgûli – postać literacka

Wódz Nazgûli (ur.? rok Drugiej Ery – zm. 15 marca 3019 roku Trzeciej Ery)^[2] – pierwszy i najpotężniejszy z Nazgûli, największy sługa Saurona oraz dowódca jego armii.

W Drugiej Erze był człowiekiem (Dúnadanem ?), magiem i królem bliżej nieznanego państwa. Sauron dał mu najpotężniejszy z Dziewięciu Pierścieni Władzy, który (choć początkowo dał mu wielką moc), ostatecznie go zniewolił i doprowadził do przemiany w Upiora. W tej postaci po raz pierwszy pojawił się w Śródziemiu około 2251 roku Drugiej Ery. Od samego początku przewodził pozostałym Nazgûlom. Nie ma dokładnych informacji o jego losach i działalności prze resztę Drugiej Ery.

Po klęsce Saurona w wojnie z Ostatnim Sojuszem (3441 rok Drugiej Ery) Wódz uciekł, tak jak reszta Upiorów Pierścienia, na wschód, gdzie się ukrył. Powrócił około 1300 roku Trzeciej Ery i udał się na północ Śródziemia, gdzie założył królestwo Angmar. Władał nim znany pod mianem Czarnoksiężnika, ponieważ ukrywał swoją prawdziwą tożsamość. Jego celem było zniszczenie państw skłóconych Dúnedainów z podzielonego Arnoru. Ostatecznie dokonał tego po ponad 600 latach zażartych wojen, gdy w 1974 roku podbił Arthedain. Jednak już w 1975 roku został pokonany w bitwie pod Fornostem przez Armię Zachodu Eärnura i Círdana. Musiał więc uciekać z północy. Zebrawszy na nowo resztę Nazgûli, przybył potajemnie do Mordoru (1980 rok), by przygotować krainę na powrót Saurona. W 2000 roku poprowadził atak na Minas Ithil, które podało 2 lata później. Osiadł w tej warowni, zwanej odtąd Minas Morgul. W 2043 roku rzucił wyzwanie znienawidzonemu przez siebie Eärnurowi (który był już królem Gondoru). Siedem lat później ponowił wyzwanie, a gdy monarcha je przyjął i przybył do Minas Morgul, Wódz zdradziecko go pojmał i zamordował. Przez następne lata nie opuszczał swojej siedziby.

Uczynił to dopiero na początku Wojny o Pierścień. Dnia 20 czerwca 3018 roku^[3] zaatakował Osgiliath i zdobył jego wschodnią część. Wraz z resztą Upiorów przeprawił się przez most na Anduinie, nim zburzyli go Gondorczycy. Ruszył następnie na poszukiwanie Jedynego Pierścienia. W okolicach kraju hobbitów pojawił się dopiero w wrześniu^[4]. Gdy jego podwładni penetrowali Shire i Bree, Wódz pozostawał w obozie w Andrath. Do pościgu włączył się, gdy Frodo Baggins wraz z towarzyszami i Obieżyświatem, opuścili Bree. Dnia 3 października^[5], wraz z innymi Upiorami, zaatakował Gandalfa na Wichrowym Czubie. Trzy dni później w tym samym miejscu napadł na obozowisko Obieżyswiata i hobbitów. Zranił wówczas nożem Morgulu Froda. Prawie udało mu się zdobyć Pierścień przy brodzie na Bruinen (20 października), lecz poniósł klęskę – wody rzeki (posłuszne woli Elronda) pochłonęły jego oraz resztę Nazgûli. Pozbawiony cielesnej powłoki musiał uciekać do Mordoru. Tam zaś zajmował się zapewne przygotowaniami do wojny.

Dnia 10 marca 3019 roku^[6] wyruszył z Minas Morgul na czele wielkiej armii. Wtedy to omal nie wykrył Froda wędrującego, wraz z Samem i Gollumem, ku przełęczy Cirith Ungol. Zdobył Osgiliath i sforsował mury Rammas Echor (12 –14 marca). Kierował następnie oblężeniem Minas Tirith (14 – 15 marca). Gdy taran Grond rozbił Wielką Bramę miasta, Wódz wjechał do stolicy Gondoru i tylko Gandalf odważył się stawić mu czoło. Jednak właśnie w tym momencie nadciągnęła odsiecz Rohirrimów. W bitwie na polach Pelennoru Wódz Nazgûli zabił króla Théodena, lecz sam został uśmiercony przez księżniczkę Éowinę i Merry’ego Brandybucka.

