Iron Maiden

Z Wikipedii

Iron Maiden
Iron Maiden podczas koncertu w Paryżu w 2005 roku.
Rok założenia	1975
Pochodzenie	Anglia
Gatunek	Heavy Metal
Strona internetowa

Iron Maiden to heavymetalowy (reprezentujący NWOBHM - New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony pod koniec 1975 roku. Liderem grupy jest basista Steve Harris (urodzony 12 marca 1956 r. w Londynie). Nazwa zespołu dosłownie oznacza żelazną dziewicę, średniowieczne narzędzie tortur. Ich dwie pierwsze płyty Iron Maiden i Killers już przyniosły duży sukces finansowy, ale tak naprawdę mega gwiazdami stali się dopiero gdy zespół opuścił Paul Di'Anno, którego zastąpił Bruce Dickinson. Wtedy popularność zespołu wzrosła wielokrotnie.

Spis treści 1 Styl muzyczny 2 Historia 3 Skład zespołu 3.1 Aktualni członkowie 3.2 Byli członkowie 4 Dyskografia 4.1 Płyty studyjne 4.2 Płyty koncertowe 4.3 Kompilacje 4.4 Wideo i DVD 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Styl muzyczny

Grupa gra czysty heavy metal. Ich muzyka jest oparta na lekkich, melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją McBraina i często slapującą gitarą basową Harrisa. Ich główną cechą jest bardzo wysoki wokal Dickinsona, który jest uważany przez wielu za najlepszego wokalistę rockowego oraz wirtuozerskie solówki trzech gitarzystów. Ich twórczość można podzielić na trzy grupy. Pierwsza z nich, to bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzace pod thrash metal utwory typu "Be Quick or Be Dead". Druga zawiera progresywne, bardzo długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale", "Dance of Death", "Rime of the Ancient Mariner", "Seventh Son of a Seventh Son", "Hallowed Be Thy Name" czy "22 Acacia Avenue". Do ostatniej grupy zaliczają się spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers", czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman". Iron Maiden ma na swoim koncie także wiele melodyjnych piosenek, jak "Can I Play with Madness" i "Wasted Years", które dzięki swojej lekkości i melodyjności osiągnęły ogromny sukces komercyjny.

W ostatnich latach styl muzyczny grupy uległ zmianie - piosenki stały się coraz dłuższe, coraz bardziej ambitne i progresywne, jednocześnie nie tak mocne i surowe jak te z początku kariery.

[edytuj] Historia

Początki istnienia grupy sięgają 25 grudnia 1975 r., kiedy to były basista zespołu Smiler - Steve Harris - postanowił założyć własną kapelę. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą "żelazna dziewica" Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask). Oprócz założyciela w zespole grali wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Ten ostatni został wkrótce zastąpiony przez Dave'a Murray'a. W podobnym czasie do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Day'a, który był krytykowany za zbyt małą charyzmę. Wprowadzenie Murraya spowodowało odejście od grupy drugiego gitarzysty Terry'ego Rance'a. Jego miejsce zajał Bob Sawyer, który w historii Iron Maiden zapisał się jako sprawca jednego z większych kryzysów grupy. Skłócił on ze sobą Dave Murray'a i Dennisa Wilcocka, co przekonało lidera Harrisa, by wyrzucić z zespołu obu gitarzystów, a na ich miejsce przyjąć Terry'ego Waprama oraz klawiszowca Tony'ego Moore'a. W międzyczasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (zwany później Thunderstick). W takim składzie grupa dawała koncert w Bridgehouse, zapamiętany jako jeden z najgorszych w historii. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich członków i zbudować zespół na nowo. Powrócił do Maiden Dave Murray i został przyjęty perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem Paula Di'Anno. Identyfikował się on z subkulturą punków, ale według grupy, jego głos pasował także do muzyki heavy metal. Iron Maiden przechodziła łącznie kilkanaście zmian składu - w samych latach siedemdziesiątych nastąpiło to jedenaście razy.

Przez 3 lata zespół nie nagrał żadnej płyty. Pierwsza szansa nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 r. W noc sylwestrową powstały The Soundhouse Tapes - EP zawierające 3 ścieżki. W ciągu paru tygodni zostały sprzedane wszystkie kopie.

W 1979 do Iron Maiden dołączył drugi gitarzysta - Paul Cairns. Wkrótce jednak zastąpił go Dennis Stratton. Przybył także nowy perkusista Clive Burr. W tym składzie zespół nagrał swoją pierwszą płytę nazwaną Iron Maiden. Była ona połączeniem punku (Running Free) i heavy metalu. Znajdował się tam też jeden rozbudowany, progresywny kawałek - Phantom of The Opera. Kilka miesięcy później Stratton został wyrzucony z powodu swojej miłości do bluesa. Zastąpił go rewelacyjny gitarzysta Adrian Smith. Z Dave'em Murray'em stanowili bardzo zgrany duet i już wcześniej razem grali w zespole Urchin. W tym składzie nagrali album Killers, który jednak nie spodobał się krytykom, lecz fani go docenili. Z czasem został on uznany za klasyczne dokonanie grupy. Był to także pierwszy album wyprodukowany przez Martina Bircha, legendarnego producenta Deep Purple, Black Sabbath i Blue Oyster Cult. Niestety na trasie Steve Harris bardzo zawiódł się na Di'Anno, który zajmował się głównie balowaniem i korzystaniem z używek. Steve był zmuszony go wyrzucić co na tym etapie rozwoju zespołu było bardzo ryzykowne. Na szczęście Di'Anno miał zastąpić jeden z najlepszych wokalistów w historii - Bruce Dickinson (wcześniej wokalista grupy Samson). Był on zupełnie inny od swojego poprzednika. Śpiewał w wysokich rejestrach w bardzo charakterystycznym stylu przypominającym troszkę Iana Gillana z Deep Purple (zresztą ulubionego wokalistę Dickinsona). Także jego image był inny niż u Di'Anno. Dickinson był typowym metalowcem, a jego ulubionymi zespołami były Deep Purple i Jethro Tull.

Ta zmiana to symboliczny moment w historii zespołu. Oto z lokalnego heavymetalowego zespołu grupa przerodziła się w prawdziwą gwiazdę i instytucję. Album The Number of The Beast zdobył szturmem pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów płytowych. Przez niektórych fanów album jest uważany za szczytowe osiągnięcie Iron Maiden, mimo, iż znajduje się tu jeden wypełniacz, a mianowicie Gangland - banalna próba kompozytorska duetu Smith/Burr. Mimo iż zespół odniósł gigantyczny sukces, w USA nadal grał jedynie jako rozgrzewka przed Judas Priest czy Scorpions. Wówczas Harrisa spotkało kolejne rozczarowanie - Clive Burr rozpoczął niekończący się maraton imprezowania, co oczywiście musiało się odbić na jakości gry. Oczywiście nie było innego wyjścia jak rozstanie z zespołem. Następcą Burra został jeden z najlepszych perkusistów świata - Nicko McBrain grający wcześniej w zespołach Trust i Streetwalkers.

W tym składzie zespół rozpoczął nagrywanie Piece of Mind - albumu, który został uznany za najbardziej udany obok Seventh Son of a Seventh Son longplay w ich karierze. Płyta nie zawierała ani jednego chybionego utworu ani wypełniacza, a nowego perkusistę fani mogli pokochać już po pierwszych taktach albumu w piosence "Where Eagles Dare". Zostały wtedy także stworzone takie hity, jak "Flight of Icarus" czy "The Trooper". Wtedy taż rozpoczął się najbardziej udany okres w historii zespołu - wielkiej popularności i gigantycznych tras koncertowych. W tym czasie po raz pierwszy Ironi zagrali w USA jako gwiazda wieczoru. Na Piece of Mind został także umieszczony komunikat dla fanatyków doszukiwających się w muzyce satanizmu - "Nie mieszaj się w sprawy których nie rozumiesz".

Rok później Maiden wydała longplay Powerslave, który wspiął się w Anglii na 2. miejsce listy przebojów. Wielka trasa promująca ten album została udokumentowana wydawnictwem live i filmem Live After Death. Tournée Ironi rozpoczęli w Polsce, a tym samym zagrali pierwszy w ich historii koncert w tym kraju. Ciepłe przyjęcie sprawiło, że Iron Maiden następną trasę także zainaugurował w Polsce. Prace nad następną płytą przyniosły rozbieżności co do kierunku, który powinien obrać zespół. Bruce Dickinson proponował nagranie albumu akustycznego, co spotkało się ze zdecydowanym vetem ze strony reszty zespołu. Tak więc Somewhere In Time przyniósł kompozycje w dotychczasowym stylu z jedną różnicą - zespół po raz pierwszy użył syntezatorów gitarowych. Efekt spodobał się fanom, ponieważ album bił maidenowskie rekordy sprzedaży na świecie. Płyta przyniosła zarówno rozbudowane, epickie utwory takie jak "Alexander The Great" czy "Caught Somewhere In Time", a także przyjemne, szybkie i melodyjne numery, jak "Wasted Years" czy "Heaven Can Wait".

Następny album studyjny spowodował rozbieżne opinie wśród fanów. Dla jednych był dowodem, że zespół zjadł własny ogon, a dla drugich był prawdziwą doskonałością. Album nosił tytuł Seventh Son of a Seventh Son i był concept albumem opartym na motywach powieści "Siódmy Syn" Orsona Scotta Carda. Album ten, jak żaden inny odwzorowywał fascynacje Steve'a Harrisa zespołami progresywnymi z lat siedemdziesiątych. Całość była epicką i fascynującą opowieścią muzyczną.

Rok 1989 oznaczał dla Maidenów przerwę w działalności zespołowej. W 1990 roku zespół postanowił nagrać kolejny album studyjny. Miał on nawiązywać brzmieniowo do pierwszych płyt Dziewicy. Jak się okazało Adrian Smith uznał ten pomysł za bezpodstawny. Jednocześnie nie wykazywał chęci odejścia od kolegów, więc ci sami go usunęli. Jego następcą został Janick Gers znany z zespołu Iana Gillana, White Spirit oraz udziału w nagrawaniu pierszej solowej płyty Bruce'a Dickinsona Tattooed Millionaire. Zmiana była od razu zauważalna, ponieważ tryskający chęcią do grania w Maiden Gers dodał wszystkim skrzydeł. W tym składzie został nagrany No Prayer for the Dying. Płyta bardzo różniła się od swej poprzedniczki, przede wszystkim brzmieniowo. Również teksty zespołu się zmieniły. Zaczął pojawiać się podtekst polityczny co nie wszystkim się spodobało. Także wymienione już brzmienie nie zachwycało fanów. Całość była bardzo prosta i surowa. Od tego momentu zaczął się spadek popularności Ironów. Sytuację poprawił następny album Fear of the Dark, który wspiął się na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Jednak płyta nie do końca zachwycała. Oprócz genialnych utworów, takich jak tytułowy "Fear of The Dark", zbliżający się do thrash metalu "Be Quick Or Be Dead", czy ballada "Wasting Love" znalazły się tam także zwykłe wypełniacze takie jak "Weekend Warrior" czy "Chains of Misery".

Wtedy następny etap kariery zespołu został zamknięty. Grupę opuścił Bruce Dickinson, a Steve Harris rozważał nawet rozwiązanie grupy. Jednak od tego pomysłu odwódł go Dave Murray, który proponuje znalezienie nowego wokalisty. Został nim Blaze Bayley, wcześniej wokalista grupy Wolfsbane. W tym składzie zespół nagrał album The X Factor, który jednak został zmieciony przez krytykę. Podobną opinię uzyskał kolejny longplayem firmowany przez zespół - Virtual XI. Dodatkowo podczas jednej z tras koncertowych u Blaze'a pojawiły się problemy z głosem. Po raz kolejny Harris był blisko decyzji o rozwiązaniu Iron Maiden.

