M18 Hellcat

Z Wikipedii

M18 "Hellcat" z 824 Battalionu Niszczycieli Czołgów wspiera piechotę, 1 kwietnia 1945, Wiesloch, Niemcy

Gun Motor Carriage M18 to amerykański niszczyciel czołgów z okresu II wojny światowej. Był to najszybszy pojazd gąsienicowy z okresu II wojny światowej, jego popularna nazwa to "Hellcat" (ang., potocznie "złośliwa, wroga kobieta", "jędza", a także pseudonim komiksowej superbohaterki Hellcat).

[edytuj] Historia

W grudniu 1941 amerykański "War Ordnance Department" (departament ds. uzbrojenia) ogłosił konkurs na nowy niszczyciel czołgów z zawieszeniem typu Christie, silnikiem Wright Continental R-975 i armatą 37 mm.

Już w czasie kampanii północnoafrykańskiej (Operacja Torch) zdecydowano na zmianę uzbrojenia na armatę 57 mm, a w czasie testów zwiększono jeszcze uzbrojenie główne kolejno na armaty 75 mm i 76 mm. Zdecydowano także porzucić oryginalnie zamówione podwodzie Christie na rzecz podwozia z drążkiem skrętnym. W lutym 1943 zdecydowano się na ostateczny projekt i produkcja tego pojazdu rozpoczęła się w lipcu tego roku.

M18 wziął udział w walkach w Europie od 1944 i okazał się być znakomitym i udanym pojazdem, znakomicie nadającym się do ataków z zasadzki i szybkich rajdów na nieprzyjaciela, do czego świetnie pasowały jego niska sylwetka, wysoka prędkość i armata o dużej mocy. Był on w stanie zniszczyć praktycznie wszystkie niemieckie czołgi. W rękach dobrze wyszkolonej załogi stanowił on znakomite narzędzie do niszczenie czołgów nieprzyjaciela, na przykład 630. batalion niszczyciele czołgów w samym tylko lipcu 1944 zniszczył 53 Pantery, 15 dział pancernych i jednego Tygrysa tracąc przy tym tylko 17 własnych pojazdów.

W odróżnieniu od M10 Wolverine, który powstał na bazie czołgu M4 Sherman, "Hellcat" został zaprojektowany od początku jako niszczyciel czołgów, z tego powodu był on mniejszy, ważył o połowę mniej od M10, był znacznie szybszy i był uzbrojony w lepszą armatę. Miał także przestronniejszy kadłub w którym mieściła się pięcioosobowa załoga i zapas amunicji do działa – 45 naboi.

Istniał tylko jeden wariant produkcyjny M18 - Armored Utility Vehicle M39 (opancerzony pojazd techniczny M39). Była to bezwieżowa wersja M18, która była użyta jako transporter opancerzony do przewozu żołnierzy i zaopatrzenia oraz jak ciągnik artyleryjski.

Produkcję M18 zakończono w październiku 1944 w związku ze zbliżającym się końcem wojny, do tego czasu wyprodukowano 2500 egzemplarzy tego pojazdu.

[edytuj] Dane techniczne

• Długość kadłuba: 5,58 m
• Długość z działem: 6,65 m
• Szerokość: 2,87 m
• Wysokość: 2,75 m
• Masa bojowa: 17,7 ton
• Prędkość maksymalna: 90 km/h
• Zasięg: 160 km
• Załoga: 5
• Uzbrojenie główne:
  • Działo 76 mm
• Uzbbrojenie pomocnicze:
  • 1 karabin maszynowy M2 kaliber 12,7 x 99 mm
• Napęd: Sinlin ontinental R-975-C4; 9 cylindrów o mocy 460 KM

[edytuj] Linki zewnętrzne

• M18
• M39
• Battlefront
• OnWar o M18
• Pojazdy II wojny światowej