Rock progresywny

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Rock progresywny lub prog rock (ang. progressive rock) – styl muzyki rockowej wywodzący się z rocka psychodelicznego. Gatunek ten powstał w końcu lat 60. XX w. osiągnąwszy największą popularność w połowie lat 70. Rock progresywny został zmieciony z estrad przez falę punk rocka, by ponownie powrócić w postaci rocka neoprogresywnego. Podstawowym założeniem i ambicją rocka progresywnego było podniesienie muzyki rockowej na wyższy poziom artystyczny i udowodnienie, iż może dorównać muzyce klasycznej i współczesnej. Bardzo często utwory progresywnego rocka są bardzo złożone i wyrafinowane, a wykonawstwo cechuje się wirtuozerią. Definicja progresywnego rocka jest bardzo trudna, ze względu na wielkie zróżnicowanie stylów. Najprostszą, humorystyczną definicją, choć niewiele mówiącą osobom nieobeznanym z gatunkiem jest: "Rock progresywny to wszystko, co brzmi jak rock progresywny".

[edytuj] Cechy rocka progresywnego

Zerwanie z tradycją trzyminutowych piosenek na rzecz długich, często dwudziestominutowych lub dłuższych utworów, składających się z rozbudowanego intro i cody; często wieloczęściowych i opartych na schemacie suity lub sonaty, lub innej cyklicznej formy muzycznej.
Skomplikowane i zmieniające się w czasie schematy rytmiczne i harmoniczne.
Muzyka często ściśle instrumentalna choć najczęściej występuje wokal, zwykle o typowo rockowym brzmieniu. Teksty na ogół skomplikowane, o treści filozoficznej, religijnej, mistycznej, fantazyjnej.
Używanie typowych elektrycznych instrumentów rockowych wzbogaconych o instrumenty elektroniczne (początkowo elektroniczne brzmienie było synonimem progresywności) oraz klasyczne instrumenty akustyczne.
Wyraźne wpływy muzyki klasycznej w postaci cytatów, lecz najczęściej jako adaptacje (rockowe aranżacje) utworów klasycznej lub współczesnej muzyki poważnej.
Wirtuozeria wykonania. Muzycy grający progresywnego rocka posiadali często gruntowne wykształcenie klasyczne (Rick Wakeman, Keith Emerson, Mike Portnoy, John Petrucci) lub byli genialnymi samoukami (Steve Howe, Chris Squire, Mike Oldfield).

Albumy nagrywane przez artystów i zespoły progresywnego rocka często miały charakter albumów programowych (ang. concept album zobacz: utwór programowy), gdzie cała płyta tak w sensie stylistyki muzycznej, jak i w sferze tekstowej podporządkowana była jakiejś naczelnej idei. Mogła to być epicka opowieść (Thick as a Brick grupy Jethro Tull), refleksje dotyczące pewnych aspektów życia (Dark Side of the Moon grupy Pink Floyd), czy religijno-filozoficzne wizje (Tales from Topographic Oceans grupy Yes).

Początki rocka progresywnego sięgają pierwszej połowy lat sześćdziesiątych, kiedy rozczarowani kulturą popularną muzycy po obu stronach Atlantyku wprowadzali do swych występów elementy teatru muzycznego, happeningu, często prowokując w ten sposób publiczność i przekształcając koncerty w wydarzenia o cechach obyczajowego skandalu.

Punktem przełomowym był debiut fonograficzny Franka Zappy i zespołu The Mothers of Invention, zawierający cykl utworów podporządkowanych pod względem tekstowym nadrzędnej idei, a w warstwie stylistycznej odwołujący się do różnych stylów i gatunków muzycznych, w tym również do najnowszych technik kompozytorskich, nadających niektórym utworom hermetyczny charakter. Album Freak Out (1966) był też pierwszym w historii rocka wydawnictwem dwupłytowym. Do popularyzacji progresywnego rocka przyczyniło się wydanie Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band przez The Beatles. Album ten, choć posiadał pewne cechy "progresywności", nie należał w ścisłym sensie do tego gatunku. Znaczenie jego polegało na inspiracji innych artystów, przekonaniu szerszej publiczności o wartości eksperymentów, oraz udowodnieniu, że muzyka popularna może wyjść poza rock'n'rollowy schemat. Wkrótce potem pojawia się pierwsza generacja grup progresywnych, na czele z Moody Blues, Nice i Procol Harum w Wielkiej Brytanii oraz Iron Butterfly po drugiej stronie Atlantyku. Grupy te tworzą rock progresywny w zalążkowej formie. Niedługo potem grupy kolejnej generacji rozwijają koncepcję, nadając gatunkowi jego charakterystyczną formę.

