Rewolucja lipcowa we Francji (1830)
Z Wikipedii
Rewolucja lipcowa we Francji trwała od 27 do 29 lipca 1830 (stąd nazwa fr. Les Trois Glorieuses - trzy dni chwały).
Następca króla Francji Ludwika XVIII, Karol X, był zwolennikiem rządów absolutnych. Prędzej będę rąbać drzewo - oświadczył kiedyś wyniośle - niż rządzić tak jak król Anglii, czyli przekazując część uprawnień parlamentowi. Taka postawa władcy wywołała niezadowolenie społeczeństwa.
W lipcu 1830 roku posłowie Izby Deputowanych (izby niższej we francuskim parlamencie) zażądali odpowiedzialności ministrów przed izbą, a nie tylko przed monarchą. W odpowiedzi Karol X nakazał rozwiązać Izbę Deputowanych, zapowiedział znaczne ograniczenie prawa wyborczego i zaostrzył cenzurę prasy. Dzień po ogłoszeniu królewskiej decyzji (27 lipca) robotnicy i studenci Paryża wznieśli na ulicach barykady. Rozpoczęła się rewolucja lipcowa.
Trzeciego dnia walk pokonane wojsko wycofało się ze stolicy. Karol X musiał abdykować (najpierw na rzecz swojego wnuka) a następnie uciekł za granicę. Nowy król, Ludwik Filip I, zgodził się na ogłoszenie konstytucji. Wprowadziła ona kontrolę parlamentu nad ministrami (tj. nad władzą wykonawczą) i zniosła cenzurę. Jednakże właściwi sprawcy rewolucyjnych trzech dni chwały - ludność Paryża - nie otrzymała nic. Pomimo spokrewnienia Ludwika Filipa Orleańskiego z Karolem X uważa się, że dynastia Burbonów została po raz kolejny (tym razem ostateczny) usunięta z tronu Francji. Wieść o rewolucji lipcowej we Francji szeroko się rozeszła po całej Europie zachęcając do walki przeciw porządkowi stworzonemu i strzeżonemu przez Święte Przymierze. Szczególną wagę przywiązywali do tego polscy spiskowcy przygotowywujący się do powstania przeciwko Rosji w Warszawie.
Zobacz też: historia Francji.
