Blokada Leningradu
Z Wikipedii
| Blokada Leningradu | |||||||||||
| Konflikt: II wojna światowa | |||||||||||
 Scena z oblężonego Leningradu |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Walczące strony | |||||||||||
 III Rzesza |
 ZSRR |
||||||||||
| Dowódcy | |||||||||||
|
Georg von Küchler |
Kliment Woroszyłow |
||||||||||
| Siły | |||||||||||
| 725 000 żołnierzy | 930 000 żołnierzy | ||||||||||
| Straty | |||||||||||
| Nieznane | 300 000 zmarłych 16 470 cywilów w wyniku bombardowań, około 1 miliona cywilów w wyniku głodu |
||||||||||
Blokada Leningradu to okres oblężenia Leningradu (obecnie Sankt Petersburg) w czasie drugiej wojny światowej przez wojska niemieckie i fińskie. Trwało ona od 8 września 1941 do 27 stycznia 1944 i pochłonęło około miliona ofiar.
W oblężonym Leningradzie została cała ludność cywilna (ok 2,5 miliona mieszkańców). Z biegiem czasu doszło do znacznych niedoborów głównie żywności i opału. Zaopatrzenie docierało jedynie drogą powietrzną, a zimą poprzez zamarznięte wody jeziora Ładoga, tzw. "drogą życia" (ros. Дорога жизни).
Całkowita liczba ofiar nie jest dokładnie znana i jest kontrowersyjna. Władze radzieckie podawały liczbę 670 tys., z czego większość zginęła z głodu i mrozu. Niezależne źródła podają liczbę od 700 tys. do 1,5 mln, a większość z nich mówi o liczbie 1,1 mln.
Na początku 1943 roku wojska radzieckie rozpoczęły kontrofensywę i zdobyły wąski przesmyk na południowym brzegu jeziora Ładoga dający lądowe połączenie z miastem. Jednak dopiero w styczniu 1944 roku udało się przerwać oblężenie, ostatecznie odrzucając Niemców od miasta. W 1963 roku Leningradowi nadano tytuł "miasta-bohatera Związku Radzieckiego".
