Siemowit III Mazowiecki

Z Wikipedii

Siemowit III (Ziemowit) Mazowiecki (ur. ok. 1320, zm. 16 czerwca 1381r.),od 1341r współrządził razem z bratem Kazimierzem I w Warszawie i Czersku, od 1345 w ziemi rawskiej, od ok. 1349r w wyniku podziału książę na Czersku, Liwie i Rawie, od 1351r. w Gostyninie, od 1351r. lennik króla Polski Kazimierza Wielkiego, od 1352r. zastawny książę płocki, od 1355r. w Warszawie i Sochaczewie, od 1370r. władca suwerenny, także na Płocku, od 1370 w Zakroczymiu i Wiźnie, od 1373/4 wydzielił synom dzielnice w Warszawie i Rawie.

Siemowit III był drugim pod względem starszeństwa synem księcia mazowieckiego Trojdena I i córki władcy Halicza Jerzego I - Marii.

W źródłach Siemowit po raz pierwszy pojawia się dopiero przy okazji objęcia spadku po zmarłym w 1341r. ojcu, kiedy to razem z młodszym bratem Kazimierzem odziedziczył księstwo czerskie. Cztery lata później władztwo młodych Trojdenowiców zostało dodatkowo powiększone o Rawę Mazowiecką dzięki bezpotomnej śmierci stryja Siemowita II.

Około 1349r. Siemowit III i Kazimierz zdecydowali się na podział ojcowizny, dzięki czemu starszy Siemowit został księciem w Czersku, Rawie i Liwie, podczas gdy młodszy Kazimierz zadowolił się środkową częścią Mazowsza z niewielką ówcześnie Warszawą.

Pierwsze lata samodzielnych rządów Siemowita upłynęły pod znakiem równoważenia wpływów sąsiednich potęg - Krzyżaków, Polski Kazimierza Wielkiego i Czech Luksemburgów. Część historyków przypuszcza, że ok. 1346r. Trojdenowice złożyli hołd lenny cesarzowi Karolowi IV. Inni zaś uważają, że zależności tej zostali poddani dopiero w 1351r. tzn. po przejęciu spadku po Bolesławie III, który był czeskim lennikiem.

W 1351r. władztwa braci zostały powiększone dodatkowo dzięki układowi z Kazimierzem Wielkim z 18 września o Gostynin (Siemowit) i Sochaczew (Kazimierz) odziedziczone po bezdzietnym kuzynie - Bolesławie III (w tym też momencie Kazimierz Warszawski a być może i Siemowit III złożyli władcy Polski hołd lenny anulując wcześniejsze układy z Czechami).

W każdym razie po 1351r. obserwujemy powolne przechodzenie książąt mazowieckich pod zwierzchnictwo Polski. Jedną z ważniejszych kart przetargowych stała się przyłączona do Polski po śmierci Bolesława III - ziemia płocka , którą w bliżej nieznanym momencie pomiędzy 1351 a 1355r. Kazimierz Wielki zastawił za 2000 grzywien Trojdenowicom.

W 1355r. niespodziewanie zmarł książę warszawski Kazimierz I. Realna stała się wtedy groźba inkorporacji jego władztwa do korony polskiej. Kazimierz Wielki chcąc jednak ściślej podporządkować sobie całość Mazowsza - nie zdecydował się na przyłączenie księstwa do Polski, ale w zamian za hołd lenny oddał całość spadku Siemowitowi III. Dodatkowo władca Mazowsza zobowiązał się nie wchodzić w sojusze z wrogami Polski, umorzyć dług i zwrócić ziemię płocką Polsce (gdyby jednak Kazimierz Wielki zmarł bezpotomnie, księstwo płockie i to bez obowiązku lennego miało wrócić w ręce Siemowita). Trwałym nabytkiem Siemowita było również otrzymane od króla a wydzielone z Małopolski tzw. Zapilcze między rzekami Pilicą i Radomką.

O tego momentu współpraca pomiędzy Siemowitem a Kazimierzem Wielkim układała się wręcz wzorcowo. W 1363r. książę mazowiecki wziął udział w ślubie odbytym w Krakowie pomiędzy wnuczką Kazimierza - Elżbietą a cesarzem rzymskim Karolem IV. We wrześniu 1364r. uczestniczył również w słynnym zjeździe monarchów w Krakowie i uczcie u Wierzynka. Kolejnym przejawem ścisłej i dobrze układającej się współpracy było wydanie w 1369r. córki Siemowita Małgorzaty za wnuka Kazimierza Wielkiego, noszącego to samo imię - Kaźka Słupskiego. Rangę ślubu zwiększa fakt, że w tym czasie Kaźko był usynowiony przez króla Polski i był jednym z dwóch obok Ludwika Andegaweńskiego kandydatów do spadku po polskim monarsze.

W listopadzie 1370r. zmarł Kazimierz Wielki. Zgodnie z układami z lat 1351, 1355 i 1359 Siemowit III stawał się na powrót w pełni niezależnym władcą. Do Mazowsza przyłączono wówczas należące dotąd do Kazimierza Wielkiego: Płock, Wiznę, Wyszogród i Zakroczym, co pozwoliło na powrót zjednoczyć Mazowsze w granicach dzielnicy Siemowita I.

Po 1370r. obserwujemy zanik aktywniejszej polityki Siemowita III. Mogło być to spowodowane zarówno wiekiem księcia, jak i faktem zrealizowania celów politycznych Siemowita - zjednoczenie i usamodzielnienie Mazowsza.

W polityce wewnętrznej wielkim dokonaniem Siemowita było spisanie i wydanie w 1377r. mazowieckiego prawa zwyczajowego. Nie bez znaczenia były również: reforma sądownictwa, administracji i skarbu książęcego poprzez wprowadzanie groszowego systemu monetarnego. Książę wprowadził także szeroko na Mazowsze lokacje miejscowości na prawie chełmińskim. Ważnym aspektem polityki Siemowita była również rozbudowa i umocnienia zamków na Mazowszu (księciu przypisuje się inicjatywę budowy zamków w Gostyninie i Rawie).

Pełnię władzy nad zjednoczonym Mazowszem Siemowit III zachował do przełomu 1373 i 1374r., kiedy to zdecydował się wydzielić dzielnice warszawską i rawską swoim synom Siemowitowi IV i Januszowi.

Siemowit III był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą małżonką była Eufemia, córka księcia opawskiego Mikołaja II. Z małżeństwa tego książę doczekał się wspomnianych wcześniej dwóch synów - Siemowita i Janusza, oraz trzech córek - Anny - późniejszej dominikanki w Raciborzu (zm. 1403r.), Eufemii - późniejszej żony Władysława Opolczyka (zm. 1418/24) oraz Małgorzaty - żony Kaźka Słupskiego (zm. 1396r.). Drugą żoną mazowieckiego Piasta była córka księcia ziębickiego Mikołaja Małego Ludmiła. Z małżeństwa tego pochodzi syn Henryk z którego narodzinami wiąże się ciekawa historia opisana dokładnie w jego biogramie.

Siemowit III Mazowiecki - uważany przez historyków za jednego najwybitniejszych władców Mazowsza zmarł 16 czerwca 1381r. i został pochowany w katedrze w Płocku.