Jednak w tym momencie nastąpił niespodziewany przełom - do zespołu powrócił Bruce Dickinson oraz ponownie został przyjęty Adrian Smith. Już jako sekstet zespół zaczął pracować nad nowym albumem - Brave New World. Płyta okazała się sukcesem zarówno artystycznym jak i komercyjnym, a na tournee zespół zagrał na festiwalu Rock In Rio dla 200 tysięcy osób. Koncert został wydany na płycie DVD. Następny longplay - Dance of Death także zawierał wiele pomysłów wymagających rozwinięcia, ale jednak był albumem regresywnym w stosunku do Brave New World. Pomysły z tej płyty doszły do pełnego głosu na A Matter of Life and Death. Drogowskazem dla tego albumu miał być się utwór "Paschendale" z poprzedniej płyty. Cały materiał to czysty metal progresywny. Doskonałe brzmienie albumu zapewnił Kevin Shirley, producent dwóch poprzednich albumów zespołu. W tej chwili grupa promuje swe nowe wydawnictwo na światowym tournee.

[edytuj] Skład zespołu

[edytuj] Aktualni członkowie

• Steve Harris - gitara basowa (1975-)
• Dave Murray - gitara (1976,1977-)
• Bruce Dickinson - śpiew (1981-1993, 1999-)
• Adrian Smith - gitara (1980-1990, 1999-)
• Janick Gers - gitara (1990-)
• Nicko McBrain - perkusja (1983-)

[edytuj] Byli członkowie

• Paul Day - śpiew (1975)
• Dave Sullivan - gitara (1975)
• Terry Rance - gitara (1975 - 1976)
• Ron Matthews - perkusja (1975 - 1977)
• Dennis Wilcock - śpiew (1976-1977)
• Bob Sawyer - gitara (1976 - 1977)
• Terry Wapram - gitara (1977)
• Barry Graham - perkusja (1977)
• Tony Moore - instrumenty klawiszowe (1977)
• Paul Di'Anno - śpiew (1978-1981)
• Doug Sampson - perkusja (1978 - 1979)
• Paul Cairns - gitara (1979)
• Paul Todd - gitara (1979)
• Dave Mac - gitara (1979)
• Tony Parsons - gitara (1979)
• Dennis Stratton - gitara (1980)
• Clive Burr - perkusja (1980-1982)
• Blaze Bayley - śpiew (1994-1999)

