Teodor Parnicki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Teodor Parnicki (ur. 5 marca 1908 w Berlinie, zm. 5 grudnia 1988 w Warszawie) – polski pisarz

[edytuj] Życie

Syn Bronisława i Augustyny z Piekarskich. Jego ojciec studiował na politechnice w Berlinie, zaś po zdobyciu tytułu inżyniera wyjechał z rodziną do Moskwy, gdzie pracował aż do wybuchu I wojny światowej. Jako obywatel niemiecki zmuszony był do opuszczenia Moskwy – udał się do Ufy. Gdy w 1918 zmarła matka Teodora, jego ojciec ożenił się ponownie z młodą Rosjanką, która spowodowała umieszczenie pasierba w korpusie kadetów w Omsku, przeniesionego następnie do Władywostoku. W wieku 12 lat Teodor Parnicki, posługujący się na co dzień językiem rosyjskim albo niemieckim, uciekł do Harbinu w Mandżurii. Pomogła mu Polonia charbińska, umieszczając chłopca w polskim gimnazjum. Z trudem opanowując język polski w wieku 15 lat postanowił wrócić do Polski i zostać polskim pisarzem. Po maturze i śmierci ojca przyjechał do Lwowa i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza pod kierunkiem znakomitego filologa, badacza twórczości Juliusza Słowackiego, prof. Juliusza Kleinera. Poświęcił się jednocześnie filologii polskiej, anglistyce i orientalistyce. Jako znawca wygłaszał na UJK cykle wykładów o literaturze rosyjskiej. W 1928 zaczął publikować swoje prace – od powieści sensacyjnych do historycznych. Powieść Aecjusz – ostatni Rzymianin przyniosła mu w nagrodę stypendium, dzięki któremu zwiedził Bułgarię, Grecję i Turcję. Wrócił do Lwowa tuż przed wybuchem II wojny światowej. Po zajęciu Lwowa przez wojska sowieckie został aresztowany i skazany na 8 lat więzienia. Odzyskał wolność w sierpniu 1941 i uzyskał stanowisko attaché kulturalnego przy ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. Opuścił ZSRR z armią Andersa, ewakuując się najpierw do Teheranu, następnie do Jerozolimy, gdzie przebywał do 1944. Od 1944 do 1945 przebywał w Meksyku, gdzie był attaché kulturalnym w ambasadzie RP. Po wycofaniu przez Meksyk uznania Rządu RP na Uchodźstwie i zamknięciu ambasady utrzymywał się z renty ufundowanej przez Polonię. Do Polski przyjeżdżał na krótko w 1963 i 1965, zaś w 1967 wrócił do kraju na stałe, zajmując się twórczością i nie dając się wciągnąć w działalność polityczną. Zmarł w Warszawie w trakcie pracy nad 4-tomową kolejną powieścią historyczną.

[edytuj] Twórczość

Prawie cała twórczość Parnickiego obejmuje związki kultury Bliskiego Wschodu (zwłaszcza Bizancjum) oraz cesarstwa rzymskiego w fazie jego upadku, w którym rozwija się chrześcijaństwo.