Beg
Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije
Beg (na turskom, bey, što znači "vođa") je naslov koji se tradicionalno koristio za vođe manjih turskih plemenskih skupina. U historijskim analima, mnogi turske i perzijske vođe su imale titule bey, beg ili beigh. Sve tri su istog značenja - "lider". Regija, provincija ili vilajet (na turskom, vilayet), u kojem je beg vladao, nazivao se beylik, odnosno "begovina," što u grubim crtama odgovara "emiratu" ili "kneževini."
Prva tri vladara Osmanlijskog carstva su imali titule bega a ne sultana. Murat I je dobio pravo zvanja "sultana" od kalifa u Kairu 1383. Od tada se zvanje "beg" odnosi na guvernera osmanlijskog vilajeta (provincije). S labavom osmanlijskom strukturom, važnije provincije su bile sklone autonomiji i samoodrživosti. U sljedećem vijeku su vladari gradova Bursa i Edirne imali titule "bega". Kasnije je titula vladara suverene države Tunisa bila "beg".
Krajem 19. vijeka je naziv "beg" reduciran na počasni naziv, nešto što otpilike odgovara engleskoj tituli "Sir". U današnjoj Turskoj i Azerbejdžanu, naziv bega ima značenje "gospodin".
Varijacijski oblici beg ili Baig se još uvijek koriste u prezimenima u Južnoj i Centralnoj Aziji, kao i na Balkanu. U slavenskim imenima postoji spoj sa slavenskim -(ov)ić dodatkom, kao naprimjer u prezimenima Izetbegović, Avdibegović, Smailbegović i tome slično.
