Pius VII

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Pius VII

Herb

Imię łacińskie	Pius PP. VII
Data wyboru	14 marca 1800
Imię i nazwisko	Giorgio Barnaba Luigi Chiaramonti
Urodzony	14 sierpnia 1742
Zmarł	20 sierpnia 1823

Papież Pius VII (ur. 14 sierpnia 1742 w Casena Włochy, zm. 20 sierpnia 1823 w Rzymie) – właściwie wł. Luigi Barnaba Chiaramonti. Był papieżem od 14 marca 1800 do 20 lipca 1823.

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem hrabiego Scipiona i markizy Giovanny Chini. Jego matka owdowiawszy została karmelitanką. Dwóch braci było jezuitami, a dalszych dwóch kapucynami. Początkowo Barnaba uczył się w kolegium w Rawennie, a następnie w opactwie benedyktyńskim St. Maria del Monte. koło Ceseny, do którego wstąpił 20 sierpnia 1758 jako brat Gregorio. Studiował teologię i kanonistykę w klasztorach w Padwie, po czym nauczał filozofii i teologii w Kolegium świ Jana w Parmie, później także w kolegiach św. Pawła i św. Anzelma w Rzymie (tu ponadto wykładał prawo kanoniczne). W 1782 został biskupem Tivoli, a w 1785 kardynałem i zmienił diecezję na Imolę. Zasłynął budową kościołów, szpitali i kolegiów. Miał dobry kontakt z polskimi legionistami, którzy wkroczyli do Imoli z wojskiem francuskim. Podczas kazania na Boże Narodzenie 1797 stwierdził, że demokracja nie jest sprzeczna z zasadami chrześcijańskimi, bo dobry chrześcijanin musi być posłuszny władzy, a ta z kolei kierując się zasadami demokratycznymi, ma przestrzegać norm chrześcijańskich. Tym zwrócił na siebie uwagę tak okupantów, jak i sfer kościelnych. Został wybrany papieżem w klasztorze benedyktyńskim na wyspie San Giorgio koło Wenecji, na terytorium pod austriackim panowaniem.

Istniejąca sytuacja polityczna pozwoliła mu na powrót do Rzymu. Dotarł tam 3 lipca 1800, odbierając miasto od wycofującej się załogi neapolitańskiej.

Zawarł konkordat z Francją w 1801, koronował Napoleona w 1804 roku, a właściwie chciał go koronować, bo ten wyrwał mu koronę i sam założył sobie na głowę. 8 października 1803 roku wydał list Et sit fraternitas (I aby było przymierze) w którym określił, iż osoby, które się rozwiodły i powtórnie zawarły związek małżeński nie mogą przystępować do sakramentu pokuty i Eucharystii. Była to odpowiedź na zmiany projektowane przez Napoleona Bonaparte zmierzające do legalizacji rozwodów, które znalazły swoje odzwierciedlenie w Kodeksie Napoleona. Po roku 1815 udzielił w Rzymie azylu członkom rodziny Bonapartych.