Francuska Partia Komunistyczna
Z Wikipedii
Francuska Partia Komunistyczna (FPK, Parti communiste français, PCF) – lewicowa partia polityczna, założona w 1920.
Partia publikuje dziennik L'Humanité, który zaczął wychodzić jeszcze w 1904 jako organ socjalistów. PCF, pierwotnie znana jako Francuska Sekcja Międzynarodówki Komunistycznej (SFIC), rozpoczęłą swój polityczny byt po oddzieleniu się od socjalistów. Rozdział trwał od 1914, czyli od chwili rozpoczęcia pierwszej wojny światowej, gdy większość socjalistów poparła udział w wojnie. Do 1920 antywojenna mniejszość rozwinęła się do tego stopnia, przeciągając na swoją stronę wielu przywódców, że była w stanie się usamodzielnić i afiliować przy Międzynarodówce Komunistycznej.
Z początkiem lat 30. Francuska Partia Komunistyczna rozwinęła sie w partię masową, korzystając z popularności kominternowskiego nowego Frontu Ludowego, który popierał sojusze z partiami socjalistycznymi i postępowymi partiami mieszczańskimi dla zwalczania szybko rozwijającego się w tym czasie faszyzmu. Chociaż po podpisaniu Paktu Ribbentrop-Mołotow komuniści francuscy przyjęli za Moskwą antywojenny kurs, z chwilą najazdu Niemiec hitlerowskich na ZSRR rozpoczęli aktywne uczestnictwo we francuskim ruchu oporu (Resistance), odzyskując wiarygodność w oczach opinii publicznej.
Z chwilą wyzwolenia Francji w 1944 komuniści weszli do koalicji rządzącej kierowanej przez gen. de Gaulle'a, ale w 1947 zostali zmuszeni do opuszczenia rządu Paula Ramadiera. W okresie Czwartej Republiki wielokrotnie otrzymywali w rozmaitych wyborach krajowych i regionalnych najwięcej głosów, ale nigdy nie zostali dopuszczeni do uczestnictwa w jakimkolwiek rządzie.
Po wydarzeniach maja 1968, które FPK traktowała wrogo, a także po zdławieniu Praskiej Wiosny przez wojska Układu Warszawskiego, komuniści francuscy zaczęli się sukcesywnie dystansować od Moskwy (tzw. eurokomunizm), stając się ostatecznie surowym krytykiem "monopolistycznego kapitalizmu państwowego". W efekcie w 1981 FPK weszła do koalicji rządowej z socjalistami François Mitterranda. Wejście do rządu przyspieszyło erozję dotychczasowej formuły partii, przypieczętowaną ostatecznie zerwaniem Żelaznej kurtyny w 1989.
Najdłużej sprawował władzę w partii Maurice Thorez, który pełnił funkcję sekretarza generalnego od 1930 aż do śmierci w 1964. Przez większość tego okresu jego zastępcą był Jacques Duclos, który przejął funkcję na okres 1964-1972, a startując w wyborach prezydenckich w 1969 zdołał nawet uzyskać 21% głosów. Thorez i Duclos byli odpowiedzialni za stalinizację partii w latach 30. i wyrzucenie w partii wszystkich dysydentów, przede wszystkim trockistów. W latach 1972-1994 sekretarzem generalnym partii był Georges Marchais, którego zastąpił w latach 1994-2001 Robert Hue.
Obecnym przywódcą partii jest Marie-George Buffet, była minister do spraw młodzieży i sportu w rządzie socjalistycznego premiera Lionela Jospina, która zastąpiła Roberta Hue, który w wyborach prezydenckich w 2002 uzyskał 3,37% głosów, zajmując 11 miejsce na 15 kandydatów. FPK uzyskała w wyborach parlamentarnych 2002 4,8% głosów.
Każdego września partia organizuje tradycyjny festiwal "Fête de l'Humanité".