Z rockiem progresywnym, aczkolwiek nie wyłącznie z tym gatunkiem, związane jest pojęcie supergrupy. Supergrupa jest zespołem składającym się z wybitnych artystów, znanych wcześniej z członkostwa w innych grupach lub z praktyki solowej. Supergrupy powstawały przez ewolucyjne zmiany personalne (Yes, Genesis) bądź tworzone były od podstaw i od razu obdarzane etykietą supergrupy, jak to miało miejsce w przypadku Emerson, Lake and Palmer czy Liquid Tension Experiment. Zdarzały się supergrupy tworzone dla jednego muzycznego projektu jak na przykład GTR.

Granice progresywnego rocka są płynne. Dla purystów na to określenie zasługuje muzyka tworzona przez kilkanaście grup w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych, na czele z "Wielką Szóstką": ELP, Genesis, Jethro Tull, King Crimson, Pink Floyd i Yes. Inni zaliczają do tego gatunku również: Supertramp, Deep Purple, Rush czy Wishbone Ash. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że wiele nieprogresywnych grup w swej karierze "popełniło" progresywny utwór, np. Led Zeppelin – "Kashmir", lub progresywny album np. Jon Lord – Sarabande, lub grupa Queen z płytami – Queen I i Queen II.

[edytuj] Podgatunki i style progresywnego rocka

Zobacz też: lista gatunków muzycznych wywodzących się z rocka.

Symfoniczny rock – charakteryzuje się bogatym "orkiestralnym" brzmieniem, uzyskanym dzięki zastosowaniu syntezatorów i melotronów, lub sporadycznie orkiestry. Styl określany także alternatywnym, dziś rzadko używanym terminem barok rock. Główni przedstawiciele: Yes, Genesis, Rick Wakeman, Kansas, Procol Harum; w Polsce: Abraxas, Collage, Satellite.

Modernistyczny rock – charakteryzuje się przejrzystym, oszczędnym brzmieniem. Często wzoruje się na muzyce europejskiej XIX w. Główni przedstawiciele: Emerson, Lake and Palmer, Renaissance, Van der Graaf Generator.

Eksperymentalny rock – awangarda progresywnego rocka. Czerpie inspiracje z muzyki współczesnej. Innowacyjna w wykorzystaniu instrumentów, atonalnych struktur harmonicznych i wyrafinowanych elementów rytmicznych. Główni przedstawiciele: King Crimson, Gentle Giant, Henry Cow, Faust, Can.

Grupy z Canterbury (z ang. Canterbury scene) – grupy skupione w Canterbury, w Anglii. Wykształciły charakterystyczne i unikalne brzmienie oparte na wpływach jazzu. Główni przedstawiciele: Soft Machine, Caravan, Gong.

Folk progresywny – progresywny rock tworzony przez muzyków wywodzących się z kręgów folk lub pozostających pod jego wpływem. Typowi przedstawiciele: Jethro Tull, Gryphon; w Polsce: Skaldowie.

Jazz rock – muzyka powstała z połączenia elementów rocka i jazzu. Główni przedstawiciele: Weather Report, Frank Zappa, Brand-X, Blood, Sweat & Tears; w Polsce: SBB.

Art rock – często definiowany jako ambitny hard rock. Główni przedstawiciele: Pink Floyd, Camel, Focus, Tool.

"Poetycki nurt rocka progresywnego" należy dostrzec poprzez specyficzną rolę tekstów, które w wielu utworach rocka progresywnego pełniły rolę podstawowego nośnika ekspresji. Do ambitnych tekstów sięgały na ogół zespoły o wysokich ambicjach artystycznych (Yes, Genesis, czy King Crimson, w której skład wyłącznie jako autor tekstów wchodził poeta Peter Sinfield). Odrębnym zjawiskiem jest swoiste ograniczenie i "zubożenie" warstwy brzmieniowej, mające na celu uwypuklenie tekstów (Robert Wyatt czy Tom Waits). Specyficznym zjawiskiem jest też sięganie do tekstów literackich i tworzenie w oparciu o nie kompozycji rockowych – zarówno progresywnych, jak i mieszczących się na pograniczu rocka elektronicznego, progresywnego folk-rocka, czy licznych nawiązań do innych stylów. Po dzieła polskich poetów (C.K. Norwida, A. Asnyka, M. Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej) sięgali w swych rozbudowanych formalnie i brzmieniowo kompozycjach Czesław Niemen i Marek Grechuta (Grupa WIEM).