Bangko

Mula sa Tagalog Wikipedia, ang malayang ensiklopedya.

Para sa bangko bilang kasangkapan, tingnan ang upuan.

Ang bangko ay isang lugar kung saan maaaring ideposito at utangin ang salapi. Maaaring ilagay ng sinumang ang salapi sa bangko para sa seguridad nito o maaaring magpautang ang bangko sa mga tao sa isang kasunduang babayaran ito sa nakatakdang panahon, kadalasang may interes. Tinatawag na mga bangkero ang mga namamahala ng bangko.

Ginagamit din ng mga bangko ang salapi mula sa mga deposito upang mamuhunan sa mga negosyo at magkaroon na mas maraming pang salapi.

Sa karamihan sa makabagong mundo, tinutuos ng pamahalaan ang isang bangko ngunit malaya sa administratibong pagpipigil ng estado sa kung gaano kadaming salapi ang ilalabas sa tinakdang panahon. Tinatawag na pambansang bangko o bangko sentral ang mga ganoong uri ng bangko. Nagpapalabas ang pambansang bangko ng mga karaniwang mga salaping papel at/o mga barya. Sa ibang mga bansa, gawain ng pamahalaan ang pagpapalabas ng salapi.

Nagmula ang salitang "bangko" mula sa Italyanong salita na banca, na hinango mula sa wikang Aleman na nangangahulagang upuan dahil sa simula, nangangalakal ang mga taga-Hilagang Italya na nangungutang ng salapi sa mga bukas na lugar, o malalaking bukas na silid, kasama ang mga nagpapautang na nagtratrabaho sa kanyang sariling mga upuan o mesa.