كندو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

برای موضوع کندوی عسل به مقاله کندو مراجعه شود.

مبارزات تن به تن.

كِندو (剣道) يك سبك ورزش رزمي است كه از هنر سنتی شمشير زني سامورائي در ژاپن نشات میگیرد.

واژه کندو به معنای "راه شمشیر" (Way of the sword) میباشد, و فدراسیون سرتاسری کندوی ژاپن (All Japan Kendo Federation) هدف از این ورزش را "تربیت شخصیت انسانی توسط بکارگیری اصول و قواعد کاتانا (شمشیر سامورائی های ژاپنی)" قید کرده است.[1]

افراد مشغول به این سبک را "کندوکا" (Kendoka) گویند. کندوکاران در تمرینات خود از لباس مخصوص (کندوگی, بوگو, هاکاما) و شمشیرهای چوبی ویژه ای بنام "شینای" (Shinai) استفاده میکنند, اما برای تمرینات کاتا از شمشیر چوبی سنگینتری بنام "بوکن" (Bokken) بهره میبرند.

بوگو

قریب هشت میلیون نفر در سرتاسر جهان این هنر رزمی را مطالعه میکنند که از این تعداد هفت میلیون از ژاپن هستند.

ورزش رزمی كِندو از هنر رزمی کن جوتسو سر چشمه میگیرد که خود ریشه در اصول و تعالیم زن بودائیسم (Zen Buddhism) دارد.

این رشته از زمان سلسله کاماکورا (1185-1233 ب.م.) تا اواخر قرن نوزده میلادی توسط اشخاصی بنام سامورایی آموزش دیده میشد. با رواج یافتن استفاده از شینای و بوگو از اوایل قرن هجدهم جهت تمرینات در مدارس کندو, این ورزش رفته رفته وارد دروس مدارس عمومی در سطوح متوسطه و دانشگاهی نیز گردید تا جاییکه امروزه کندو یک درس اجباری در اکثر مدارس ژاپن میباشد.