Z jego zgonem związana była przepowiednia elfa Glorfindela, który wygłosił ją na polu bitwy pod Fornostem: Nigdy już nie wróci do tej krainy. Zguba dosięgnie go daleko stąd, nieprędko i nie z ręki męża^[7].

Wódz Nazgûli w świecie upiorów miał długie, połyskliwe włosy, nosił biało-szare szaty i koronę na hełmie. Od jego postaci biło blade światło. Był wyższy wzrostem od innych Nazgûli. W świecie widzialnym tak jak podwładni nosił długi czarny płaszcz z kapturem. Podczas bitwy na polach Pelennoru zrzucił kaptur – w miejscu głowy widać było tylko stalową, królewską koronę i oczy świecące czerwonym blaskiem. Jeździł na karym koniu lub skrzydlatej bestii. Jako broni używał miecza, noża Morgulu bądź maczugi.

Wódz Nazgûli jako najpotężniejszy z Upiorów Pierścienia, wzbudzał największy strach w otoczeniu. Był najbardziej wyczulony na obecność Jedynego Pierścienia, zupełnie nie bał się wody, a poruszanie się w słońcu nie sprawiało mu trudności. Zranić go mogła tylko broń opatrzona specjalnymi zaklęciami, każdy inny oręż rozpadała się z zetknięciu z nim (taki los spotkał miecze Éowiny i Merry’ego).

Wódz Nazgûli posiadał wielką magiczną moc, która wzrosła niepomiernie podczas oblężenia Minas Tirith. To on zesłał na Kurhany złe duchy zwane Upiorami Kurhanów (około 1637 roku). Być może był w stanie wpływać na pogodę, przez co doprowadził do zatonięcia statku króla Arvedui i jego śmierci (1975 rok). Dzięki jego zaklęciu taran Grond mógł zniszczyć Wielką Bramę Minas Tirith.

Imię jakie Wódz nosił będąc człowiekiem nie jest znane. Występował za to pod wieloma innymi mianami^[8] : Czarnoksiężnik, Wódz Upiorów Pierścienia, Czarny Wódz, król Morgulu, Król Upiorów Pierścienia, władca Morgulu, Wódz Rozpaczy, Najwyższy Nazgûl, Wódz Upiorów, Wódz Dziewięciu Jeźdźców, Król Upiorów, Wódz Upiornych Jeźdźców, Pierwszy, wódz sępów, odmieniec, blady król, Czarny Cień, straszliwy król, widmowy król, Czarny Jeździec.

[edytuj] Wódz Nazgûli – postać filmowa

Postać Wodza występuje w filmowej ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson). W jego rolę wcielił się Lawrence Makoare. Pojawia się on w filmach Drużyna pierścienia oraz Powrót króla. Losy filmowej postaci w zasadzie są zgodne z literackim pierwowzorem – różnią się jedynie szczegółami. Przykładowo – w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) Powrotu króla (wydanej na DVD) scena jego spotkania z Gandalfem jest zmieniona; ma ona miejsce na jednym z poziomów Minas Tirith, a nie pod Wielką Bramą; Wódz dosiada skrzydlatej bestii, a nie konia; udaje mu się też zrzucić Czarodzieja z Cienistogrzywego i złamać jego różdżkę. Poza tym (również w wersji kinowej) wydłużono scenę pojedynku wodza z Éowiną i używa on w niej morgenszterna łańcuchowego, a nie buławy.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Ta forma wystepuje w starych wydaniach Władcy pierścieni.
2. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 15 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu marcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë.
3. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 20 miesiąca Forelithe roku 1418. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu czerwcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Nárië.
4. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to miesiąc Halimath. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu wrześniowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym.
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Yavannië.
5. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 3 miesiąca Winterfilth. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu październikowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym.
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Narquelië.
6. ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 10 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu marcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
   Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë.
7. ↑ Cytat z Powrotu króla (Dodatek A, podrozdział 4 Gondor i spadkobiercy Anáriona) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
8. ↑ Wszystkie przytaczono za przekładem Marii Skibniewskiej.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• [1], [2], [3] - różne rysunki przedstawiające Wodza Nazgûli (John Howe)
• Walka Wodza Nazgûli z Éowiną (John Howe)
• Wódz Nazgûli i Gandlaf w Minas Tirith (Douglas Beekman)
• Wódz Nazgûli podczas bitwy (Roger Garland)
• Wódz Nazgûli (C.G. Gaposchkin)
• Wódz Nazgûli (Mark Fletcher)
• Filmowy Wódz Nazgûli
• Strona poświęcona tej postaci