Włodzimierz Kaczanowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Włodzimierz Kaczanowski (ur. 20 listopada 1912 r. w Lwowie, zm. 1 sierpnia 1944 r. w Warszawie) – przedwojenny działacz Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, w czasie okupacji niemieckiej członek grupy Gwardia, organizacji Polscy Socjaliści i Socjalistycznej Organizacji Bojowej (Komendant Główny od grudnia 1943), ps. "Michał", "Mirek", "Włodek"

W 1918 przeniósł się do Warszawy. Uczęszczał do stołecznego gimnazjum im. Rejtana. W latach 1931-1935 studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Jednocześnie od 1933 pełnił funkcję sekretarza środowiska warszawskiego Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. W latach 1935-1936 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu pod Warszawą. Ukończył ją w stopniu plutonowego podchorążego. Od 1936 przewodniczył Komitetowi Wykonawczemu ZNMS. Do 1939 studiował ponadto na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym Wolnej Wszechnicy Polskiej. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i dostał się do niewoli niemieckiej. Do lata 1940 przebywał w obozie jenieckim. Po wyjściu na wolność związał się z konspiracyjną grupą socjalistów Gwardia, wchodząc w skład jej kierownictwa. We wrześniu 1941 przeszedł do Polskich Socjalistów. Został zastępcą szefa Wydziału Sabotażu. Pod koniec 1941 przeszedł przeszkolenie na specjalnym kursie dywersyjno-sabotażowym organizowanym przez Związek Odwetu. W lipcu 1942 objął funkcję szefa Wydziału Sabotażu PS. Po rozłamie w PS i powstaniu w marcu 1943 Socjalistycznej Organizacji Bojowej, został zastępcą jej Komendanta Głównego Leszka Raabe ps. "Marek", wchodząc w skład tzw. Ścisłej Komendy Głównej SOB. Podczas powstania w getcie warszawskim prowadził działania wspierające walczących bojowników, m.in. wyprowadził z getta żydowskich członków PPS. Po aresztowaniu Leszka Raabe przez Niemców, został w grudniu 1943 Komendantem Głównym SOB. Zginął już 1 sierpnia 1944, czyli pierwszego dnia powstania warszawskiego, trafiony kilkakrotnie w klatkę piersiową, brzuch i nogi. Był wówczas dowódcą plutonu w 9. Kompanii Dywersji Bojowej "Żniwiarz" AK. Pochowano go na trawniku dziedzińca domu przy ul. Gdańskiej 2. Wiosną 1945 jego szczątki wraz z innymi powstańcami zostały ekshumowane i pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.