Narwal
Z Wikipedii
| Narwal | |
 |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ssaki |
| Podgromada | ssaki żyworodne |
| Szczep | łożyskowce |
| Rząd | walenie |
| Podrząd | zębowce |
| Rodzina | narwalowate |
| Gatunek | narwal |
| Nazwa systematyczna | |
| Monodon monoceros | |
| Linnaeus, 1758 | |
Obszar występowania |
|
Narwal (Monodon monoceros) – ssak z podrzędu waleniowatych żyjący w wodach strefy arktycznej. Jego cechą charakterystyczną jest pojedynczy, spiralnie skręcony cios wyrastający z górnej szczęki. Może dorastać on nawet do 3m długości. Przypuszczalnie jego funkcją jest rozbijanie pokrywy lodowej w celu zaczerpnięcia powietrza (narwal jak wszystkie walenie nie może oddychać pod wodą), jednakże wyniki ostatnich badań naukowych każą przypuszczać iż o wiele istotniejsza jest funkcja sensoryczna ciosu - przebiega w nim bowiem ok. 10 mln włókien nerwowych umożliwiających narwalowi pomiary temperatury, ciśnienia i stężenia różnych związków chemicznych w otaczającej go wodzie. Ułatwia to narwalom polowanie na ryby (tropienie za pomocą śladów zapachowych) i pomiar stopnia zasolenia akwenu w którym się znajdują.[1] Może też przydawać się jako oręż w okresie godowym. Czasem służy do rytualnych demonstracji siły. Spośród wszystkich waleni narwal posuwa się najdalej na północ. Ich sezonowe wędrówki z północy na południe są określane granicą paku lodowego. Ale nierzadko spotkać je można na południe od koła polarnego.
Dla komercjalnego wielorybnictwa polowanie na małe narwale już dawno stało się nieopłacalne, dlatego silnie zredukowane pogłowie szybko się odradza. Jedynie Eskimosi polują jeszcze na narwale- nie tylko dla ich ciosów, lecz przede wszystkim dla jadalnej, bogatej w składniki odżywcze skóry.
[edytuj] Charakterystyka
Nazwa: Narwal (Monodon monoceros)
Wielkość urodzeniowa: 1,5m - 1,7m
Dojrzałość płciowa: samice - ok. 3,4m; samce - ok. 3,9m
Dojrzałość fizyczna: samice - 4m; samce - 6,2m (bez ciosu)
Największy znany: samica - 5,1m; samiec - 6,2m, 1600kg
Pokarm: głowonogi, ryby (łososie, śledzie, dorze, halibuty itp.), skorupiaki
Występowanie: wody powyżej koła podbiegunowego północnego z przerwą między wschodnią Rosją, a zachodnią Kanadą [2]
[edytuj] Źródła
- ↑ Badania przeprowadzone w 2005 przez Martina Nweeia z Harvard School of Dental Medicine [1] [2]
- ↑ Opracowano na podstawie; "Ssaki" Helga Hofman, "Władcy oceanu" Kenneth S. Norris, Hal Whitehead, James D.Darling, Bernd Wursig.
[edytuj] Linki zewnętrzne