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Płyty studyjne

• The Soundhouse Tapes, 1978, EP
• Iron Maiden (1980)
  • Sanctuary, 1979, singel
  • Running Free, 1980, singel
  • Iron Maiden, 1980, singel
  • Prowler, 1981, singel
  • Phantom of the Opera, 1981, singel
• Killers (1981)
  • Wrathchild, 1981, singel
  • Killers, 1981, singel
  • Twilight Zone, 1981, singel
  • Purgatory, 1982, singel
• The Number of the Beast (1982)
  • Run to the Hills, 1982, singel
  • The Number of the Beast, 1982, singel
  • Hallowed Be Thy Name, 1982, singel
  • Children of the Damned, 1982, singel
• Piece of Mind (1983)
  • Flight of Icarus, 1983, singel
  • The Trooper, 1983, singel
  • Where Eagles Dare, 1983, singel
• Powerslave (1984)
  • Aces High, 1984, singel
  • 2 Minutes to Midnight, 1984, singel
  • Powerslave, 1984, singel
  • Losfer Words (Big 'Orra), 1984, singel
  • Back in the Village, 1985, singel
• Somewhere in Time (1986)
  • Wasted Years, 1986, singel
  • Stranger in a Strange Land, 1986, singel
  • Heaven Can Wait, 1986, singel
• Seventh Son of a Seventh Son (1988)
  • Can I Play with Madness, 1988, singel
  • The Evil That Men Do, 1988, singel
  • The Clairvoyant, 1988, singel
  • Infinite Dreams, 1989, singel
• No Prayer for the Dying (1990)
  • Tailgunner, 1990, singel
  • Holy Smoke, 1990, singel
  • Bring Your Daughter... To the Slaughter, 1990, singel
  • No Prayer for the Dying, 1991, singel
• Fear of the Dark (1992)
  • Be Quick or Be Dead, 1992, singel
  • From Here to Eternity, 1992, singel
  • Wasting Love, 1992, singel
  • Fear of the Dark, 1993, singel
  • Chains of Misery, 1994, singel
• The X Factor (1995)
  • Lord of the Flies, 1995, singel
  • Man on the Edge, 1995, singel
  • The Edge of Darkness, 1995, singel
  • The Aftermath, 1996, singel
  • Fortunes of War, 1996, singel
• Virtual XI (1998)
  • When Two Worlds Collide, 1998, singel
  • Futureal, 1998, singel
  • The Angel and The Gambler, 1999, singel
  • Lightning Strikes Twice, 1999, singel
• Brave New World (2000)
  • The Wicker Man, 2000, singel
  • Out of the Silent Planet, 2000, singel
  • Brave New World, 2001, singel
• Dance of Death (2003)
  • Wildest Dreams, 2003, singel
  • Rainmaker, 2004, singel
• A Matter of Life and Death (2006)
  • The Reincarnation of Benjamin Breeg, singel
  • Different World, singel

[edytuj] Płyty koncertowe

• Maiden Japan (1981)
• Live After Death (1985)
  • Running Free (live), 1985, singel
  • Run To The Hills (live), 1985, singel
• Maiden England (1989)
  • Infinite Dreams, 1989, singel
• A Real Live One (1993)
  • Fear Of The Dark Live, 1993, singel
• A Real Dead One (1993)
  • Hallowed Be Thy Name, 1993, singel
• Live at Donington (1993)
• A Real Live Dead One (1998)
• Rock in Rio (2002)
• Beast Over Hammersmith (2002)
• The BBC Archives (2002)
• Death On The Road (2005)
  • The Trooper 2005, 2005, singel

[edytuj] Kompilacje

• Best of the Beast (1996)
  • Virus, 1996, singel
• Ed Hunter (1999)
• Edward The Great (2002)
• Best Of The B'Sides (2002)
• The Essential Iron Maiden (2005)

[edytuj] Wideo i DVD

• Live At Rainbow (1981)
• Video Pieces (1983)
• Behind the Iron Curtain (1985)
• Live after Death (1985)
• 12 Wasted Years (1987)
• Maiden England (1989)
• Up the Irons - The First Ten Years (1990)
• From There to Eternity (1992)
• Donington Live 1992 (1993)
• Raising Hell (1994)
• Rock in Rio (2002)
• Vision of the Beast (2003)
• The Early Days (2004)
• Death on the Road (2005)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (EN)
• SanktuariuM - Oficjalny Polski Fan Klub Iron Maiden
• UpTheIrons - polska strona fanowska

Iron Maiden
Bruce Dickinson | Dave Murray | Janick Gers | Adrian Smith | Steve Harris | Nicko McBrain
Poprzednie składy
Dyskografia
Albumy studyjne: Iron Maiden | Killers | The Number of the Beast | Piece of Mind | Powerslave | Somewhere in Time | Seventh Son of a Seventh Son | No Prayer for the Dying | Fear of the Dark | The X Factor | Virtual XI | Brave New World | Dance of Death | A Matter of Life and Death
Nagrania koncertowe: Live After Death | A Real Live One | A Real Dead One | Live at Donington | A Real Live Dead One | Rock in Rio | Beast Over Hammersmith | The BBC Archives | Death on the Road
Kompilacje: Best of the Beast | Ed Hunter | Edward the Great | Eddie's Archive | Best of the B'Sides | The Essential Iron Maiden