Szczęście
Z Wikipedii
|
ból |
Należy w nim poprawić: Nieencyklopedyczny styl, usunąć potoczne przekonania (czyli większość).
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Szczęście jest pozytywną emocją, spowodowaną doświadczeniami ocenianymi przez podmiot jako pozytywne. Psychologia wydziela w pojęciu szczęście rozbawienie i zadowolenie.
Według niektórych neurologów, szczęście pozostaje w ścisłym związku z poziomem serotoniny w synapsach jąder szwu, a także dopaminy w jądrze półleżącym. Jako dowód przytacza się odczuwane przez wiele osób uczucie zadowolenia po zjedzeniu czekolady - czekolada podnosi poziom serotoniny.
W rozważaniach o jego naturze szczęście najczęściej określane jest w dwu aspektach:
- mieć szczęście oznacza:
- sprzyjający zbieg, splot okoliczności;
- pomyślny los, fortuna, dola, traf, przypadek;
- powodzenie w realizacji celów życiowych, korzystny bilans doświadczeń życiowych
- odczuwać szczęście oznacza:
Trzeba tu zauważyć, że są to aspekty rozdzielne.
[edytuj] Poglądy filozoficzne
Filozofowie przynajmniej od czasów Sokratesa dociekają natury szczęścia i jego osiągalności. Obydwa zagadnienia rozważane są w kontekście pytania czy szczęście zależy jedynie od życia filozoficznego, czy też zależy również od okoliczności życiowych. Zwłaszcza w starożytności rozumienie szczęścia było pochodną rozumienia ludzkiej natury. Napotykamy w związku z tym rozmaite stanowiska:
- Jako pewien ideał (zobacz: eudajmonizm), szczęście w życiu ziemskim jest nieosiągalne. Może ono jednak zostać osiągnięte jako nagroda za sprawowanie w życiu pozagrobowym (raj).
- Nie sięgając ideałów, można osiągnąć szczęście rozumiane jako subiektywnie ocenianą, najlepszą z możliwych sytuację życiową, ocenianą:
- miarą przyjemności życiowych (na przykład w epikureizmie)
- siłą charakteru, uniezależniającą człowieka od zmiennych okoliczności (na przykład w stoicyzmie lub buddyzmie)
- Według nauk chrześcijaństwa i islamu szczęście jest związane z postępowaniem zgodnym z wolą Boga - osoby prawe są szczęśliwe, zaś grzesznicy nieszczęśliwi - zarówno w życiu doczesnym jak i pozagrobowym.
Według rozpowszechnionych wśród ludzi przekonań, aby być szczęśliwym, należy:
- niczym zawczasu się nie martwić, patrzeć w przyszłość z optymizmem
- być otwartym na nowe doświadczenia i ludzi (zobacz: ekstrawersja)
- ufać swoim przeczuciom, pobudzać intuicję (np. oddając się medytacjom)
- w działaniach nie zrażać się przeciwnościami i wierzyć w szczęśliwą odmianę losu
- w złej sytuacji dostrzegać elementy pozytywne
- nie rozpamiętywać przeszłości ale uczyć się na błędach
- pozostać aktywnym fizycznie i umysłowo
- unikać nieszczęśliwych i pechowców.
zobacz też: felicytologia
przeczytaj: Władysław Tatarkiewicz "O szczęściu" wyd. PWN 2004
