Σεφαρδίτες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι Σεφαρ(α)δίτες Εβραίοι (εβρ., πληθ., ספרדי, Σεφαρντείμ ή Σεφαρ(α)ντίμ ή Σεφαρ(α)δίμ) αποτελούν εβραϊκή υποομάδα, η οποία προσδιορίζεται σε αντιδιαστολή με τους Ασκεναζίτες (Ασκεναζείμ) ή/και τους Μιζραχίτες (Μιζραχείμ) Εβραίους.

Σεφαραδίτες ονομάζονται οι Εβραίοι που κατάγονται από την Ιβηρική Χερσόνησο, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που εκδιώχτηκαν από την Ισπανία κατόπιν εντολής των Καθολικών μοναρχών Φερδινάνδου και Ισαβέλλας (όπως καταγράφεται στο διάταγμα της Αλάμπρας το 1492) ή από την Πορτογαλία κατόπιν εντολής του Βασιλιά Μανιουέλ το 1497.

Οι Σεφαραδίτες μιλούσαν την Λαντίνο (Ladino) ή Ιουδαιοϊσπανική διάλεκτο, η οποία είναι βασισμένη επάνω στις μεσαιωνικές ιβηρικές διαλέκτους.

Οι Σεφαραδίτες εγκαταστάθηκαν στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία (κυρίως στη Θεσσαλονίκη) και σε άλλα μέρη του κόσμου τον 15ο αιώνα μετά από το διωγμό τους από την Ισπανία.

Ο σεφαραδιτικός Ιουδαϊσμός έχει να επιδείξει χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες.