شکنجه
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
هرگونه آزار و اذیت بدنی در شرايطی را كه فرد قدرت دفاع از خود را نداشته باشد را شكنجه می نامند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] تاریخچه شکنجه
در طول تاریخ, عنصر شکنجه از جمله مهمترین وسایل ایجاد رعب و وحشت در میان مردم از حکومتها و نظامهای مختلف جامعه بشری بوده که هنوز هم این روشهای قرون وسطائی در برخی کشورهای جهان ادامه دارد.
در دوران جمهوری رم, گواهی برده قبل از شکنجه ارزشی نداشت و آن برده ابتدا حتما باید شکنجه میگشت تا در زیر شکنجه به واقعیت اعتراف کند و بعد ممکن بود از شهادتش در دادگاه استفاده شود.
پیامبران و افراد مورد احترام مذهبی مشهوری از جمله در دین مسیحیت عیسی مسیح, مریم مجدلیه و در دین اسلام صمیه بنت خباب (اولین شهید اسلام/ مادر عمار) و یاسر ابن امیر (دومین شهید اسلام/ پدر عمار) از دیگر قربانیان شکنجه هستند.
در تاریخ ایران می توان از مزدک, مانی, بابک خرمدین, سید علی محمد باب و آقا محمد خان قاجار نام برد که در طول زندگیشان مورد شکنجه قرار گرفتند.
در طول تاریخ, فلاسفه و دانشمندان مشهوری از جمله ارسطو, گالیله و فرانسیس بیکن از مشهورترین قربانیان شکنجه دولتی هستند که توسط نظامهای وقت و بعضا توتالیته مذهبی و در دادگاه های قرون وسطائی به زیر دستگاه شکنجه سپرده میشدند.
در دوران فرمانروایی مطلق کلیسای کاتولیک در اروپا, بسیاری در دادگاه های تفتیش عقاید متهم به ارتداد, شرک و جادوگری میشدند. این افراد ابتدا محکوم به تحمل شکنجه و نهایتا اعدام به صورتهای بسیار غیر انسانی میگشتند.
نهایتا پاپ ژان پل دوم, با تایید جنایات کلیسا برای اولین بار در تاریخ کلیسای کاتولیک و با "اشتباه" نامیدن بیش از یکصد عمل اشتباه کلیسا در آن دوران از قربانیان شکنجه و مردم جهان عذرخواهی نمود. [1]
[ویرایش] قعطنامه سازمان ملل متحد بر علیه اعمال شکنجه
سازمان ملل متحد در قعطنامه ای در سال ۱۹۸۷ انجام هر گونه اذیت, آزار و رفتار غیر انسانی و بشری در کره زمین رو محکوم کرد و در منشور قعطنامه ای با همین نام خواستار پیوستن کشورهای جهان به معاهده منع شکنجه (UNCAT) و مجازات و پیگیری عوامل شکنجه (مخصوصا شکنجه های دولتی) در سرتاسر دنیا شد. مهمترین بخشهای این قطعنامه بندهای ۱, ۲ ,۳ و اولین پاراگراف از بند ۱۶ هستند. [2]
[ویرایش] شکنجه در ایران
شکنجه در ایران چه قبل و چه بعد از انقلاب اسلامی یکی از ابزارهای نظام های حاکم در برخورد با مخالفانشان بوده است. از این روی پیش از فروپاشی نظام سلطنتی در ایران و پیروزی انقلاب اسلامی آیت الله خمینی در زمان تبعید در پاریس در سخنرانی ای خواستار بسته شدن زندانهای سیاسی (خصوصا اوین) در ایران و تبدیل آنها به "موزه های شکنجه" شد, اما پس از فروپاشی نظام سلطنتی در ایران و پیروزی انقلاب اسلامی نه تنها این قول عملی نگشت بلکه وضعیت از دوران قبل نیز بدتر شد. [3] [4]
گفتنی است جمهوری اسلامی ایران هیچگاه به معاهده منع شکنجه نپیوست و همینک اعمال شکنجه یکی از از ابزار متدوال در گرفتن اعترافات و برخورد با زندانیان در زندانهای ایران است. [5]
[ویرایش] جُستارهای وابسته
- شکنجه دولتی
- منشور حقوق بشر سازمان ملل متحد
