Viola da gamba
Z Wikipedii
Viola da gamba to chordofon smyczkowy, pierwowzór dzisiejszej wiolonczeli. Nie jest ona jednak bezpośrednim przodkiem dzisiejszych instrumentów, ale podobieństwa łączące oba instrumenty są znaczne. Pierwsze viole pojawiły się już pod koniec XV wieku. Cieszyły się dużą popularnością w epoce renesansu i baroku, często były wykorzystywane zarówno jako instrument orkiestrowy jak i solowy. W początkowym stadium instrument ten występował w wielu różnych odmianach. Dopiero w XVI wieku wyklarował się dosyć jednolity wygląd tych instrumentów choć zawsze występowały odmiany violi da gamba w różnych strojach.
[edytuj] Budowa
Kształt violi da gamba jest zbliżony do wiolonczeli, viola nie posiada jednak nóżki i jest trzymana pomiędzy kolanami (wł. gamba – kolano). Dolna i górna płyta korpusu nie wystaje poza boczki. Otwory rezonansowe zlokalizowane są na górnej płycie i zazwyczaj mają kształt odwróconej litery C. Insrtument ma 5-6 strun strojonych w kwartach i tercjach. Na szyjce począwszy od gryfu znajduje się około 7 progów wiązanych co pół tonu.
Smyczek różni się nieco od tych używanych obecnie. Wykonany jest z drewna i końskiego włosia. Pręt smyczka wygięty jest lekko ku górze.
W violach różnego typu stosuje się struny jelitowe (rzadziej nylonowe). Budawa instrumentu sprawia, że charakteryzuje się on dosyc cichym, miękim i ciepłym brzmieniem. Niski wolumen dźwięku przyczynił się do wyparcia viol przez obecne instrumenty smyczkowe, jednak zainteresowanie instrumentami tego typu wróciło w połowie XX wieku, gdy zaczęto interesować się dawnymi technikami wykonawczymi.
Z violi da gamba kontrabasowej wykształcił się dzisiejszy kontrabas, bardzo zbliżony do swego pierwowzoru.
Odminami violi da gamba były: viola d'amore, viola bastarda, viola di bordone.
